İki Makamdır

Birinci Makam

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ
اِنَّ الصَّلٰوةَ كَانَتْ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ كِتَاباً مَوْقوُتاً 1

BİR ZAMAN sinnen, cismen, rutbeten buyuk bir adam bana dedi: “Namaz iyidir. Fakat hergun, hergun beşer defa kılmak coktur. Bitmediğinden usanc veriyor.”

O zÂtın o sozunden hayli zaman gectikten sonra, nefsimi dinledim. İşittim ki, aynı sozleri soyluyor. Ve ona baktım, gordum ki, tembellik kulağıyla şeytandan aynı dersi alıyor. O vakit anladım: O zat o sozu butun nufus-u emmÂrenin namına soylemiş gibidir veya soylettirilmiştir. O zaman ben dahi dedim: Madem nefsim emmÂredir. Nefsini ıslah etmeyen başkasını ıslah edemez. Oyle ise nefsimden başlarım.

Dedim: Ey nefis! Cehl-i murekkep icinde, tembellik doşeğinde, gaflet uykusunda soylediğin şu soze mukabil, Beş İkazı benden işit.

BİRİNCİ İKAZ

Ey bedbaht nefsim! Acaba omrun ebedî midir? Hic kat’î senedin var mı ki, gelecek seneye, belki yarına kadar kalacaksın?

Sana usanc veren, tevehhum-u ebediyettir. Keyif icin, ebedî dunyada kalacak gibi nazlanıyorsun. Eğer anlasaydın ki omrun azdır, hem faidesiz gidiyor; elbette onun yirmi dortten birisini, hakikî bir hayat-ı ebediyenin saadetine medar olacak bir guzel ve hoş ve rahat ve rahmet bir hizmete sarf etmek, usanmak şoyle dursun, belki ciddî bir iştiyak ve hoş bir zevki tahrike sebep olur.
__________________