(Deneme )
Bırakıp gitmek cozum olsaydı gidenlerin hepsi ihya olurdu.Oysa ne gidenler kaybolup gitti bu coğrafyada,ne kalanların gonlundeki fırtınalar dindi.Ozlemler,hasretler ve acı dolu gunler bir birini kovaladı .Gozyaşları akıp gitti oylece.Gitmek kimsenin işine yaramadı.
Duşunuyorum da ,gitmene sebep olacak ne yaptım diye.İnanki aklıma bir sebep gelmedi.Hani hep derdin ya “ sen de akıl olsaydı..” diye.Doğru soyluyorsun,bende akıl olsaydı ben bu durumlara duşecek adam olur muydum ? Hic bu kadar avaz avaz haykırır mıydım ? Kendime yaptım ne yaptıysam.Sevdim,hem de cok sevdim.Sensiz gecen saniyelere tahammulum yokken,şimdi busbutun yoksun.Burnumun direği sızlıyor,icim kan ağlıyor.Kendi golgem bile bana ar geliyor.Ne yaşadığım gunler umurumda,ne gecen gunler heybemde bir yer işgal ediyor.Bir avuc pişmanlığım olsun isterdim.Sevdiğime,bu kadar bağlandığıma,bu kadar yandığıma pişman olmayı ne kadar cok isterdim.Ama yok,yok işte.Seni seviyorum ve omrumun sonuna kadar da sevmeye devam edeceğim.Gonlumde sana ayırdığım yerini hic kimseye vermeyeceğim.Sen benim başımın tacı,yureğimin tek sahibisin.Bırakıp gitmekle sadece hayatımda olmayacaksın.Ama busbutun benimsin zaten.Sana dokunamasam da,kokunu alamasam da,başını goğsume yaslayıp uyumasan da benimsin.Her anım,her saniyem seninle dolu.Belki karşıma cıkmasaydın sevmenin bu kadar guzel olduğunu bilmeyecektim.Romanlarda okurdum sevenin acı cektiğini,sevilenin acı verdiğini.Her acıya rağmen sevmekten vazgecmeyenlerin budala olduğunu duşunurdum.Romandır işte deyip,sonunu merak ederdim.Daha yarıya gelmeden sevilenin bir hic uğruna sevenini yok saydığını okudukca,icimden nefret beslerdim ve isterdim ki romanın sonunda sevilen sevene gelsin,butun pişmanlığıyla kapıya dayansın.Ama hic boyle bitmedi okuduğum romanlar.Seven her zaman acı icinde kaldı ve sevilen hayatını bir başkasıyla yaşadı.
Sonumuz boyle olur mu bilmiyorum,ancak eğer boyle olursa da sana kırılmam.Sen mutlu olursan bana yetiyor zaten.Hem gayem seni mutlu etmek değil miydi ? Mutluluğu beraber yaşamak elbette tek arzumdur ama,eğer benimle mutlu olamayacaksan ben buna alınmam.Ben,seninle hic karşılaşma ihtimalimin olmamasına rağmen sevdim.Yıllardır geleceğin gunu bekliyorum,hic gelmeyeceğini bile bile.Galiba hayatımın en acı tarafı da bu.Beni sevdiğini biliyorum,ya da ben oyle zannediyorum.Yoksa ne diye bunca senedir benimle zaman kaybı yaşayasın ki ? Gecelerin buyuk bir kısmını bana ayırdın,benimle yazıştın.Gun oldu beraber gulduk,gun oldu beraber ağladık.Gun oldu,her ikimiz de ağlamamıza rağmen bunu bir birimizden sakladık.Yani her ikimiz de gayet guzel yalan soyluyorduk.Bir birimize inanmamamıza rağmen ,bunu hep yaptık.Şimdi ne alemdesin,nasılsın bilmiyorum.Keşke bir haberin gelse de, nasıl olduğunu bilsem dunyalar benim olurdu. Benim seni merak ettiğimi biliyorsun,uykuyu gozlerime haram kıldığımı da..Buna rağmen bana yokluğunun acısını yaşatıyorsun ya, aklım almıyor.Keşke cıkıp sevmediğini soylesen belki bu kadar acı duymazdım.Kim bilir ,belki de gercekten de sevmiyorsundur.Aklım gidip geliyor.Gel gitler arasında nefes almak zordur be gulum.Hangi kitapta yazar, seveni boyle acı icinde bırakmak ? Yarım bırakmak,yaralamak,yÂrdan atmak.Kor kuyularda can cekişen bir esir gibiyim şimdi.Hangi yana tutunsam elimde kalıyor.Hani kıyıya yanaşsam limansız kalıyor.Benim senden başka duşuncem yok.
Butun iklimlerden uzak bir mevsimsin gozlerimde.Yıldızsız gecelerde icim kan ağlaya ağlaya sabahlıyorum.Sen,kokusunu bilmediğim bir cicek,uzanıp tutamadığım bir omursun.Guz ruzgÂrlarında yaktım gurbet turkulerini,her kese aykırıydım,sana tutsak.Sevmenin bu kadar suc olduğunu bilmezdim ....
Mehmet Zafer
Bırakıp gitmek cozum olsaydı gidenlerin hepsi ihya olurdu.Oysa ne gidenler kaybolup gitti bu coğrafyada,ne kalanların gonlundeki fırtınalar dindi.Ozlemler,hasretler ve acı dolu gunler bir birini kovaladı .Gozyaşları akıp gitti oylece.Gitmek kimsenin işine yaramadı.
Duşunuyorum da ,gitmene sebep olacak ne yaptım diye.İnanki aklıma bir sebep gelmedi.Hani hep derdin ya “ sen de akıl olsaydı..” diye.Doğru soyluyorsun,bende akıl olsaydı ben bu durumlara duşecek adam olur muydum ? Hic bu kadar avaz avaz haykırır mıydım ? Kendime yaptım ne yaptıysam.Sevdim,hem de cok sevdim.Sensiz gecen saniyelere tahammulum yokken,şimdi busbutun yoksun.Burnumun direği sızlıyor,icim kan ağlıyor.Kendi golgem bile bana ar geliyor.Ne yaşadığım gunler umurumda,ne gecen gunler heybemde bir yer işgal ediyor.Bir avuc pişmanlığım olsun isterdim.Sevdiğime,bu kadar bağlandığıma,bu kadar yandığıma pişman olmayı ne kadar cok isterdim.Ama yok,yok işte.Seni seviyorum ve omrumun sonuna kadar da sevmeye devam edeceğim.Gonlumde sana ayırdığım yerini hic kimseye vermeyeceğim.Sen benim başımın tacı,yureğimin tek sahibisin.Bırakıp gitmekle sadece hayatımda olmayacaksın.Ama busbutun benimsin zaten.Sana dokunamasam da,kokunu alamasam da,başını goğsume yaslayıp uyumasan da benimsin.Her anım,her saniyem seninle dolu.Belki karşıma cıkmasaydın sevmenin bu kadar guzel olduğunu bilmeyecektim.Romanlarda okurdum sevenin acı cektiğini,sevilenin acı verdiğini.Her acıya rağmen sevmekten vazgecmeyenlerin budala olduğunu duşunurdum.Romandır işte deyip,sonunu merak ederdim.Daha yarıya gelmeden sevilenin bir hic uğruna sevenini yok saydığını okudukca,icimden nefret beslerdim ve isterdim ki romanın sonunda sevilen sevene gelsin,butun pişmanlığıyla kapıya dayansın.Ama hic boyle bitmedi okuduğum romanlar.Seven her zaman acı icinde kaldı ve sevilen hayatını bir başkasıyla yaşadı.
Sonumuz boyle olur mu bilmiyorum,ancak eğer boyle olursa da sana kırılmam.Sen mutlu olursan bana yetiyor zaten.Hem gayem seni mutlu etmek değil miydi ? Mutluluğu beraber yaşamak elbette tek arzumdur ama,eğer benimle mutlu olamayacaksan ben buna alınmam.Ben,seninle hic karşılaşma ihtimalimin olmamasına rağmen sevdim.Yıllardır geleceğin gunu bekliyorum,hic gelmeyeceğini bile bile.Galiba hayatımın en acı tarafı da bu.Beni sevdiğini biliyorum,ya da ben oyle zannediyorum.Yoksa ne diye bunca senedir benimle zaman kaybı yaşayasın ki ? Gecelerin buyuk bir kısmını bana ayırdın,benimle yazıştın.Gun oldu beraber gulduk,gun oldu beraber ağladık.Gun oldu,her ikimiz de ağlamamıza rağmen bunu bir birimizden sakladık.Yani her ikimiz de gayet guzel yalan soyluyorduk.Bir birimize inanmamamıza rağmen ,bunu hep yaptık.Şimdi ne alemdesin,nasılsın bilmiyorum.Keşke bir haberin gelse de, nasıl olduğunu bilsem dunyalar benim olurdu. Benim seni merak ettiğimi biliyorsun,uykuyu gozlerime haram kıldığımı da..Buna rağmen bana yokluğunun acısını yaşatıyorsun ya, aklım almıyor.Keşke cıkıp sevmediğini soylesen belki bu kadar acı duymazdım.Kim bilir ,belki de gercekten de sevmiyorsundur.Aklım gidip geliyor.Gel gitler arasında nefes almak zordur be gulum.Hangi kitapta yazar, seveni boyle acı icinde bırakmak ? Yarım bırakmak,yaralamak,yÂrdan atmak.Kor kuyularda can cekişen bir esir gibiyim şimdi.Hangi yana tutunsam elimde kalıyor.Hani kıyıya yanaşsam limansız kalıyor.Benim senden başka duşuncem yok.
Butun iklimlerden uzak bir mevsimsin gozlerimde.Yıldızsız gecelerde icim kan ağlaya ağlaya sabahlıyorum.Sen,kokusunu bilmediğim bir cicek,uzanıp tutamadığım bir omursun.Guz ruzgÂrlarında yaktım gurbet turkulerini,her kese aykırıydım,sana tutsak.Sevmenin bu kadar suc olduğunu bilmezdim ....
Mehmet Zafer