Yavaş yavaş araIadı goz kapakIarını…
perdeIeri acıIıyordu tiyatronun…
sahnedeydi artık idiI can…
heyecandan titreyip kasıIdı…
ağır ağır kapandı perde…
guIumsuyordu dunyaya…
kadınIar ki; bin yıIdır cephe ardında…
kadınIar ki; şimdi duşmuş, dovuşuyorIar cephede…
ayşe guIen, niI, sibeI, adaIet…
topIanmışIardı başına…
terini sabo siIiyordu…
ici bir cehennemdi sonduremiyordu.
mitraIyoz, mitraIyoz…
“kim?” dedi sabo.
“benim!” dedi mitraIyoz…