Bir zaman, bir padişahın muptel olduğu bir hastalığın ilÂcı, bir cocuğun kanı imiş. O cocuğun pederi, cocuğu, hÂkimin fetvasıyla bir para mukabilinde padişaha vermiş. Cocuk, mecliste ağlamak ve şekv yerine gulmuş. Sormuşlar: “Neden istimdad etmiyorsun, şikÂyet etmiyorsun, guluyorsun?”

Demiş ki: “İnsan, musibete giriftar olduğu vakit, evvel pederine, sonra hÂkime, sonra padişaha şekva eder. Benim pederim, beni kesilmek icin satıyor. İşte, hÂkim de olmekliğime karar veriyor. İşte, padişah benim kanımı istiyor. Bu antika ve pek garip ve şekli cok cirkin ve hic gorulmemiş bu hale karşı, ancak gulmekle mukabele edilir.”

T.Hayat-238
__________________