Duşlerim beni yoruyor rabbim. Sessiz bir gecede duşlerimi sana emanet etmenin teslimiyeti icinde yureğime sonbahar dolduruyorum. Yeni bir başlangıc olması gerekirken her ilkbahar, neden guzleri yaşıyor gonlum? Sevinclerimin huzne donuştuğu bu mevsimin adı ne? Huzun neden sevinc oldu? Ayrılıklar neden uzmuyor artık beni? Bu acımasız fikirler ne zaman girdi aklıma?
Bu puslu yuz bana mı ait rabbim? Her doğum gunumde nefes nefese aynanın karşısına geciyorum ve her yıl daha silik buluyorum yuzumu. Gozlerim acı acı gulumserken kaybolanlara, ellerimden sonsuzluk tutuyor. Yenilginin kekremsi tadını hucrelerime cekmeye hazırlanırken, cenneti hayal ediyorum. Ve omrumun yalanlığını, aşkın tek gercek olduğunu daha iyi anlıyorum...
Dun bir şarkı duydum, kalbim acıdı! Neden rabbim? Cehremi aydınlatan nurundan istiyorum şimdi. Ellerim sana acılırken gonlum hep başka alemlerin turkusunu soyledi. Her şeye senin adınla başlarken, dilimden adın duşmezken, kalbim nurundan mahrum kaldı. Affet...
Şimdi yeni umutlarla, yine senin adınla, yeniden başlıyorum! Biliyorum ki sen, yeniden başlayanların yardımcısısın. Niyetimi yoluna adıyorum rabbim. Hayallerimden sımsıkı tut, bırakma beni hicliğin karanlık girdaplarına...
Muhammed Acar