Nazım olmuş, birden dunya paramparca olmuştu. Sanki zamanın kendisi de durmuş gibiydi. İnsanın icinde bir şey, beyin mi, yurek mi, ruh mu, olup bitene karşı cıkıyor, reddediyordu inanmayı. En akıl almaz olanı da geride kalan yalnızlıktı Vera icin.

Yurdunu, Turkiye'yi gorme isteği cılgınca bir tutkuydu Nazım'da. Duşlerinde oraya sayısız yolculuk yapmışlardı birlikte. İstanbul'u, Ankara'yı, Anadolu'yu, tum ulkeyi dolaşmışlardı. Boylece bu guzel ulke gizemli bir bicimde girmişti Vera'nın yaşamına da, akrabası olmuştu onun. Vera Tulyakova, Ataol Behramoğlu'nun da belirttiği gibi nefis bir dille kaleme aldığı anılarını yayınlarken, aklına sadece tek bir kuşku takılıyordu: Onun bu derece ozel, kişisel anıları, o cok guzel, o ışıl ışıl, o tertemiz insanı. Nazım Hikmet'i birazcık olsun yansıtabilecek miydi?

Nasılsın Tulyakova, ne alemlerdesin?
Saman sarısı saclar nasılsınız?
Ne alemdesiniz mavi kirpikler?
(Arka Kapak)