Alyans, evlilik kurumunun kendisi kadar eski gorunuyor olabilir ancak cok da uzun olmayan zaman once, aşkın farklı simgeleri, evlilik sozunun gostergesi olarak kullanılıyordu.
1800'lu yıllarda, kimi Amerikan erkekleri, mustakbel eşlerine dikiş yuksuğu verirdi; duğunden sonra, yuksuğun uc kısmı kesilerek yuzuk yapılırdı. Bir İngiliz geleneğine gore ise cift, bir parca altın ya da gumuşu iki partnerin de saklaması icin ikiye boler ve sonrasında nişanı resmileştirmek icin bir kadeh şarap icerdi.
Alyansların izini 13.yy Roma’sına dek surebiliyoruz; Papa Innocent III’un nişan ve evlilik arasında zorunlu bir bekleme suresini uygulamaya sokmasından sonra Hristiyanların bu geleneği benimsemelerine dek. Yuzukleri, once demirden sonra ise altından yapılan basit halkalardı. Alyansı sol ele takma geleneği ise iddialara gore Yunanların ve Romalıların yuzuk parmağından doğrudan kalbe giden ‘Vena Amoris’ adındaki ozel damar inanclarından geliyor.
Pırlantalar ise sonradan eklendi. Avusturyalı Arşiduk Maximillian, mustakbel eşine parlak mucevher hediye ettiği – 1477 yılında – bilinen ilk erkektir; fakat parlak taşlar, 1930lardaki De Beer’in buyuk pazarlama atılımına dek aristokrat olmayan kesimde populer olmamıştır.
Aatlantic’e gore, 19.yy’ın sonlarında, Guney Afrika’daki buyuk elmas madenlerinin keşfinden sonra, De Beers, hem arzı hem de talebi manipule etti. Firma, yatırımlarını koruyabilmek ve elmas fiyatlarını yukseltebilmek adına elmasların nadir ve tabiatları gereği değerli olduğu yanılgısını surdurme stratejisini uyguladı. Sonrasında elmas endustrisini kontrol altında tutabilmek icin bir kartel oluşturdu ve elmasları statu sembolu olarak pazarlayabilmek icin New Yorklu bir reklam ajansı ile calışmaya başladı. Ve yapılan reklam kampanyaları sonucunda tuketicilerin pırlanta yuzukleri aile yadigÂrları olarak gormeleri sağlandı.
Yani buradan şoyle bir sonuca varabiliriz belki de buyukbabalarımız ya da buyukannelerimiz reklamlara duyarlı olmasalardı eğer, parmaklarımızda dikiş yuksukleri ile dolaşıyor olabilirdik.
hthayat
1800'lu yıllarda, kimi Amerikan erkekleri, mustakbel eşlerine dikiş yuksuğu verirdi; duğunden sonra, yuksuğun uc kısmı kesilerek yuzuk yapılırdı. Bir İngiliz geleneğine gore ise cift, bir parca altın ya da gumuşu iki partnerin de saklaması icin ikiye boler ve sonrasında nişanı resmileştirmek icin bir kadeh şarap icerdi.
Alyansların izini 13.yy Roma’sına dek surebiliyoruz; Papa Innocent III’un nişan ve evlilik arasında zorunlu bir bekleme suresini uygulamaya sokmasından sonra Hristiyanların bu geleneği benimsemelerine dek. Yuzukleri, once demirden sonra ise altından yapılan basit halkalardı. Alyansı sol ele takma geleneği ise iddialara gore Yunanların ve Romalıların yuzuk parmağından doğrudan kalbe giden ‘Vena Amoris’ adındaki ozel damar inanclarından geliyor.
Pırlantalar ise sonradan eklendi. Avusturyalı Arşiduk Maximillian, mustakbel eşine parlak mucevher hediye ettiği – 1477 yılında – bilinen ilk erkektir; fakat parlak taşlar, 1930lardaki De Beer’in buyuk pazarlama atılımına dek aristokrat olmayan kesimde populer olmamıştır.
Aatlantic’e gore, 19.yy’ın sonlarında, Guney Afrika’daki buyuk elmas madenlerinin keşfinden sonra, De Beers, hem arzı hem de talebi manipule etti. Firma, yatırımlarını koruyabilmek ve elmas fiyatlarını yukseltebilmek adına elmasların nadir ve tabiatları gereği değerli olduğu yanılgısını surdurme stratejisini uyguladı. Sonrasında elmas endustrisini kontrol altında tutabilmek icin bir kartel oluşturdu ve elmasları statu sembolu olarak pazarlayabilmek icin New Yorklu bir reklam ajansı ile calışmaya başladı. Ve yapılan reklam kampanyaları sonucunda tuketicilerin pırlanta yuzukleri aile yadigÂrları olarak gormeleri sağlandı.
Yani buradan şoyle bir sonuca varabiliriz belki de buyukbabalarımız ya da buyukannelerimiz reklamlara duyarlı olmasalardı eğer, parmaklarımızda dikiş yuksukleri ile dolaşıyor olabilirdik.
hthayat
__________________