Bugune değin iyi ve kotu uzerine en berbat duşunceler ortaya kondu. Bu, her zaman cok tehlikeli bir şey oldu. Vicdan, iyi bir şohret, cehennem; duruma gore polisin bizzat kendisi onyargısızlığa izin vermiyordu ve vermiyor. İşte gunumuz ahlakı uzerine, her otorite karşısında alınan tavırda olduğu gibi, duşunmemek, pek de konuşmamak gerekiyor. Burada -itaat edilir! Dunya var olduğundan bu yana hicbir otorite kendisinin eleştiri konusu yapılmasına istekli gorunmemiştir. Hele ahlakı eleştirmek, ahlakı bir sorun, sorunlu bir şey olarak ele almak: Nasıl olur? Bu ahlak dışı değil miydi - şimdi değil mi? Ama ahlak, kendisinden eleştiren elleri ve işkence aletlerini uzak tutmak icin sadece her turlu korku aracına hukmetmekle kalmaz: Onun guvencesi, kullanmasını cok iyi bildiği bir tur goz boyama sanatında yatar, nasıl "coşturacağını" bilir. Sık sık, tek bir bakışla eleştirici iradeyi felc etmeyi, hatta kendi tarafına cekmeyi başarır. Onun kendine karşı tavır almasını başardığı durumlar da var: Bunun sonucunda irade, tıpkı bir akrep gibi kendini sokar. Ahlak, ta başlangıctan beri ikna etme sanatındaki butun şeytanlıkları bilir. Bugun bile onun yardımına başvurmayan hicbir konuşmacı yoktur.

​