Ebedî bir cemal, fÂnî bir muştaka razı olmaz

(Dunden devam)

İşte, insanın mezkûr vazifeler gibi cok muhim hizmetleri var. Cemal-i BÂkî’ye Âyinedir, kemal-i sermediyeye dellÂl-ı muzhirdir ve rahmet-i ebediyeye muhtac-ı muteşekkirdir. Madem cemal, kemal, rahmet bÂkîdirler ve sermedîdirler; elbette o cemal-i bÂkînin Âyine-i muştakı ve o kemal-i sermedînin dellÂl-ı Âşığı ve o rahmet-i ebediyenin muhtac-ı muteşekkiri olan insan, bÂkî kalmak icin bir dÂr-ı bekaya girecek ve o bÂkîlere refakat icin ebede gidecek. Ve o ebedî cemal ve o sermedî kemal ve daimî rahmete ebedu’l-ÂbÂdda refakat etmek gerektir, lÂzımdır. Cunku ebedî bir cemal, fÂnî bir muştaka ve zail bir dosta razı olmaz. Cunku Cemal, kendini sevdiği icin, sevmesine mukabil muhabbet ister. Zeval ve fen ise, o muhabbeti adavete kalbeder, cevirir. Eğer insan ebede gidip bÂkî kalmazsa, fıtratındaki cemal-i sermediyeye karşı olan esaslı muhabbet yerine adavet bulunacaktır. Onuncu Soz’un hÂşiyesinde beyan edildiği gibi, bir zaman bir dunya guzeli, bir Âşığını huzurundan cıkarıyor.

O adamdaki aşk birden adavete donuyor ve diyor ki: “Tuh, ne kadar cirkindir!” diyerek, kendine teselli vermek icin cemalinden kusuyor, cemalini inkÂr ediyor. Evet, insan bilmediği şeye duşman olduğu gibi, eli yetişmediği veyahut tutamadığı şeylerin adavetkÂrÂne kusurlarını arar, Âdeta duşmanlık etmek ister. Madem butun kÂinatın şehadetiyle, Mahbub-u Hakikî ve Cemîl-i Mutlak, butun guzel Esma-i Husnasıyla kendini insana sevdiriyor ve insanların kendini sevmelerini istiyor; elbette ve her halde, kendisinin hem mahbubu, hem habibi olan insana fıtrî bir adaveti verip derinden derine kendinden kusturmeyecek. Ve fıtraten en ziyade sevimli ve muhabbetli ve perestiş icin yarattığı en mustesna mahlûku olan insanın fıtratına butun butun zıt olarak bir gizli adaveti, ruhuna vermeyecek.

(Devamı var)

Lem’alar, Otuzuncu Lem’a

(Eskişehir Hapishanesi’nin Bir Meyvesi), Altıncı Nukte, s. 659
__________________