Kızlarınıza soyleyin;

Mutsuz oldukları yerde durmasınlar. Değer gormedikleri zaman kendileri icin şupheye duşmesinler. Boyun eğmeyi, sessiz olmayı, ensesindeki tokadı ağzındaki lokmaya sebep etmeyi, istenince olmayı, istenmediğinde kenarda durmayı, kabalığa goz ummayı, yalana bahane aramayı, nezaketi hak etmeyi calışmayı sevilmeyi koşul saymasınlar.

Olmuyorsa zorlamasınlar. Er ya da gec gorecekleri gercekleri anlamamak icin, korkuyla, kendilerine donup hic bakmadan, ne guzel olduklarını, ne kıymetli olduklarını unutmasınlar. Kızlarınızın gozunu acın, şımarıyorlar mı bırakın şımarsınlar, ‘kız cocuğudur yapar’a alışsınlar. Kız cocuklarınızı bırakın pırıl pırıl parlasınlar.

Umutla Dolsunlar

Bir Babanın kanadını kırdığı bir kuşsa, hicbir koca da bilmez o kız cocuğunun kıymetini. Cunku ”o oyledir!” denilen her cocuk bir erkek cocuğu. Onu oyle de seven hep bir kız cocuğu, hep bir eş, hep bir anne. Kız cocuklarınıza ”ben boyleyim” demeyi oğretin.