Koynumda ozenle sakladığım icimdeki kadın bir gun bana baş kaldırdığında, eline bir kalem vererek onu sonsuza kadar susturduğumu duşunmuştum. Yanılmışım.

Cunku o hic pes etmedi. Gece gunduz hic durmadan sineme dizeler karalayarak, "şiirim sana" diye isyanını haykırdı. Kendimi bildim bileli suregelen bu icsel kavganın sonunda pes ettiğimi itiraf ediyorum. Butun sesli ve sessiz harfler ve cumlelerin icinde yer değiştiren canı sıkkın tum kelimeler hep ondan yanaydı. Ben yenildim.

Yenilen taraf olarak; kazanana, vaktiyle gasp etmiş olduğum sesi ve itibarı geri iade ederken tarz, uslup, akım, ekol, sanat, eğitim gibi nutuklar atmaya yeltendimse de o beni dinlemedi bile. Omuz silkti ve kalktı yurudu mısraların ustune. Engel olamadım.

Bu kitap icimdeki asi kadının isyanı kuşanıp dağlara cıkışıdır.
Şimdi bana satır aralarına gizlenip yaşanacakları seyretmek duşuyor. Ve bunu buyuk bir keyifle yapacağım. Başarırsa yolu acık olsun. Yok, eğer ki tay taya kalkmadan koşmaya başladığı icin tokezlerse, o zaman arkasında ben varım.