Oysa duygularını bastırmadan yapıcı bir iletişim kurmayı denemiş olsalardı, onlar icin olduğu kadar bizim icinde sağlıklı bir iletişimin yolu acılmış olur muydu? Evet, cunku biz de buyuklerimizden gorduğumuz usul dairesinde bir yaşam suruyoruz. Zaman zaman davranışlarımıza onları referans gosteriyor, hatalarımız icin de yine onları suclayarak, işin icinden cıkmaya calışıyoruz.
Her konuda uzmanlaşmayı marifet sayan bizler, duygularımız konusunda neden aynı hassasiyeti gosteremiyoruz acaba?
Anne babalarımızın yaptığı hataları aynıyla tekrarlamamız şartmış gibi, bizlerde aynı hataları yapıyoruz. Bu kacınılmaz bir durum, cunku başka bir iletişim yolu bilmiyoruz. Coğumuz cocukluk ve ilk genclik yıllarımızı başarısız iletişim becerilerini izlemek ve oğrenmekle gecirmişizdir.
Anne babalarımız duygularını durustce ve muhatabının duygularını incitmeden ifade edebilmiş olsalardı, bizlerin durumu da boyle olmayacaktı elbette. İster istemez icinde yaşadığımız ailenin iletişim yontemlerini alışkanlık haline getiriyoruz. Duyguların bastırıldığı bu yontemlerin pek de işimize yaramadığı gerceğini bizzat yaşayarak, kendi evliliğimizde uygulayarak fark etmişizdir coğumuz. Oyle gormuş olabiliriz fakat bu yontemlere mahkum değiliz. Evliliğimiz icin yeni ve işe yarar yontemler arama sorumluluğumuz olduğunu unutmayalım lutfen.
İhmal edilme, duygularını ifade edememe, sessiz kalıp beklemek, duygusal tepkiler verdiğin de ayıplanmak, bunlar size hic yabancı gelmiyorsa, rica ediyoruz aynı şeyleri siz de eşinize ve cocuklarınıza yaşatmayın.
Belki nerede hata yaptığımızı bir turlu anlayamamanın şaşkınlığı ve caresizliğini yaşıyor olabiliriz duşuncesiyle sizlere bir dizi hata cetveli sunmak istiyoruz.
-Ofkeli, kızgın olduğumuzda intikam alma duygusuyla iletişime gecmek. Yapmamız gereken bir muddet, en azından ofke silinip yerine sukunet gelinceye kadar beklemek ve sonra konuşmaya, problemi cozmeye calışmak.
-Eşimizden istekte bulunmak, isteklerimizi anlatmak yerine onun anlamasını beklemek. Eşler birbirleri icin en yakın insanlar olsa bile, icimizden gecenleri anlayamazlar. Biz bile zaman zaman kendimizi anlayamaz ve ne istediğimizi bilemezken, eşimizin biz soylemeden, eskilerin dediği gibi kaşımızın gozumuzun hareketinden, derdimizin ne olduğunu anlamaları mumkun değildir.
-Eşimizin duygusal tepkilerini kucumsemek, aşağılamak, bu şekilde davrandığı icin suclamak. Ozellikle hanımların yaşları kirpik ucunda bekler. Beylerinde ofkeleri dil ucunda. Ne ofke ne de goz yaşı, ne utangaclık, heyecanlanmak, korkmak aşağılanacak duygulardır. Her biri her insanda var olan, gayr-i ihtiyari, bahşedilmiş insani duygulardır.
-Sadece kendi ihtiyaclarımızı duşunup eşimizin ihtiyaclarını sormamak, onun soylemesini beklemek. En azından nezakettir, birlikte olduğumuz kişilerin ihtiyacları ile ilgilenmek.
-Evin erkeğinin haksız da olsa son sozu soylemesi, kadının hep susan ve idare eden konumunda olması, zararlıdır. Hem de cok, hem guclu bir kişiliğe de yakışmaz. Yanlızca “Kocakarı ile Gazneli Mahmud” hikayesini hatırlayın yeter. Hatırlayamayanlar icin bir gun biz hatırlatırız.
-Yapılan hatalarda eşlerin birbirlerini kırıcı sozlerle veya duygusal mahrumiyetle cezalandırması( kusmek, konuşmamak, surat asmak…)
-Yapılan hataları bağışlamamak ve surekli hatırlatmak, gecmişi her fırsatta dile getirmek.
Bu davranışlar coğumuza yabancı değildir.
Eğer hatalarımızın farkındaysak duzeltmek icin de gayret edebiliriz. Asıl sorun farkında olmamak ve yenilikleri kabul edememektir. Mutlu olmak istiyorsanız, eşinizi mutlu edin.
Mutluluğunuzun onunde ki olumsuz iletişim engellerini kaldırın, lutfen. İşte size değişimi başlatmak icin bir ip ucu:
Durust olun ve duygularınızı uygun bir dille ifade edin, Anlayışlı olun ve eşinizin size ilettiği duygularını onemseyin.