Gun Zileli, 2004, İletişim.


İnsanlar da kediler gibidir, evlerine bağlanırlar. Ama hayat, coğunlukla bu bağlanmaya izin vermez. Ustelik insan omru, kedi omrunden cok uzundur. Bir eve taşındığınızda, hemen yerleşmeye girişirsiniz, sanki bir daha hic taşınmayacakmış gibi. Sonra ?goc? gelip yine kapınıza dayanır. Uzuntuyle toplanmaya başlarsınız. Ayrıldığınız, basit bir mekÂn değildir. Omrunuzden bir şeyler bırakırsınız o evde.

Filistinli Ebu Suut el Haravi, ?evinden kacmaya zorlandığın icin utanma? diyor. Turkcede tam oyle değil ama bircok dilde ?ev?, yaşanan yurdu da temsil ediyor. Gittikce azalan aile fertlerinin birlikte yaşadığı aile ocağını terk edeli yaklaşık otuz beş yıl oluyor. Neredeyse on beş yıl gececek, ?yurt? anlamındaki ?ev?den kacmak zorunda kalışımın uzerinden. Utanmıyorum. Kader de utanmasın. Utanması gereken başkaları var.

Yıllar sonra, 2002′de, ?ev?e donduğumde artık ana evi yoktu. Buna rağmen, başımı yastığa huzurla koyabildiğim, insan sıcaklığındaki cok sayıda ev karşıladı beni. Necmiye?nin, Orhan?ın, Hasan?ın, Sarı Murat?ın, burada adlarını anmadığım diğer arkadaş ve yakınlarımın evleri ana ocağımı aratmadı.

Belki diyorum, bu evlerdeki kısa konukluğum sırasında doğdu bu kitabı yazma fikri. ?Ev?e donmuş, ruhsal akrabalarıma tek tek ulaşmaya başlamıştım. Sesleri kulaklarımda, kokuları ve anıları belleğimdeki o eski evlere, bir zamanlar birlikte yaşadığım, coğu artık hayatta olmayan yakınlarıma donmenin de zamanı değil miydi?

Ev (1946- 1954)
Gun Zileli
İLETİŞİM YAYINLARI
Yayın Yılı: 2004
136 sayfa

Link kontrol edildi, onaylandı.