Atilla Atalay'ın HBR Maymun ve Okuz dergilerinde yayınlanmış yazılarından sıkı bir derleme. Sıdıka'lar ve yine duşkovalayan hikayeler İstasyonlar,trenler,otomobiller,cep telefonları, insanlar, kediler, kopekler, icip icip dağıtanlar, susup oturanlar, ayrılanlar, ayrılmayanlar...

Hakkı haric, ben trenin herşeysini severdim ama. Hele Menekşe İstasyonu'nu. Gun doğmadan, manyak kahkahalar atan martıların eşliğinde, golle denizin birleştiği, "kartpostal gibi" manzaranın kenarından Menekşe İstasyonu'na inmek... Sen bunun klibini cekebilir misin Apo? Neyse, boşver şimdi... Evlerde uyku mahmuru sarı ışıklar, camlarda caydanlık buharı, radyoda bağlama takımından oyun havaları, yosun kokusu sinmiş ruyalara karışan anne sesleri, "beş dakkacık daha"lar, gidip, birlikte uyuyan treni uyandırırdık. Obur istasyonların yeri de başkaydı. Florya'dan, bizim liseli, Şelale diye bir kız binerdi, "camdan sarkmayınız" ibaresinin tam da ustunden, sarkıp, Şelale'nin perondaki yerini belirler, vagonuna duşmek icin koşuşurduk. Vagon değiştirme operasyonumuzu biletsizliğimize yoran Solcan Hakkı, haybeye peşimize takılırdı. Yeşilkoy istasyonu... Biz orda iniyorduk.



EPUB kendi duzenlemem.