Yine akşam oldu,akşamın karanlığında başlayan huzun dolu kabuslu geceler doldurmaya başladı.Bir zamanların hayat dolu,guvenle,cıvıl cıvıl yaşanan gecelerin yerini aldı derin bir sessizlk,kalbine gomercesine,yaşamı yitirmişcesine,oylesine masum,oylesine cocuksu bir duşunce ki; Kahredercesine,gozyaşını icine akıtırcasına,sessiz sessiz ağlıyorum.Kalbimin derinliklerinde hissedercesine,defalarca,milyonlarca yaşanıyor.Aynı an bir kurt gibi kemiriyor icimi.Tıpkı veremli veya kanserli,yaşamını kaybetmeme mucadelesi veren bir hasta gibi.Tedavi imkanı olmayan delicesine bir sevgi savaşı.Onarılması keşke mumkun olsa da tum mucadeleleri uğruna yapabilseydim.Hic değilse bir amacım olurdu seve seve verebileceğim herşeyi uğrunda.Adeta kalemimde isyan edercesine susuyor,kusuyor yazmak istemiyor.Kaderin bu acı cilvesini sanki hep yuzume haykırıyor,acaba ben bunlara layıkmıydım da layık goruldum,hic duşunulmeden.Bir zamanların masum yuzu,kızaran,saf temiz insanın yerini kin intikam ve nefret dolu bir şahsiyete terkedebilirmiydi? Bu onda birtakım celişkilere yol acmazmıydı? İki kişilik arasında bocalayıp durmazmıydı? Bu carpışmalar arasıda benliğinin.Ama işin başında verilen bir soz vardı,bu sozun hicbir soze benzemeyen bir yanı vardı,mutlaka yapılmalıydı ve yapılacaktıda.Belki bu yol biraz uzun oldu,olacakta.Bu yolculukta maalesef acı birtakım engeller cıkacaktır ama hicbir zaman gucunden bir zerrecik dahi kaybetmeden,bir cığ gibi buyuyerek yolunda ilerlemeye mecbursun.Bunun bilinci ve idraki icindesin.Eğer bunu yapmadığın taktirde vazifeni yapmamış aciz ve nankorlukten başka bir kelime bulamıyorum ifadeye.İnsan yaşamında bir takım değer yargıları vardır.İnsan ruhunu ayakta tutan besleyen ve yaşatan.Ruhun olumsuzluğunu olumle cezalandırmak gibi birşeydir adeta.İnsan hayatında toz pembe gunler vardır.Siyahların ak gorulduğu,dikenleri acıtmadığı gullerin,affedildiği gunahların,affedilmesini bilenler icin.İstisnalar vardır kaideleri bozmayan,bozmak isterdim kaide icin istisnayı.Bir emel uğruna,gullerin tomurcuklarını acması icin.Aklıma bir nikah geldi,bir yemin vardır orda; İyilikte ve kotulukte,hastalıkta ve sağlıkta,olunceye kadar birlikte diye.Neden insanlar layık olmazlar bazı kutsallıklara,neden ayaklar altına alırlar kutsal bildiklerini.Bu kutsallıklar değilmidir insana yaşam gucu veren,mucadelesinde ona yardımcı olan ve ayakta tutan.Bilmiyorum,bilemiyorum,bilmek istemiyorum herhalde.Bir cocuk gibi hıckıra hıckıra ağlamak istiyorum.Keşke yeni doğan bir cocuk gibi ağlayabilsem,hic birşey bilmeden,tertemiz Dunya'ya ilk haykırışı,ilk mucadele cığlıkları gibi isyan edercesine.Bir akşamın acı huzunlerini aldım kalemime,icimden geldiği gibi hislerimi duygularımı dokmeye calıştım.Satırlarımla dertleşmek icin sectim kağıdı,arkadaş kendime.Deşarj olmak boşalmak icin,bardağı taşıran damla olmasın diye kelimeler.Seni bu satırlarımla uzmek istemem.Bir mektup olarak değil acılarımı paylaşmak icin gonderebilirim sana.Eğer hazır değilsen bunu okumaya bir koşede dursun sonra okursun.Bu satırlarım sana yaşatmak icin tekrar bu anı.Kendi benliğim kendi bunyem icin.Gelecek icin gecmişi unutmamak gerek.Mucadelemiz birlikte olacak,el ele hep beraber,seni hep yanımda gormek istiyorum ama gormek istediğim gibi.Tum bu acıların guzel ve mutlu sonu vardır,yeterki katlanmasını bilelim.Mucadelemizi verelim,kendi benliğimizden oz varlığımızdan,sevgimizden hic birşey kaybetmeden.Olunceye kadar.Seni seviyorum bunu bil yeter.Akşamın esintisinde sonsuzluğa dek.28.Ekim.1984
Ramazan Gerek