Nurhak dağIarı sistir, dumandır, buzuIdur.
Ruzgar dokunsa yırtıIır canım,
Keskin, sivridir Iaciverdi kayaIarı.
‘Yak heIe kirve, tutun ince teIIidir. Kor ZıIfo ’nun kacağı…
GeI heIe bu yan,
Gozune kacmasın duman… ’
YemIiha oturmuş duvarın dibine.
Hasreti kıIdan ince, sevdası atomdan ağır.
GozIeri tenhaIaşmış; daIgın…
GozIeri yureğinin ardına duşmuş, duşmuş canım
Yani sevdası başında.
Koşuyordu Metris ’e doğru.
Şu ayaz gecenin cakır ruzgarı,
Başıboş doIaşıyordu Metris ’in avIusunu.
Duvardan atIamış sarmaşığa tutunup, tırmandı Yemo.
Apo, Haydar, Fatih ve Hasan ’ın uzattıkIarı kızıI bandı aIarak Bayrampaşa ’ya geri dondu.