Peygamberimizin Vefatı

Peygamberimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) Veda Haccında Mina’da bulunduğu sırada, “Allah’ın yardımı ve Zafer gunu gelip insanların Allah’ın dinine akın akın girdiklerini gorunce, Rabbini overek, tesbih et! O’ndan af dile! Cunku O, tevbeleri daima kabul eder.” meÂlindeki en son nazil olan Nasr sûresi indiğinde Peygamberimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) kızı Hz. FÂtıma’yı cağırıp “Bana kendi vefÂtım haber verildi.” buyurdu. Bunun uzerine ağlamaya başlayan Hz. FÂtıma’ya “Ağlama zira benim ehlimden bana ilk kavuşan sen olacaksın” buyurdu. CebrÂil aleyhisselÂm Peygamber Efendimize (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) her sene o zamana kadar nazil olan Âyetleri okumak uzere de bir kere gelirdi. VefÂt edeceği sene iki kere gelip Kur’Ân-ı kerîmi iki defa baştan sona okudu. Resûlullah (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) vefÂt etmeden bir muddet once Bakî mezarlığında ve Uhud’da bulunan muslumanların kabrini ziyÂret ederek onlar icin du ve istiğfÂr etti. Bakî mezarlığında iken yanında bulunan Ebû Muveyhib’e donerek: “Ey Ebû Muveyhib! Ben duny hazineleri ile Âhiret nimetlerini secmede serbest bırakıldım, istersen dunyÂda bakî ol, sonra Cennete git, istersen Likaullah (Allah’a kavuşmak) hasıl olup Cennete gir dediler. Ben Likaullahı ve sonra Cenneti sectim.” buyurdu. Peygamberimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) vefÂtından once Humma hastalığına tutuldu. Bu hastalık 13 gun surdu. Bu muddetin son 8 gununu Hz. Aişe’nin odasında gecirdi. Hastalığının ilk gunlerinde ve ateşi duştuğu sıralarda mescide cıkıp EshÂbına namaz kıldırıyordu. Hastalığının ikinci gunu Hz. Ali ve Fazl bin Abbas kollarına girerek mescide teşrif etti. Minbere oturup hamd ve senÂdan sonra, “Ey EshÂbım, bilmiş olunuz ki, aranızdan ayrılmam yaklaştı. Kimin bende hakkı varsa benden istesin. Benim yanımda sevgili olan benden hakkını istesin veya helÂl etsin ki, Rabbime ve rahmetine bunları odemiş olarak kavuşayım.” buyurdu. Sonra minberden inip oğle namazını kıldırdı. Namazdan sonra tekrar minbere cıkıp namazdan once buyurduğunu tekrar etti. Bunun uzerine EshÂbdan biri kalkıp uc dirhem alacağı olduğunu soyleyince hemen odedi.
Peygamberimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) hastalığının arttığı gunlerde EshÂb-ı kirÂma yaptığı vasiyetlerden biri de şoyledir: “Muşrikleri Arabistan’dan cıkarınız. Size gelen elcilere benim yaptığım gibi ikram ve ihsanda bulununuz.” VefÂtından beş gun once hastalığı biraz hafifledi ve mescide teşrîf edip, minbere cıkarak EshÂb-ı kirÂma: “Ey EshÂbım, hic bir peygamber ummeti icinde ebedi olarak yaşamadı. Biliniz ki, ben de Rabbime kavuşacağım. Muhakkak ki siz de Rabbinize kavuşacaksınız. Dunyada hic kimse kalmaz. Herşey Allah’ın iradesine bağlıdır. Allah’ın takdir buyurduğu zaman ne one alınır, ne de o zamandan kacılır. Sizinle buluşacağımız yer, Kevser Havzının başıdır. Her kim benimle Kevser Havzı kenarında buluşmak isterse elini ve dilini korusun, gunahlardan sakınsın. Ey Eshabım! Allah kullarından birini duny hayatıyla Âhıret hayatını secmekte serbest bıraktı. Fakat bu kul Âhıret hayatını secti.” Hz. Ebû Bekir, Resûlullahın sozleriyle vefÂtına işaret buyurduğunu anlayarak ağlamaya başladı. Peygamberimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) “Ağlama Ya Eb Bekir” buyurarak onu teselli etti ve “Bana her bakımdan en faydalı olanınız Ebû Bekir’dir.” ve “Mescide acılan kapılardan Ebû Bekir’inki haric hepsini kapatınız.” buyurdu. Sonra minberden inerek Hz. Aişe’nin odasına dondu. EshÂb-ı kirÂm cok uzulup ağlamaya başladı. Bunun uzerine Peygamberimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) Hz. Ali’nin ve FÂzıl bin Abbas’ın kollarına girerek tekrar mescide teşrif etti. Minberin alt basamağına durup EshÂb-ı kirÂma son hutbesini okudu ve vasıyyetini yaparak şoyle buyurdu: “Ey Muhacirler, size EnsÂr hakkında hayırlı olmanızı vasiyyet ederim. Onlar benim has cemaatimdir. Onlar sizi evlerinde misafir edip, her hususta sizi nefslerine tercih ettiler. EshÂbım! İlk muhacirlere de hurmet etmenizi vasiyyet ederim. Butun muhacirler birbirlerine hayırlı olsunlar. Her iş Allah’ın izni ile olur. Allah’ın iradesine karşı cıkanlar sonunda mağlup olurlar. Allah’ın emrine uymak istemeyenler, muhakkak aldanırlar.” Daha once Hz. Ebû Bekir’den memnuniyetini belirttiği gibi bu hutbede de Hz. Omer’den memnuniyetini belirtti ve “Omer benimledir, ben de onunlayım. Benden sonra hak Omer’le beraberdir.” buyurdu. Resûlullah (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) bu hutbeden sonra minberden indi ve EshÂbdan ayrılıp odasına cekildi. VefÂtına uc gun kala bir yatsı vaktinde namaz icin ezan okunmuştu. Peygamberimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) namazın kılınıp kalınmadığını sorunca, (Cemaat sizi bekliyor Y Resûlallah!) denildi. Resûlullah cemaate gitmek istedi. Cemaate gidecek takat bulamayınca “Ebû Bekir’e (radıyallahu anh) soyleyin namazı kıldırsın” buyurdu. Resûlullah (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) bu emrini uc defa tekrarladı. Hz. Ebû Bekir uc gun cemaate namaz kıldırdı. Peygamberimiz(sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) vefÂt ettiği gunun sabah namazı vaktinde mescide acılan odanın kapısındaki perdeyi kaldırdı. Hz. Ebû Bekir cemaate sabah namazını kıldırıyordu. EshÂbına bakıp onların namazda saf tutup durduklarını gorunce sevinerek tebessum etti. Sonra da mescide girdi. Resûlullahın (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) teşrifini fark eden Hz. Ebû Bekir mihrabdan cekilmek uzere iken Resûlullah eliyle yerinde durması icin işaret edip oturduğu yerde Hz. Ebû Bekir’e uyarak sabah namazını kıldı. O gun hastalığı hafiflemişti. Namazdan sonra EshÂb-ı kirÂma donup: “Ey insanlar! Siz Allahu teÂlÂnın hıfzındasınız ve sizi Allahu teÂlÂya emÂnet ettim. Takva uzere olun. Allahu teÂlÂdan korkun. Allahu teÂlÂnın emrini tutun ve itaat edin. Ben bu dÂr-ı dunyÂdan ayrılırım.” buyurdu. Sonra mescidden odasına gecti. Bu, EshÂb-ı kirÂmın Resûlullahı son goruşu oldu. Resûl-i ekrem efendimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) Hz. Âişe’nin hucresine girip yattığı sırada, UsÂme bin Zeyd huzuruna geldi. Resûlullah (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) 23 senelik Peygamberlik muddetinde son olarak hazırladığı Suriye tarafında Bizans uzerine gidecek olan orduya kumandan tayin ettiği UsÂme bin Zeyde hareket etmesini buyurdu. Bu sırada Peygamberimizin (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) hastalığı şiddetlendi. Kızı Hz. FÂtıma’yı yanına cağırıp kulağına birşeyler soyledi. Hz. FÂtıma ağlamaya başladı. Sonra ikinci defa birşeyler soyleyince Hz. FÂtıma guldu. Resûlullah (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) kızı Hz. FÂtıma’ya vefÂt edeceğini soyleyince Hz. FÂtıma ağladı. Sonra da “Sana mujde olsun ki butun ehlimden once sen bana kavuşursun” buyurdu. Bunun uzerine Hz. FÂtıma sevinip guldu. Resûl-i Ekrem vefÂt edeceği sırada Hz. Ali’ye, Hz. Âişe’ye vasiyyette ve nasihatta bulundu. Bu sırada ağlayıp gozyaşı doken Hz. FÂtıma’ya “Kızım bir miktar sabreyle, ağlama. Zira Hamele-i Arş (melekler) senin ağlaman uzerine ağlaşırlar.” buyurdu. Hz. FÂtıma’nın gozyaşını sildi. Teselli verip Allahu teÂlÂdan sabır vermesini diledi ve “Ey kızım, benim ruhum kabz olacak, (İnn lillahi ve inn ileyhi rÂci’ûn) diyesin. Ey FÂtıma gelen her musîbete bir karşılık verilir” buyurdu. Bir muddet mubÂrek gozlerini kapayıp sonra “Bundan sonra babana uzuntu ve gussa (keder, tasa) olmaz. Zira fÂni Âlemden ve mihnet yerinden kurtuluyor” buyurdu. Sonra hanımlarına nasihat buyurdu. Sonra torunları Hz. Hasan ve Hz. Huseyin’i yanına alıp, onlara şefkatle bakarak alınlarından optu. Sonra da Hz. Ali’yi yanına cağırıp mubÂrek başını Hz. Ali’nin koluna dayayarak oturup, şoyle buyurdu: “Y Ali, zimmetimde filan Yahudinin şu kadar malı vardır. Asker hazırlamak icin almıştım. Sakın onu odemeyi unutma. Elbette zimmetimi kurtarırsın ve Kevser Havzı başına benimle goruşeceklerin birincisi sensin. Benden sonra sana cok zarar gelir, sabır edesin. İnsanlar dunyÂyı istedikleri vakit sen ahireti secesin” buyurdu. Resûlullah (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) vasiyyetini tamamladıktan sonra hÂli değişti ve yatağına yatırdılar. Rebi’ul-evvel ayının onikisinde Pazartesi gunu oğleden evvel CebrÂil aleyhisselÂm gelip (Y Resûlallah, Cennetleri suslediler, Huri ve Rıdvan donandı. Allahu teÂl sana hic kimseye verilmeyen cok şeyler ihsan etti. Kevser Havzı Makam-ı Mahmud ve ŞefÂat-i Ummet verdi. KıyÂmet gunu sen rÂzı oluncaya kadar ummetini bağışlar. Y Resûlallah Melek-ul-Mevt kapıda beklemektedir, iceri girmeğe izin ister. Şimdiye kadar kimseden izin istememiştir. Bundan sonra da istemez.) dedi. Resûl-i Ekrem efendimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) izin verdi. AzrÂil aleyhisselÂm iceri girip selÂm verdi ve sonra, (Y Resûlallah Allahu teÂl beni senin huzuruna gonderdi. Senin emrinden dışarı cıkmamamı buyurdu. Dilersen şerefli ruhunu kabz edip ulvi Âleme yukselteyim, yoksa donup gideyim) dedi. CebrÂil aleyhisselÂm: (Ey Habîbullah, Allahu teÂl sana muştakdır) dedi. Sonra selÂm verip veda ederken (Ey Muhammed, Ey Ahmed, bundan sonra vahiy icin bir daha gelmem ve Hak teÂlÂnın haberini yer yuzune getirmem. Benim maksudum ve matlubum sen idin Y Resûlallah.) dedi. Bundan sonra Peygamber efendimizin (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) “Ey AzrÂil vazifeni yap” buyurması uzerine, mubÂrek ruhunu kabz etti. Boylece Resûl-i Ekrem efendimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) Hicretin onbirinci yılında (milÂdî 632) Rebi’ul-evvel ayının 12’sinde Pazartesi gunu oğleden evvel vefÂt etti. VefÂt ettiğinde Kamerî seneye gore 63, Şemsî seneye gore 61 yaşında idi. EshÂb-ı kirÂm, Resûlullahın vefÂtı uzerine pek cok uzulup gozyaşı doktuler. Coğunun dili tutulup bir muddet konuşamaz oldular. Hz. Ebû Bekir Resûlullahın yanına girip mubÂrek yuzunden ortuyu kaldırarak mubÂrek alnından optu. Sonra başını kaldırıp, mubÂrek alnından tekrar opup, (Ah SÂfi) dedi. Bir daha opup (Ah dost) dedi. Sonra mubÂrek pazusunu opup ağladı. (Anam babam sana fed olsun! dirin ve olun tayyib, temiz ve ne guzeldir!) dedi. Ve (Eğer ihtiyarımız elimizde olsaydı canlarımızı yoluna fed ederdik. Eğer sen bizi men etmeseydin, gozlerimizden pınarları akıtırdık. SalÂt u selam okuyup, (Y Resûlallah, bizi Rabbinin katında hatırla) dedi. Sonra dışarı cıktı. Mescidde minbere cıkarak EshÂb-ı kirÂma bir hutbe okudu. Allahu teÂlÂya hamd ve sena etti ve Resûl-i Ekrem efendimize (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) salÂt okudu. Sonra şoyle dedi: “Her kim Muhammed’e (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) imÂn etmişse bilsin ki Muhammed aleyhisselÂm vefÂt etti. Her kim Allahu teÂlÂya tapıyorsa O, Hayy (diri) ve BÂkî’dir, olmez, ebedidir.) buyurdu ve sonra Âl-i imrÂn sûresinin yuzkırkdorduncu “Muhammed (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) de kendinden once gecen Resûller gibi Resûldur. Eğer O vefÂt eder, yahut oldurulurse, siz dininizden, yahut cihaddan, eski halinize donecek misiniz? Boyle değişen, Allahu teÂlÂya zarar vermez, kendine zarar eder. İslÂm ve sebatta şukredenlere muhakkak mukÂfat verecektir.” Âyetini okudu. Hz. Ebû Bekir EshÂb-i kirÂmı ve Ehl-i beyti teselli etti. İlk Ânda acı haber uzerine cok şaşıran Hz. Omer, Hz. Ebû Bekir’i dinleyince kendine geldi. Peygamberimizin (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) vefÂt ettiği gun EshÂb-ı kirÂm yapılan umûmi bir bi’atle Hz. Ebû Bekir’i halife sectiler.