Hani hep soylenir, ne kadar gercek ve bir klasik deyimdir bu: Kadın olmak zordur.

Babasız buyuyen kadın olmak daha zordur.

Erken yaşta cocukluğundan vazgecerek, yetim kız etiketi ile buyur onlar. Diğerleri dertlerini anne ve babalarına anlatır, o yastıklarla konuşur. Uzulduğunde, gozyaşlarını kendi siler.

Hem anne hem baba olan tek ebeveynine, acamaz kendini. Odun verir, icine kapanır. Hislerini dile getirmeyi unutur
O, hayatın gucluklerine karşı tek başınadır.

Kadın hassaslığını kaybetmeden, ayakta kalmayı oğrenir. Kimseye guvenmeden, yaşamayı deneyimler
Omur boyu taşır o etiketi: Yetim kız. En ufak hatası bile bu yuzdendir. "Yetim buyumuş kadın sevemez" derler. "Hırslıdır onlar." derler. Zor kadınlardır.

Gorunmez bir avcı gibidir yetimlik. Omur boyu kovalar avını. Defalarca yenilir, tekrar ayağa kalkar, koşar ve yine yakalanır. Ama asla pes etmezler.

Ben severim yetim kadınları.

Hayatın zor yanlarını bilirler. Oyle her şeye boyun eğmezler. Ayakları yere basar. Nettirler ve yalan konuşmazlar. Gozyaşları kolay kolay akmaz. Sevgilerine de guvenilir, nefretlerine de.

Herkese gostermezler hislerini. Secicidirler.

Dedim ya... Sevgileri gercektir. Tam severler, yuzde yuz. O yuzden cok cabuk kırılırlar. Yine de soylemezler uzuntulerini. Uzaklaşırlar sadece... Cunku yaralarını yalnız sarmaya alışmıştır onlar.

Bu yuzden severim onları. Durust oldukları icin. Cunku onlar, kendilerini sevdirmek icin değişmemişlerdir. Asla. Cocukken bile...

Hassas ama guclu. Duygusal ama yalnız. Aşk dolu ama sevgisiz kalmış. Cok bilen, yaşamış ama suskun, kadınlar.

Derinden sevdiğim yetim kız kardeşlerim onlar, benim
Elif Alptekin
__________________