Bediuzzaman, Birinci Cihan Harbi'ne, Doğu'da, talebelerinin başında gonullu alay komutanı olarak katılmıştı. Kış mevsimi geldiği icin, talebeleri keceden yapılmış kalpaklar, kulÂhlar giyerlerdi. Bediuzzaman da bunlara seslenirken "Kece KulÂhlılar!.." diye seslenirdi. Daha sonra ise, bu eski talebelerinin hatırasına ve onları hafızalarda muhafaza etmek icin, kece sahipleri anlamına gelen "keceli" hitabını kullanmış olabileceğini duşunuyoruz..

Biz de bu manayı teyîden, "Kece KulÂhlılar" adlı şiiri buraya almayı uygun gorduk.

Ayrıca Abdulkadir Badıllı'nın hazırladığı Mufassal Tarihce-i Hayat'ın birinci cildinde yer alan bilgiye gore, Bediuzzaman Hazretleri hayatı boyunca bu "keceli" kelimesini hoşuna gittiği icin kullanmıştır.

Cok ciddi anlarda bile, bu kelimeyi sarf ettiği gibi, şaka ve latifeleri arasında da cok sevdiği kimselere de aynı kelime ile hitab ederlerdi. Fakat hayatının son senelerinde ekseriya latife ederken, "kecel-i kecel" şeklinde kullanırdı. Manası "keloğlu kel" demektir. Manasını bilmeyenler "keceli keceli" şeklinde anlarlardı.

"KECE KULAHLILAR"

"Yıl Bin Dokuz Yuz On Beş, Bediuzzaman Van’da.
Birinci Dunya Harbi başlamıştı dunyada.
Gonullu siviller ve talebelerle kurdu,
Toplam dort-beş bin kişi, bir alay oluşturdu.
Ermeni komiteler, onlardan korkuyorlar,
Sanki kartal gibiler, koşmuyor ucuyorlar.
Hepsinin sırtlarında beyaz birer pelerin,
Hepsi ‘Kece KulÂhlı’ bu kanatlı erlerin.
Onlar at uzerinde silah kullanırlardı,
Dort nal giderken bile hedefi vururlardı.
Dizginler sol kollarda seri ateş ederler,
Bu keskin nişancılar şimşek gibi gecerler.
Ermeni’ye bir kabus bu ‘Kece Kulahlılar’.
Şehadete sevdalı gonulden kanatlılar."

"Bin Dokuz Yuz On Altı, On Altı Şubat gunu,
Rus’un buyuk ordusu Erzurum’a yurudu.
Pasinler Cephesi’nde yine Bediuzzaman,
Alayının başında kahraman bir komutan.
O muhteşem suvari beyaz atın ustunde,
Elde silah carpışır askerin en onunde.
Olumune savaşır, yiğidi kıskandırır,
İşaratu’l – İ’caz’ı at ustunde yazdırır.
Başvuru kitapları olmadan bu tefsiri,
Kendi soyledi Molla Habib yazdı eseri.
İşaratu’l – İ’caz’ın son bulunca te’lifi,
Molla Habib’de icti şehadet şerbetini.
Daha sonra Ustad’ın yeğeni, cok sevdiği,
Ubeyd ve cok talebe tattılar şehitliği.
Daha sonra da kendi, yiğit Bediuzzaman,
Esir duştu Ruslara yaralandığı zaman.
Uc talebesi ile onu esir aldılar,
Yanında talebesi Said’i bıraktılar."
(Ali Oskan)

__________________