Cemaatle namaz kılmak Onemi ve fazileti

İslam dini birlik ve beraberliğe buyuk onem vermiştir. Gunde beş vakit namazın bir arada eda edilmesi (Bakara, 2/43), haftada bir cuma namazının ve senede iki kez olan bayram namazlarının topluca kılınması, muminlerin birbirlerinden haberdar olmalarına, goruşup halleşmelerine, birbirleriyle yardımlaşmalarına vesile olmak gibi bir işlev ustlenmektedir. Bu bakımdan cemaatle namaz, istenen birlik ruhunun hem bir gostergesi, hem de o birlik ruhunun sağlamlaştırıcı ve devam ettirici bir rol ustlenmektedir.


Hz. Peygamber, farz kılınışından itibaren beş vakit namazı surekli kendisi cemaate imam olarak kıldırmış, Muslumanları da namazları cemaatle kılmaya teşvik etmiştir (Ebu Davud, Salat, 49).


Cemaatin onemini gosteren cok sayıda hadis bulunmaktadır. Bunlardan birinde Hz. Peygamber: “Uc kişi bir koyde veya kırda bulunur ve namazlarını cemaatle kılmazlarsa, şeytan onlara hakim olur. Oyleyse cemaatten ayrılma. Cunku kurt ancak suruden ayrılan koyunu yer” buyurmaktadır (Ebu Davud, Salat, 47). Bir diğer hadiste ise “Canım kudret elinde olan Allah’a yemin ederim ki, ateş yakılması icin odun toplanmasını emretmeyi, sonra da namaz icin ezan okunmasını, daha sonra da bir kimseye emredip imam olmasını, sonra da cemaatle namaza gelmeyenlere gidip evlerini yakmayı duşundum” (Buhari, Ezan, 29, 34; Muslim, Mesacid, 251-254) diyerek cemaati terk edenlere ciddi bir uyarıda bulunmuştur. Ayrıca ozendirmek icin cemaatle kılınan namazın sevabının, tek başına kılınandan 27 derece daha fazla olduğunu belirtmiştir (Buhari, Ezan, 30; Muslim, Mesacid, 249).


Cemaatle namaz kılmanın onemini belirten bu ve benzeri hadislerden ve ilgili ayetlerden hareketle Hanbeliler namazın cemaatle kılınmasının, erkekler icin farz-ı ayın, Şafiiler ise farz-ı kifaye olduğunu soylemişlerdir. Hanefi ve Malikiler’e gore ise, cuma namazı dışındaki farz namazları cemaatle kılmak, gucu yeten erkekler icin muekked sunnettir (Merğinani, el-Hidaye, I, 55; Kasani, Bedaiu’s-Sanai’, I, 384, el-Ceziri, Kitabu’l-fıkh ale’l-mezahibi’l-erbaa, I, 230).