Cebrail aleyhisselamı ağlatan iki olay
Hz.cebrail a.s ağladığı gun

Bir bayram gunu Peygamber Efendimizin torunları Hz. Hasan la Huseyin'in elbise istediği rivayet edilir. Peygamber Efendimiz yoksul Damadı Hz. Ali ve kızı Hz. Fatıma fakir. Hz. Cebrail in bile gozunu yaşartan guzide torunların bu isteği, iki tane bembeyaz kumaştan elbiseyi Peygamber Efendimize hediye etmesiyle neticelenir. Ama cocuklar pek memnun kalmazlar ve keşke renkli olsaydı diye ağlamaya başlarlar.

Torunları Hasan ve Huseyin in elbisenin rengini beğenmemesi uzerine Peygamberimiz Hz. Cebrail'e bakar. Hz. Cebrail, Efendimiz e, su atın uzerine Efendim, cocuklar hangi rengi istiyorsa o renge burunsun der. Efendimiz elbiselerin uzerine biraz su serptiğinde Hz. Hasan ın elbisesi sarıya, Hz Huseyin'in elbisesi kırmızıya donuşur. Hz. Cebrail ağlamaya başlar. Peygamber Efendimiz bunun uzerine, Cocuklar memnun kaldılar. Niye ağlıyorsun ki ? der. Hz. Cebrail, *Ne acı ki, Hz. Hasan ileride zehirlenerek vefat edecek. Hz. Huseyin al kanlarla obur Âleme yuruyecek**. Bu renkler onun rengidir..

************************************************** ******************

Taberani nin Mu cemu l-Evsat ta belirttiğine gore, Enes bin Malik (R.A) dan şoyle rivayet edilmiştir:
Bir gun Hz. Cebrail alışılmışın dışında bir saatte Hz. Peygamber (S.A.V)'e geldiğinde yuzunun rengi iyi değildir. Hz. Peygamber kendisine: "Niye yuzunun renginin ucuk olduğunu" sorduğunda Hz. Cebrail şoyle der;
**Cehennem ateşinin, kabir azabının her şeyden ağır olduğunu bilen kimsenin bunlardan emin olmadıkca (yani oraya girmeyeceği garanti olmadıkca) yuzu gulmemelidir** der.

Bunun uzerine Hz. Peygamber (S.A.V) Cebrail'e: "Ey Cebrail! Bana cehennemi anlat" der.
Cebrail yureklere korku salan muthiş şeylerden bahseder. Bunun uzerine Peygamber Efendimiz, "Bu kadar yeter, daha anlatma! Nerdeyse kalbim parcalanıp oleceğim" der ve ağlamaya başlar.

Fakat Cebrail e bakınca onun da ağladığını gorur. Bunun uzerine, "Ey Cebrail! Allah katındaki mevkiine ve derecene rağmen sende mi ağlıyorsun?" der. Hz. Cebrail şoyle cevap verir: "Neden ağlamayayım ki? Kim bilir belki de benim de başıma Şeytanın başına gelen şeyler gelebilir. Zira (başlangıcta) o da meleklerdendi. Kim bilir Harut ile Marut'un uğradığı akıbete ben de uğrayabilirim." Cebrailin bu sozleri uzerine ikisi beraber ağlamaya devam ederler. Nihayet kendilerine şoyle bir ses gelir: "Ey Muhammed ve Ey Cebrail! Allah sizleri kendine asi gelmekten emin kıldı."