بِسْمِ اللهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ
اِنَّ اللهَ مَعَ الَّذِينَ اتَّقَوْا وَالَّذِينَ هُمْ مُحْسِنُونَ1

NAMAZ KILMAK ve buyuk gunahları işlememek2 ne derece hakikî bir vazife-i insaniye ve ne kadar fıtrî, munasip bir netice-i hilkat-i beşeriye olduğunu gormek istersen, şu temsîlî hikÂyeciğe bak, dinle:

Seferberlikte, bir taburda, biri muallem, vazifeperver, diğeri acemî, nefisperver iki asker beraber bulunuyordu. Vazifeperver nefer talime ve cihada dikkat eder, erzak ve tayınatını hic duşunmezdi. Cunku, anlamış ki, onu beslemek ve cihazatını vermek, hasta olsa tedavi etmek, hatta indelhÂce lokmayı ağzına koymaya kadar devletin vazifesidir. Ve onun asıl vazifesi talim ve cihaddır. Fakat bazı erzak ve cihazat işlerinde işler. Kazan kaynatır, karavanayı yıkar, getirir. Ona sorulsa, “Ne yapıyorsun?” “Devletin angaryasını cekiyorum” der. Demiyor, “Nafakam icin calışıyorum.”

Diğer şikemperver ve acemi nefer ise, talime ve harbe dikkat etmezdi. “O devlet işidir, bana ne?” derdi. Daim nafakasını duşunup onun peşinde dolaşır, taburu terk eder, carşıya gider, alışveriş ederdi. Birgun, muallem arkadaşı ona dedi:

“Birader, asıl vazifen talim ve muharebedir. Sen onun icin buraya getirilmişsin. Padişaha itimad et; o seni ac bırakmaz. O onun vazifesidir. Hem sen Âciz ve fakirsin; her yerde kendini beslettiremezsin. Hem mucahede ve seferberlik zamanıdır. Hem sana Âsidir der, ceza verirler. Evet, iki vazife peşimizde gorunuyor. Biri padişahın vazifesidir; bazan biz onun angaryasını cekeriz ki, bizi beslemektir. Diğeri bizim vazifemizdir; padişah bize teshilÂt ile yardım eder ki, talim ve harptir.”
__________________