Kafam karışıyor duşununce fazla,
Yoksa ben de biliyorum bu şekilde boyle olmaz.
‘Oyle olmaz, boyle olmaz, nasıl olacak?” deyip bunu yazıyorsak, beni rahat bırak anla.
Biz bu zamanları boşa harcadık ve hatta
Ondeki bi 10 seneye de kan sıcrattık kesin.
Neyse zaten boyle dinliyorlar onlar şarkıları
Bolmuyorlar.
Yalan kimya fizik.
Kafam karışıyor duşununce sorma bir şey.
Onlar icin fazla cazipken karanlık, ben aydınlık aradım.
Belalıydı yalnızlık, el altından album satıp
En azından yaşadık..
Yoksul ve duşkunu anlatmaya yetmiyordu literatur!
Jargonu arabeskler otelendi kime kufur bu haykırış ahmak?
Onlar senin olmamanı istiyorlar burda.
Olacak.
Cunku ici boşaltıldı butun kavramların.
Uyuştular en kuytu koşelerde vazgecenler.
Sonra vucut buldu zihinlerde caresizlik,
Bana bunu sorup durma yok bir care belki de.
Neyse duşununce kafam karışacak, doruklara sevdalancaz
Bir guluşe kancaz.
Sonra o cocuklar sokaklarda ac yatacak
Bir duşune yancaz dinleyip de taşta.
Onlar dunya goruşunu kazansalar ne olur?
Yan sokakta torba, ust katında fuhuş!
Statuye tapmıyorlar yok cepte 1 kuruş,
Şu bardağı bi doldur da konuşuruz şunu.
Nasıl unutulcak bunlar?
Bu insanlar izdihamdan kopartırken ekmeğini lekeledi gururunu uzdu bizi.
O gun bugun kuskun kimi en afilli hayatlara.
Ben de sustum urkutmedim..
Fazla duşununce kafam karışacak benim,
Alacaklar yanımızdan en sevilen kardeşleri.
Bir şafak vaktinde silahları ateşlenir,
Ustumuze yağmur yağar, guzel gunler duşlenir.
Sonra filizlenir ihanet yanı başımızda,
Bir bakmışız biz de su dokmuşuz yıllarca.
Hegomonyasından kurtulanlar travmanın,
Harcayacak omrunu sevdikleri uğruna.
Sonra kapanacak tum kapılar,
Yasaklanacak bu şarkılar ve ustumuze kalacak
Uste ustun alcaklar da bundan nemalanacak.
Ozgurluk uzak, sevda dort duvara kazınacak.
Elbet hatırlanacak onlar huznumuze ortak olup
Sonra yoktan varolacak sorun noldu?
Guzel insanların hepsi gitti şimdi yani
Kahır dolacak yolum, ağır olacak sonum.
Biz bunların boyle olmasını istemedik,
Mecbur kaldık ve kimse bizi dinlemedi.
Cunku hayat zaten yeterince kasvetliydi.
Biz insanların kactığını onlerine getirdik ve
Geldik son sozune gerceğin.
Yalan dedim hepsi unut gitsin birden
‘Pislik miyiz biz?” dedi sonra silah istedi!
Ustumuze duşmemişti o işlerin hic biri ama gulsunler istedik biz.
Tutuklandık akabinde sebepsiz,
işte o gun ilk kez karışmıştı kafam ve ‘olmaz boyle yok!” dedim.
‘Bana boyle anlatmadın?” dedi koridorlar inledi.
‘N ’olur nolmaz dur” dedim.
Gitti…
İşte o gun bitti sevda.
Hic bir pankart hic bir zaman anlatmadı yaşananı asla.
Gozlerimde yazdan kışa aynı doğa.
Muzik değil acılardır evrensel olan!
Yoksa ben de biliyorum bu şekilde boyle olmaz.
‘Oyle olmaz, boyle olmaz, nasıl olacak?” deyip bunu yazıyorsak, beni rahat bırak anla.
Biz bu zamanları boşa harcadık ve hatta
Ondeki bi 10 seneye de kan sıcrattık kesin.
Neyse zaten boyle dinliyorlar onlar şarkıları
Bolmuyorlar.
Yalan kimya fizik.
Kafam karışıyor duşununce sorma bir şey.
Onlar icin fazla cazipken karanlık, ben aydınlık aradım.
Belalıydı yalnızlık, el altından album satıp
En azından yaşadık..
Yoksul ve duşkunu anlatmaya yetmiyordu literatur!
Jargonu arabeskler otelendi kime kufur bu haykırış ahmak?
Onlar senin olmamanı istiyorlar burda.
Olacak.
Cunku ici boşaltıldı butun kavramların.
Uyuştular en kuytu koşelerde vazgecenler.
Sonra vucut buldu zihinlerde caresizlik,
Bana bunu sorup durma yok bir care belki de.
Neyse duşununce kafam karışacak, doruklara sevdalancaz
Bir guluşe kancaz.
Sonra o cocuklar sokaklarda ac yatacak
Bir duşune yancaz dinleyip de taşta.
Onlar dunya goruşunu kazansalar ne olur?
Yan sokakta torba, ust katında fuhuş!
Statuye tapmıyorlar yok cepte 1 kuruş,
Şu bardağı bi doldur da konuşuruz şunu.
Nasıl unutulcak bunlar?
Bu insanlar izdihamdan kopartırken ekmeğini lekeledi gururunu uzdu bizi.
O gun bugun kuskun kimi en afilli hayatlara.
Ben de sustum urkutmedim..
Fazla duşununce kafam karışacak benim,
Alacaklar yanımızdan en sevilen kardeşleri.
Bir şafak vaktinde silahları ateşlenir,
Ustumuze yağmur yağar, guzel gunler duşlenir.
Sonra filizlenir ihanet yanı başımızda,
Bir bakmışız biz de su dokmuşuz yıllarca.
Hegomonyasından kurtulanlar travmanın,
Harcayacak omrunu sevdikleri uğruna.
Sonra kapanacak tum kapılar,
Yasaklanacak bu şarkılar ve ustumuze kalacak
Uste ustun alcaklar da bundan nemalanacak.
Ozgurluk uzak, sevda dort duvara kazınacak.
Elbet hatırlanacak onlar huznumuze ortak olup
Sonra yoktan varolacak sorun noldu?
Guzel insanların hepsi gitti şimdi yani
Kahır dolacak yolum, ağır olacak sonum.
Biz bunların boyle olmasını istemedik,
Mecbur kaldık ve kimse bizi dinlemedi.
Cunku hayat zaten yeterince kasvetliydi.
Biz insanların kactığını onlerine getirdik ve
Geldik son sozune gerceğin.
Yalan dedim hepsi unut gitsin birden
‘Pislik miyiz biz?” dedi sonra silah istedi!
Ustumuze duşmemişti o işlerin hic biri ama gulsunler istedik biz.
Tutuklandık akabinde sebepsiz,
işte o gun ilk kez karışmıştı kafam ve ‘olmaz boyle yok!” dedim.
‘Bana boyle anlatmadın?” dedi koridorlar inledi.
‘N ’olur nolmaz dur” dedim.
Gitti…
İşte o gun bitti sevda.
Hic bir pankart hic bir zaman anlatmadı yaşananı asla.
Gozlerimde yazdan kışa aynı doğa.
Muzik değil acılardır evrensel olan!