MÂnen ve rutbeten Beşinci Lem’a ve sureten ve makamen Otuz Birinci Mektubun Otuz Birinci Lem’asının kıymettar Dorduncu ŞuÂı ve Âyet-i Hasbiyenin muhim bir nuktesidir.

İHTAR: Risale-i Nur, sair kitaplara muhalif olarak, başta perdeli gidiyor; gittikce inkişaf eder. Hususan bu risalede Birinci Mertebe cok kıymettar bir hakikat olmakla beraber cok ince ve derindir. Hem bu Birinci Mertebe, bana mahsus gayet ehemmiyetli bir muhakeme-i hissî ve gayet ruhlu bir muamele-i imanî ve gayet gizli bir mukÂleme-i kalbî suretinde, mutenevvi ve derin dertlerime şifa olarak tebaruz etmiş. Bana tam tevafuk eden tam hissedebilir. Yoksa tam zevk edemez...

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ - حَسْبُنَا اللهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ 1

Bir zaman ehl-i dunya beni herşeyden tecrit ettiklerinden, beş ceşit gurbetlere duşmuştum. Ve ihtiyarlık zamanımda kısmen teessurattan gelen beş nevi hastalıklara giriftar olmuştum.

Sıkıntıdan gelen bir gafletle, Risale-i Nur’un teselli verici ve medet edici envarına bakmayarak, doğrudan doğruya kalbime baktım ve ruhumu aradım. Gordum ki, gayet kuvvetli bir aşk-ı bekà ve şedit bir muhabbet-i vucut ve buyuk bir iştiyak-ı hayat ve hadsiz bir acz ve nihayetsiz bir fakr bende hukmediyorlar. Halbuki muthiş bir fena o bekàyı sonduruyor.
__________________