Annelerin ve babaların hayatlarını cocuklarına adamaları bircok kişi icin hayranlık verici olabilir. Kendini cocuklarına adadığını duşunmeyen ebeveynler icin yetersizlik duygusuna yol acabilecek bu beceriye, bir de cocukların gozunden bakmak gerekir.

Cocuk, hayatının ilk donemlerinde annenin ve babanın verdiği gercek sevgi ile duygusal gelişimine başlar. Cocuğunuzun zorlanabileceğini duşunerek, onun adına her şeyi yapmak cocuğunuzda, yetersizlik duygusuna sebebiyet verebilir.

Aşırı ilgi verirken unutulmaması gerekenler şunlar:

Cocuklar 9 aydan 12 aya kadar ebeveynlerinden ayrı bir varlık oldukları hissini geliştirmeye başlar. Bu donemde, aşırı korumacı bir tavır yerine bağımsızlık teşvik edilmelidir.

Bebekler cevreyi keşfetmek isterler. Emekleme doneminde surekli olarak kucakta tutulan cocuklar, keşfetmekten geri kalmanın yanında, yerde yapacakları kas hareketlerini (surunme, yuvarlanma) de yapamazlar.





Bebekler 1 yaşının son aylarında artık geceleri ek bir besine ihtiyac duymadan uyuyabilirler. Uyku, bağımsızlığın ve kendi kendine yetmenin onemli bir parcasıdır.

Tek başına yemek yiyebilmek, cocuğun ozgurleşebilmesi icin başka bir imkandır. Dokerek bile olsa, yemek yemeği denemek bir bağımsızlıktır.

Ebeveynler zaman kazanmak acısından cocuklarını kendileri giydirmeyi secebilir. Fakat unutulmamalıdır ki, 2 yaş civarında bir cocuk kendi başına ve ozgurce giyinme yetisini geliştirebilir.

Sosyalleşmek cocuklar icin besleyicidir. Başka cocuklarla arkadaşlık etme olanağı sağlanmayan cocuklar, bu aşırı korumacılık sonucunda guvensizlik yaşarlar. Yaşıtlarla gecinmenin yolları erkenden oğrenilmelidir.



Alıntıdır