Sabır kahramanı Hazret-i Eyyub AleyhisselÂm

Birinci Nukte

Hazret-i Eyyub AleyhisselÂmın zÂhirî yara hastalıklarının mukabili, bizim bÂtınî ve ruhî ve kalbî hastalıklarımız vardır. İc dışa, dış ice bir cevrilsek, Hazret-i Eyyub’dan daha ziyade yaralı ve hastalıklı goruneceğiz. Cunku işlediğimiz her bir gunah, kafamıza giren her bir şuphe, kalp ve ruhumuza yaralar acar.

Hazret-i Eyyub AleyhisselÂmın yaraları, kısacık hayat-ı dunyeviyesini tehdit ediyordu. Bizim manevî yaralarımız, pek uzun olan hayat-ı ebediyemizi tehdit ediyor. O munacat-ı Eyyubiyeye, o Hazret’ten bin defa daha ziyade muhtacız.

Bahusus, nasıl ki o Hazret’in yaralarından neş’et eden kurtlar kalp ve lisanına ilişmişler. Oyle de, bizleri, gunahlardan gelen yaralar ve yaralardan hÂsıl olan vesveseler, şupheler –neuzu billÂh– mahall-i iman olan bÂtın-ı kalbe ilişip imanı zedeler ve imanın tercumanı olan lisanın zevk-i ruhanîsine ilişip, zikirden nefretkÂrÂne uzaklaştırarak susturuyorlar.

Evet, gunah kalbe işleyip, siyahlandıra siyahlandıra, t nur-u imanı cıkarıncaya kadar katılaştırıyor. Her bir gunah icinde kufre gidecek bir yol var. O gunah, istiğfar ile cabuk imha edilmezse, kurt değil, belki kucuk bir manevî yılan olarak kalbi ısırıyor.

MeselÂ, utandıracak bir gunahı gizli işleyen bir adam, başkasının ıttılÂından cok hicab ettiği zaman, melÂike ve ruhaniyatın vucudu ona cok ağır geliyor. Kucuk bir emare ile onları inkÂr etmek arzu ediyor.

(Devamı var)

Lem’alar, İkinci Lem’a, s. 21

LÛ*GAT*CE:

bÂtınî: İce ait, manevî.

ıttılÂ’: Haberdar olma.

munacat-ı Eyyubiye: Hz. Eyyub’un (as) duÂsı.

zÂhirî: Gorunuşte olan.
__________________