BİRİNCİ MESELE: Birinci Şuada bir-iki Âyetin işaretinde, Risale-i Nur’un sadık talebeleri imanla kabre gireceklerine ve ehl-i Cennet olacaklarına dair kudsî bir mujde ve kuvvetli bir beşaret bulunduğu gosterilmiştir. Fakat bu pek buyuk meseleye ve cok kıymettar işÃ‚rata tam kuvvet verecek bir delil ister diye beklerdim, coktan beri muntazırdım. LillÂhilhamd, iki emÂre birden kalbime geldi:

Birinci emare: İman-ı tahkikî ilmelyakînden hakkalyakîne yakınlaştıkca daha selb edilmeyeceğine ehl-i keşif ve tahkik hukmetmişler ve demişler ki: “Sekerat vaktinde şeytan vesvesesiyle ancak akla şupheler verip tereddude duşurebilir.” Bu nevi iman-ı tahkikî ise yalnız akılda durmuyor. Belki hem kalbe, hem ruha, hem sırra, hem oyle letÂife sirayet ediyor, kokleşiyor ki, şeytanın eli o yerlere yetişemiyor. Oylelerin imanı zevalden mahfuz kalıyor.”

Bu iman-ı tahkikînin vusulune vesile olan bir yolu, velÂyet-i kÂmile ile keşf ve şuhud ile hakikate yetişmektir. Bu yol ehass-ı havassa mahsustur, iman-ı şuhûdîdir.

İkinci yol, iman-ı bilgayb cihetinde, sırr-ı vahyin feyziyle, burhanî ve Kur’Ânî bir tarzda, akıl ve kalbin imtizacıyla, hakkalyakîn derecesinde bir kuvvetle zaruret ve bedÂhet derecesine gelen bir ilmelyakînle hakaik-i imaniyeyi tasdik etmektir.

Bu ikinci yol, Risale-i Nur’un esası, mayası, temeli, ruhu, hakikati olduğunu has talebeleri goruyorlar. Başkaları dahi insafla baksalar, Risale-i Nur’un hakaik-i imaniyeye muhalif olan yolları gayr-ı mumkin ve muhal ve mumteni derecesinde gosterdiğini gorecekler.
__________________