''Karlı bir kış gecesiydi. eş dostla yiyip icmiştik. Mesafe kısa diye, evime yaya olarak donuyordum. Fena halde sıkışmıştım. Hızlı adımlarla, malikanemin bahce kapısına vardım. Kapı kilitliydi. Var gucumle uşağıma seslendim:
- ‘İgooooooor!’ defalarca haykırmama karşın İgor’un beni duyduğu yoktu. Sidik torbam atlas okyanusu buyukluğune ulaşmıştı. Altıma kacırmak uzereydim. Yaşlılık işte anlayın dostlar... Caresiz, bahce duvarına yanaştım, etrafa bakındım, gorunurde kimse yoktu, fermuarımı indirdim ve su dokmeye başladım. Tam o sırada arkamda bir at arabası durdu. Hic kıpırdamadan, sessizce işiyordum.
Arabacı nefret dolu bir sesle :
-Seni haddini bilmez, buruşuk ******** adi ! İşediğin yer, Sefiller’in yazarı Victor Hugo’nun duvarıdır!’ dedi.

İşte hayatımda duyduğum en mutlu olduğum iltifat buydu.