Ucuncu Sebep

Ehl-i hakkın ihtilÂfı himmetsizlikten ve aşağılıktan ve ehl-i dalÂletin ittifakı uluvv-u himmetten değildir. Belki ehl-i hidayetin ihtilÂfı, uluvv-u himmetin sû-i istimalinden ve ehl-i dalÂletin ittifakı, himmetsizlikten gelen zaaf ve aczdendir.

Ehl-i hidayeti, uluvv-u himmetten sû-i istimale ve dolayısıyla ihtilÂfa ve rekabete sevk eden, ahiret nokta-i nazarında bir haslet-i memduha sayılan hırs-ı sevap ve vazife-i uhreviyede kanaatsizlik cihetinden ileri geliyor. Yani, “Bu sevabı ben kazanayım, bu insanları ben irşad edeyim, benim sozumu dinlesinler” diye, karşısındaki hakikî kardeşi ve cidden muhabbet ve muavenetine ve uhuvvetine ve yardımına muhtac bir zata karşı rekabetkÂrÂne vaziyet alır. “Şakirdlerim nicin onun yanına gidiyorlar? Nicin onun kadar şakirdlerim bulunmuyor?” diye, enaniyeti oradan fırsat bulup, mezmum bir haslet olan hubb-u cÂha temayul ettirir, ihlÂsı kacırır, riya kapısını acar.

İşte bu hatanın ve bu yaranın ve bu muthiş maraz-ı ruhanînin ilÂcı şudur ki:

Cenab-ı Hakk’ın rızası ihlÂs ile kazanılır; kesret-i etba’ ile ve fazla muvaffakıyetle değildir. Cunku onlar, vazife-i İlÂhiyeye ait olduğu icin, istenilmez, belki bazen verilir. Evet, bazen bir tek kelime sebeb-i necat ve medar-ı rıza olur. Kemiyetin ehemmiyeti o kadar medar-ı nazar olmamalı. Cunku bazen bir tek adamın irşadı, bin adamın irşadı kadar rıza-i İlÂhîye medar olur.

Hem ihlÂs ve hakperestlik ise, Muslumanların nereden ve kimden olursa olsun istifadelerine taraftar olmaktır. Yoksa, “Benden ders alıp sevap kazandırsınlar” duşuncesi, nefsin ve enaniyetin bir hilesidir.

Lem’alar, Yirminci Lem’a, s. 265
__________________