
“İncirlik’de lojmanda Amerikalı çocuklarla büyüdüm” diye yazan Vuslateri, sözlerine şöyle devam etti: “Klasik, makul tip değildim. Dut ağaçlarının tepesinde oturur, ipekböceği, civciv beslerdim. Babam kesmişti birini, unutamam... İstediğim şeyi okumak için küçük yaşta evden gittim. ‘Yaprak Dökümü’nü aratmayacak türden hayat hikayeme bakıp, ileride evladım olacak bıcırığa anlatacak dolu dolu anılarım olacak. Bu yatırımı yapmak için son döngüdeyim. Gülmek, gülmek, gülmek. Değdi diyebilmek... Hep denemek, hayat böyle...”