ONDEYÎ

Bir toplum duşunun; kokleri milattan onceye değin uzanıyor.
Bir dil duşunun; onun da kokleri milattan onceye değin uzanıyor.
Bir de şunu duşunun: bu toplumu oluşturan insanların ezici coğunluğu
-doğallıkla- kendi dilini konuşuyor; oysa yoneticileri, sozde aydınları,
sanatcıları ve varlıklı "seckinleri" başka dillere hayranlık duyuyor ve
anadilleri yerine o yabancı dilleri yeğliyor.
Ne yazık ki, "biz"den soz ediyorum.
Turkcenin tarihcesine goz gezdirirken; koklu bir gecmişi olan halkımızın
doğallıkla kendi "benliğini" koruyup surdurduğunu; yoneticilerimiz, sozde
aydın ve sanatcılarımızınsa karşılaştıkları her guclu kulturun etkisi altında
kalıverdiklerini gormek insanı dehşete duşuruyor.
Demem o ki; yan yana, ic ice yaşayan; yaşamın pek cok alanında alışveriş
icinde olan toplumların dillerinin de birbirinden etkilenmesi, dilde de
?alışveriş" oluşması değil; soz konusu olan başka dillere teslim olmak,
kendi dilini, bu toprakların ulusal dilini yadsımak!..
Yalınlayarak anlatacak olursak;
Yoneticilerimiz, sozde aydın ve sanatcılarımızın yabancı kultur hayranlığı,
atalarımızın Orta Asya'dan batıya doğru gocmeye başlayıp bugunku İran
topraklarına ulaşmalarıyla başlıyor diyebiliriz...
O donemde; Farsca, yazın dilinin susluluğunun yarattığı etkiyle; İslamiyeti
yayan Arapların kullandığı ve Kuran'ın yazıldığı dil olan Arapca da,
atalarımızın din değiştirip İslamiyet'i benimsemesiyle, yavaş yavaş halkın
diline karşı bir ?seckin" dilinin temel taşları oluyor...
İslam kulturunun gerileme doneminde bile kimi ?seckinlerimiz" bu
bağlılıklarını korurken, gozlerini Ronesans ve Reform atılımlarıyla
?Aydınlanma Cağı"nı gercekleştirip uygarlığı suruklemeye başlayan Batıya
cevirenler oluyor...
Ancak, bu kez de, Batı kulturu hayranlığı oluşuyor...
Boylece, yuzyıllarca suren, halk kulturu ile yabancı (Doğu) kulturu
arasındaki ikileme yeni bir yabancı (Batı) kulturu eklenip uclu bir kultur
bileşimi ortaya cıkıyor..