Musîbetlerin neticesi, sevap ve mukÂfat-ı uhreviye


Ucuncu Nukte

Bir iki Soz’de beyan ettiğimiz gibi, her insan gecmiş hayatını duşunse, kalbine ve lisanına ya “ah” veya “oh” gelir. Yani, ya teessuf eder, ya “ElhamdulillÂh” der.

Teessufu dedirten, eski zamanın lezaizinin zeval ve firakından neş’et eden manevî elemlerdir. Cunku, zeval-i lezzet elemdir. Bazen muvakkat bir lezzet daimî elem verir. Duşunmek ise o elemi deşiyor, teessuf akıtıyor.

Eski hayatında gecirdiği muvakkat ÂlÂmın zevalinden neş’et eden manevî ve daimî lezzet, “ElhamdulillÂh” dedirtir. Bu fıtrî hÂletle beraber, musîbetlerin neticesi olan sevap ve mukÂfat-ı uhreviye ve kısa omru musîbet vasıtasıyla uzun bir omur hukmune gecmesini duşunse, sabırdan ziyade, şukreder, “Elhamdulillahi al kulli hÂl, sive’l-kufri ve’d-dalÂl” [Kufur ve dalÂletin dışında her turlu hal icin Allah’a hamd olsun. (Feyzu’l-Kadir, 1: 368, 662.)] demesi iktiza eder. Meşhur bir soz var ki, “Musîbet zamanı uzundur.” Evet, musîbet zamanı uzundur. Fakat orf-u nÂsta zannedildiği gibi sıkıntılı olduğundan uzun değil, belki uzun bir omur gibi hayatî neticeler verdiği icin uzundur.

Lem’alar, İkinci Lem’a, s. 24

LÛ*GAT*CE:

ÂlÂm: Elemler, kederler.

lezaiz: Lezzetler.

muvakkat: Gecici.

mukÂfat-ı uhreviye: Ahiretle ilgili mukÂfat.

orf-u nÂs: İnsanların orfu, kulturu.

teessuf: Eseflenme, huzunlenme, pişman olma.

zeval: Sona erme.

zeval-i lezzet: Lezzetin sona ermesi.
__________________