Yirmi Sekizinci Lem’anın Birinci Meselesi
Eskişehir Hapishanesinde ihtilattan ve konuşmaktan memnû olduğum zamanda karşımdaki kardeşlerime teselli icin yazdığım kısacık fıkraların bir kısmıdır.
بِسْمِ اللهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ
Hapsin bir latif hatırasıdır ki: Risale-i Nur gizlenir, fakat sonmez ve sondurulmez. Bir Âlem-i mÂnÂda Hazret-i İmam-ı Ali’nin (r.a.) ilminden sordum: 1 اَحْرُفُ عُجْمٍ سُطِّرَتْ تَسْطِيرًا demişsin, muradın nedir? Dedi: 2 عُجْمٍ yani hecevÂri terkipsiz ve vakflarda rakamvÂri, şekilsiz harflerdir ki “Latinî hurufudur.” LÂ-dini zamanında taammum eder. Sonra sordum, “Ercuzende benden bahs ile ‘kendini muhafaza et’ demişsin. Hem tam vaktinde emrinizi gorduk, fakat maatteessuf kendimizi muhafaza edemedik. Bu belaya duştuk. Şahsımdan binler defa daha ehemmiyetli olan Risale-i Nur’dan bahs ve işaretin yok mu?” dedim.

Dedi, “Yalnız işaret değil, belki Celcelûtiyemde tasrih ediyorum.”

Ben bu cevaptan sonra kasÂid-i Aleviyeden en meşhur ve en ziyade esrarlı olan Celcelûtiye kasidesinde bu fıkrayı gordum.


تُقَادُ سِرَاجُ النُّورِ سِرّاً بَيَانَةً - تُقَادُ سِرَاجُ السُّرْجِ سِرّاً تَنَوَّرَتْ 3
__________________