Âdem olduğunu unutan insan solmuştur şiiri
Ah aşk
Kelimelerde tek hecesin
Gonul iklimine surur bahşedensin
Dilin şevkisin,
hissiyatın rengisin, fevksin
Ruhun ikametgÂhı,
kalbin saltanatında sen fevkaladesin
Bazen
YÂd ellere alıp goturensin
Bazen de huzne gark eden ensin
Hasretin
mihengisin, duşuncemde ondesin
Atimden bir ses ve mazimden
hissettiğim nidalara nefessin
Halim
Sana amade olan sancaktır
Ruhum senin şavkınla anlamlaşacaktır
Melalim
ağlayacaktır, takatim kalmayacaktır
Kişiliğim kaybolacaktır,
feda olmak aşkın ruknunde farktır
Lakin
Kim hakkıyla anlayacaktır
Duyguyu, hevesi aşk iradeyle anacaktır
Akıl ne olacak,
izan uzaklaşacak ne kalacaktır
Hiddet ve şehvet hayvanla
anılacak edep aşkı ağırlayacaktır
İnsan
Nicin yaratılmıştır, kuldur
Âdem olduğunu unutan insan solmuştur
Kim nicin
kovulmuştur, vicdanın sesine yabandır
İnsan kullukta aşk farkıyla
nurdur irfan sahipleri onu bulur
Ey aşk
Sen sukutumdasın, hazzın
Kalbi rızamda aklaşan endamlı nazarsın
Sen vaktin payesi,
gonullerin mesti pervanesisin
Evet, sen insan icinsin,
kul olabilmek icin bazen halde eşiksin
Ancak
Seni sevk eden, kalbe eken
Gonlu guzelleştiren, edebin fevkine erdiren
İhsanı bildiren,
ecri guzelleştiren, sadakati oven
Sahibin var ya, işte onu hakkıyla
anlamak, anmak icin aşksın
Ne soylesem
Ser verip sır vermesem de
Omrumun sayfalarında eriyip tukensem de
Hicranı kuşansam,
huzunle anılsam, dert olsam
Sen başkasın, halimde umutsun
hasretimde nursun, huzursun
Ey aşk sen
kalbimi şevke erdiren,
ruhumun sulhunda saltanatsın
İnsan olmak,
yaratanı tanımak, secdeye
kapanmak, vuslatı yaşamaktır
Sensiz
ne anlatılırsa ve hatta maslahatlar
icinde bahaneler sunulsa noksandır
Mustafa CİLASUN