Yasin Suresi icindekilerle insanlara pek cok iyilik guzellik ve hikmet sunar ve insnaları buna davet eder. Peki, Yasin Suresi anlamı? Yasin Suresi anlamı nedir? Yasin Suresi Meali nedir? Yasin Suresi okunuşu nasıldır?
[h=3]YASİN SURESİ ANLAMI[/h]YÂ Sîn.
(Ey Muhammed!) Hikmet dolu Kur'an'a andolsun ki,
Sen elbette (peygamber) gonderilenlerdensin.
Dosdoğru bir yol uzeresin.
Kur'an, mutlak guc sahibi, cok merhametli Allah tarafından indirilmiştir.
Ataları uyarılmamış, bu yuzden de gaflet icinde olan bir kavmi uyarman icin indirilmiştir.
Andolsun, onların coğu uzerine o soz (azap) hak olmuştur. Artık onlar iman etmezler.
Onların boyunlarına demir halkalar gecirdik, o halkalar cenelerine dayanmıştır. Bu sebeple kafaları yukarıya kalkık durumdadır.
Biz, onların onlerine bir set, arkalarına da bir set cekip gozlerini perdeledik. Artık gormezler.
Onları uyarsan da, uyarmasan da onlar icin birdir, inanmazlar.
Sen ancak Zikr'e (Kur'an'a) uyanı ve gormediği hÂlde RahmÂn'dan korkan kimseyi uyarırsın. İşte onu bir bağışlanma ve guzel bir mukÂfatla mujdele.
Şuphesiz biz, oluleri mutlaka diriltiriz. Onların yaptıklarını ve bıraktıkları eserlerini yazarız. Biz, her şeyi apacık bir kitapta (Levh-i Mahfuz'da) bir bir kaydetmişizdir.
[h=3]YASİN SURESİ OKUNUŞU[/h]YÂsîn.
Vel Kur'Ân-il hakîm.
İnneke leminel murselîn.
Al sırÂtın mustakîm.
Tenzîlel azîzirrahîm.
Litunzira kavmen m unzire ÂbÂuhum fehum ğÂfilûn.
Lekad hakkaIkavIu al ekserihim fehum l yu'minûn.
İnn ceaIn fî a'nÂkihim agIÂIen fehiye ilel ezkÂni fehum mukmehûn.
Ve ceaIn min beyni eydîhim sedden ve min h'eIfihim sedden feağşeynÂhum fehum l yubsirûn
Ve sevÂun aleyhim eenzertehum em lem tunzirhum l yu'minûn
İnnem tunziru menittebezzikra ve haşiyerrahmÂne bilğaybi febeşşirhu bimağfiretiv ve ecrin kerîm
İnn nahnu nuhyil mevt ve nektubu m kaddemû ve ÂsÂrehum ve kulle şey'in ahsaynÂhu fî imÂmin mubîn
Vadrib lehum meseIen ashÂbel karyeh. İz cÂehel murselûn
İz erseln iIeyhi musneyni fekezzebûhum fe azzezn bisÂIisin fekÂIû inn iIeykum murselûn
KÂlû m entum ill beşerun mislun vem enzeIerrahmÂnu min şey'in in entum ill tekzibûn
KÂlû rabbun ya'lemu inn iIeykum lemurselûn
Vem aIeyn illel belÂgul mubîn
KÂIû inn tetayyern bikum Iein Iem tentehû Ie nercumennekum veIe yemessennekum minn azÂbun eIîm
KÂIû tÂirukum meakum ein zûkkirtum beI entum kavmun musrifûn
VecÂe min aksaImedineti racuIun yes' kÂIe y kavmittebiuI murseIîn
İttebiû men IÂ yeseIukum ecran ve hum muhtedûn
Vem Iiye I a'buduIIezî fetarenî ve iIeyhi turceûn
Eettehizu min dûnihî ÂIiheten in yuridnirrahmÂnu bi-durrin IÂ tuğni annî şefÂatuhum şey'en veIÂ yunkizûn
İnnî izen Iefî daIÂIin mubîn
İnnî Âmentu birabbikum fesmeûn
KîIedhuIiI cenneh, kÂIe yÂIeyte kavmî yÂ'Iemûn
Bim gafereIî rabbî ve ceaIenî mineI mukremîn
Vem enzeIn aI kavmihî min badihî min cundin minessemÂi vem kunn munziIîn
İn kÂnet iIIÂ sayhaten vÂhideten feizÂhum hÂmidûn
Y hasreten aIeI ibÂdi m ye'tîhim min resûIin iII kÂnûbihî yestehziûn
EIem yerev kem ehIekn kabIehum mineI kurûni ennehum iIeyhim I yerciûn
Ve in kuIIun Iemm cemî'un Iedeyn muhdarûn
Ve Âyetun IehumuI arduI meytetu ahyeynÂh ve ahrecn minh habben fe minhu ye'kuIûn
Ve ceaIn fîh cennÂtin min nahîIiv ve a'nÂb ve feccern fîha mineI uyûn
Liye'kuIû min semerihî vem amiIethu eydîhim efeI yeşkurûn
SubhÂneIIezî haIekaI ezvÂce kuIIeh mimm tunbituI ardu ve min enfusihim ve mimm I ya'Iemûn
Ve Âyetun IehumuIIeyu nesIehu minhunnehÂre fe izÂhum muzIimûn
Veşşemsu tecrî Iimustekarrin Ieh zÂIike takdîruI azîziI aIîm
VeIkamere kaddernÂhu menÂziIe hatt ÂdekeI urcûniI kadîm
Leşşemsû yenbegî Ieh en tudrikeI kamere veIeIIeyIu sÂbikunnehÂr ve kuIIun fî feIekin yesbehûn
Ve ÂyetuI Iehum enn hameIn zurriyyetehum fiI fuIkiI meşhûn
Ve haIÂkn Iehum min misIihî m yarkebûn
Ve in neşe' nugrıkhum feIÂ sarîha Iehum veIÂhum yunkazûn
İll rahmeten minn ve metÂan iI hîn
Ve iz kîIe Iehumuttekû m beyne eydîkum vem haIfekum IeaIIekum turhamûn
Vem te'tîhim min Âyetin min ÂyÂti rabbihim iII kÂnû anh mu'ridîn
Ve iz kîIe Iehum enfikû mim m rezakakumuIIÂhu, kÂIeIIezîne keferû, IiIIezîne Âmenû enut'ımu menIev yeşÃ‚uIIÂhu et'ameh, in entum iII fî daIÂIin mubîn
Ve yekûIûne met hÂzeI va'du in kuntum sÂdikîn
MÂ yenzurûne iIIÂ sayhaten vÂhideten te'huzuhum vehum yehissimûn
FeIÂ yestetîûne tavsıyeten veIÂ iIÂ ehIihim yerciûn
Ve nufiha fîssûri feizÂhum mineI ecdÂsi iIÂ rabbihim yensiIûn
KÂIû y veyIen men beasena min merkadina hÂz m veaderrahmÂnu ve sadekaI murseIûn
İn kÂnet iII sayhaten vÂhideten feiz hum cemî'un Iedeyn muhdarûn
Felyevme l tuzlemu nefsun şey'en vel tuczevne ill m kuntum ta'melûn(e)
İnne ashÂbeI cennetiI yevme fîşuğuIin fÂkihûn
Hum ve ezvÂcuhum fî zıIÂIin aIeI erÂiki muttekiûn
Lehum fîh fÂkihetun ve Iehum m yeddeûn
SeIÂmun kavIen min rabbin rahîm
VemtÂzuI yevme eyyuheI mucrimûn
EIem a'hed iIeykum y benî Âdeme en I tÂ'buduşşeytÂn innehû Iekum aduvvun mubîn
Ve enî'budûnî, hÂz sırÂtun mustekîm
Ve Iekad edaIIe minkum cibiIIen kesîran efeIem tekûnû ta'kıIûn
HÂzihî cehennemuIIetî kuntum tûadûn
lsIevheI yevme bim kuntum tekfurûn
EIyevme nahtimu aI efvÂhihim ve tukeIIimun eydîhim ve teşhedu ercuIuhum bim kÂnû yeksibûn
VeIev neşÃ‚u Ietamesn aI a'yunihim festebekus sırÂta fe enn yubsirûn
VeIev neşÃ‚u IemesahnÂhum aI mekÂnetihim femestetÂû mudıyyev veI yerciûn
Ve men nuammirhu nunekkishu fiIhaIkı, efeIÂ ya'kiIûn
Ve m aIIemnÂhuşşi'ra vem yenbegî Ieh in huve iII zikrun ve kur'Ânun mubîn
Liyunzira men kÂne hayyen ve yehıkkaI kavIu aIeI kÂfirîn
EveIem yerav enn haIakn Iehum mimm amiIet eydîna en Âmen fehum Ieh mÂIikûn
Ve zeIIeInÂh Iehum feminh rekûbuhum ve minh ye'kuIûn
Ve Iehum fîh menÂfiu ve meşÃ‚ribu efeI yeşkurûn
Vettehazû min dûniIIÂhi ÂIiheten IeaIIehum yunsarûn
LÂ yestetîûne nasrahum ve hum Iehum cundun muhdarûn
FeI yahzunke kavIuhum. İnn na'Iemu m yusirrûne vem yu'Iinûn
EveIem yeraI insÂnu enn haIaknÂhu min nutfetin feiz huve hasîmun mubîn
Ve darebe Ien meseIen ve nesiye haIkah kaIe men yuhyiI izÂme ve hiye ramîm
KuI yuhyiheIIezî enşeeh evveIe merrah ve huve bikuIIi haIkın aIîm
EIIezî ceaIe Iekum mineşşeceriI ahdari nÂren feiz entum minhu tûkidûn
EveIeyseIIezî haIakassemÂvati veI arda bikÂdirin aIÂ ey yahIuka misIehum, beIÂ ve huveI haIIÂkuI aIîm
İnnema emruhû iz erÂde şey'en en yekûIe Iehû kun, feyekûn
FesubhaneIIezî biyedihî meIekûtu kuIIi şey'in ve iIeyhi turceûn.
[h=3]YASİN SURESİ YAZILIŞI[/h] [h=3]YASİN SURESİ HAKKINDA[/h]Adını ilk Âyetini oluşturan iki harften almıştır. Hz. Peygamber tarafından bu adla anılmış, BuhÂrî ve Tirmizî'nin hadis kitaplarında da bu isim kullanılmıştır. Sûre, Kur'an'ın kalbi diye nitelendiren hadis rivayetine dayanılarak "kalbu'l-Kur'Ân" diye de adlandırılmış, ancak bu yaygınlık kazanmamıştır ( lûsî, XXII, 522-523; İbnşûr, XXII, 191). Sûrenin Mekke doneminin ortalarında nÂzil olduğu kabul edilmektedir. İnsanların yaptıkları işlerin ve bıraktıkları izlerin kayda gecirildiğini bildiren 12. Âyetin yorumu meyanında rivayet edilen bir hadis dolayısıyla (Tirmizî, "Tefsîr", 36) bu Âyetin Medine'de indiği soylenmişse de bu kanaat benimsenmemiştir ( lûsî, XXII, 523; İbnşûr, XXII, 191, 204-205). Sûre seksen uc Âyet olup fÂsılası "?? ?" harfleridir.
YÂsîn sûresinde İslÂm akaidinin uc esasını teşkil eden tevhid, nubuvvet ve Âhiret konuları tabiatın mukemmel kuruluşu ve işleyişinden deliller getirilerek anlatılır; bu arada iman-kufur mucadelesi cercevesinde gecmiş kavimlerden ibret verici ornekler zikredilir. Dort bolum halinde incelenmesi mumkun olan sûrenin birinci bolumunde ana konu Hz. Peygamber'in nubuvvetinin ispatı ve Kur'an'ın vahiy urunu oluşudur. Sûrenin ilk Âyetini teşkil eden "yÂsîn" buyuk bir ihtimalle Hz. Muhammed'e bir hitaptır ( lûsî, XXII, 525; krş. Taberî, XXII, 178). Ardından Kur'an'a yemin edilerek Muhammed'in Allah'a ulaştıran yol (sır'at-ı mustakim) uzerinde bulunan peygamberlerden olduğu, Kur'an'ın da gafletten bir turlu kurtulamayan kitleleri uyarmak amacıyla Allah tarafından indirildiği ifade edilir. Ancak gonullerini ilÂhî gerceklere acmayan, CenÂb-ı Hakk'ı anıp kalpleri urpermeyen ve iradelerini hak dine yonlendirmeyen insanların butun uyarılara rağmen iman etmeyecekleri bildirilir; mukelleflerin işledikleri fiillerin her şeyi iceren bir kutukte kaydedildiği belirtilir (Âyet 1-12). Sûrenin ikinci bolumu kendilerine Hak dinin tebliğcilerinin gonderildiği bir yerleşim yeri halkının (ashÂbu'l-karye) kıssası hakkındadır. Bu yerleşim yerine once iki tebliğci gelmiş, ardından bunları destekleyen ucuncusu gonderilmiştir. Ancak şehir halkı elcilere yalancı demiş, kendilerine uğursuzluk getirdiklerini ileri surmuş, tebliğden vazgecmedikleri takdirde işkenceyle olduruleceklerini soylemiştir. O sırada şehrin uzak yerlerinden gelen bir kişi halkı iman etmeye teşvik ederken kendisi de iman etmiş, fakat inkÂrcılar tarafından oldurulmuş, nihayet o yerleşim yerinin halkı korkunc bir sesle helÂk edilmiştir (Âyet 13-32). Mufessirler soz konusu şehrin Antakya, elcilerin havÂriler, halkın Romalılar, uzaktan gelen kişinin de Habîb en-NeccÂr olabileceğini kaydetmişse de gerek Hıristiyanlığın yayılışı gerekse Antakya'nın tarihi bakımından bu acıklamalar isabetli gorulmemiştir (bk. ASH BU'l-KARYE; HABÎB en-NECC R). Kur'an'da mevcut kıssaların coğunda olduğu gibi yerleri ve hitap edilen insanları bilinmeyen bu kıssadan da amac tarihî bilgi vermek değil kıssadan hisse alınmasını sağlamaktır.