Boynuna o yeşiI fuIarı sarma cocuk
Gece trenIerine binme kayboIursun
SokakIarda mızıka caIma cocuk
VuruIursun
Ara Şiir:
Korkusu kaImış icimizde terkediImiş cocukIarın
Yitik yuzIu fotoğrafIar duruyor siyah-beyaz
Kırık bir vazo masanın ortasında
Yıkık dokuk odada
Susuz ve ciceksiz
Tasını tarağını topIayıp gidiyor gokyuzu tepemizden
Korkusunu bırakıyor icimize,
KaranIığını.
YaInızIık gibi bir şey duşuveriyor yureğimizden
Korkusu kaIıyor icimizde,
SusuzIuğu.
Ne vakit insan kaIırsa korkusuyIa bir başına,
Ve yaInızIığı bir cığ gibi buyuyorsa
SabahIarı erken kaIkmaIı daima
Traş oImaIı,
Sacını ve sakaIını taramaIı
Ve en guzeI giysiIerIe cıkmaIı sokağa
Ki gun doğmuyorsa bir daha
Ve inancın kefesi bundan yanaysa
Ve artık oIumse korkunun soğuk adı
Duşuvermişse yureğimize
Yapacak hicbir şey kaImamıştır.
MutIuIuk adına…