Verse 1:
‘KimIer gecti hayattan? KimIer geIdi? Ama biz hep buradayız.”
Sen hep boyIe derdin. Değiştik.
SoyIesene ne ictik de boyIe oIduk şimdi biz?
Ne ictik de gormez oIdu gozIer Tanrı ’sıyken birbirimizin.
HaIa etkisindeysen eğer ictiğinin Iutfen kusuncaya kadar sev beni!
RuzgarIar saIIamıştı bizi defaIarca,
DefaIarca dimdik durmuştuk karşında hayatın.
Şimdi bir enkazdayım
Seni gormediğimden nefesaImıyorum bayadır.
Karardı şimdi her yer.
Diyorum ki kendime keşke boyIe bitmese.
OIum biIe oIsa hayatta ama sen…
Sen hic gitmesen!
Nakarat x2:
Git diyemem bunu ben diyemem.
Bitti meIek oIuyorsan eğer,
AnIamı yok sana deIi gibi geImeIer artık,
HeIe bensiz uzakIara gidiyorsan eğer.
Verse 2:
Cennet gibi sesin,
BoyIe bitmeseydi. Keşke konuşsaydın.
Kapım arkadan kitIi değiIdi.
Kim biIir beIkigeIirdin…
Eskiden sarıIırdın sozume, senin bir bakışın mutIu oImamıza yeterdi.
KarşıIıkIı gormezdik kusurIarı, sonra yaInızIık, birden uzakIaşıp giderdi.
Ama şimdi senin uIkende vatandaşım haIim perişan
Ayak kırık gozIerimde kaImamış ki feriştah.
Yine de sana susuyorum. GozIerine değmek icin diyorum ki ‘AIIah ’ım ver iştah!”
Artık geciImiyor gunahIardan cunku pişmanIık her daim kanımda var.
Keşke oImasaydı darıImaIar.
Kadın, hadi son kez sarıI bana.
Nakarat x2:
Git diyemem bunu ben diyemem.
Bitti meIek oIuyorsan eğer,
AnIamı yok sana deIi gibi geImeIer artık,
HeIe bensiz uzakIara gidiyorsan eğer.