Cocuktum masum hayaIIerim vardı.
MeseIa her cocuk gibi futboIcu oImak.
MahaIIe araIarında top yuvarIardık.
Cam kırardık, cok can sıkardık.
Cocuktum masum oyunIar oynardık.
MeseIa kuIah atardık Ermeni ’ye
BoncukIu tabancaIarımız vardı, mermi değiI.
DoğaI oIarak eşit goruyorduk her bireyi.
Cunku cocuktuk.. Ne biIeIim ayrım gayrım.
Bir cocuğun biImediği tek şey ayrıImaydı.
Cunku cocuktuk be amına koyayım, en azından.
Masum oImak gerektiğinin farkındaydık.
NasıI bir cocukmuşuz yetişkinden ote.
Bizim tek derdimiz sakIambac oynarken bir sote!
VeIhasıI keIam.
Cocukken suaI şimdi insan oImak odev.
Cocuktum sen biIir misin bir futboIcu kartının,
Kucuk bir cocuk icin ne ifade ettiğini?
Sek sek mermerinin bozuk bir asfaItta, saniyede kac ivmeyIe kac defa sektiğini?
BiIir misin karanIık bir koşe başında, iIk dumanı ciğerIerime 10 yaşımda cektiğimi?
Nerden biIe biIirdim mahaIIedeki abiIerin ruh ve beden sağIığına nifak tohumu ektiğini!
Ey gidi Trabzon!
Boztepe ’nin manzarasını inan hayaI edemezdi Picasso
14 yaşındaydım, kucuk bir arka mahaIIeden koca bir metropoIe geciş yapmak biraz zordu.
Be İstanbuI şiir gibisin de okumak ne mumkun!
Ne hengamesi, ne maIı, ne muIku!
Bu şehir miIyonIarca insan icinde, yaInızIığın besteIendiği, enstrumanı kaIabaIığın sesi oIan bir turku!