Hilye i Saadet nedir

Sevgili Peygamberimiz, Muhammed aleyhisselÂmın gorunen butun uzuvlarının şekli, sıfatları, guzel huyları, hayatının tamamı butun incelikleri ile cok geniş ve acık olarak İslÂm Âlimleri tarafından senetleri, vesikaları ile yazılmıştır. Bu bilgiler bizzat Peygamberimizin kendi beyanları olan hadîs-i şerîflerinden ve EshÂbının bildirdiği haberlerden toplanmıştır. Bunlara (Siyer) kitapları denir. Binlerce siyer kitabı arasında Peygamber efendimizin (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) Hilye-i se’Âdetini bildiren en meşhûr kitaplar, İmÂm-ı Tirmizî’nin “Eş-Şemail’ur Resûl” adlı eseri ve Kadı İyÂd’ın “Şifa-i şerîfi” İmÂm-ı Beyhekî’nin ve İsfehanî’nin “DelÂil’ul-Nubuvve” adlı kitapları meşhûrdur.
Hadîs-i şerîflerden ve EshÂb-ı kirÂmın bildirdiği haberlerde Sevgili Peygamberimizin (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) Hilye-i se’Âdeti şoyle, bildirilmektedir. Sevgili Peygamberimizin (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) mubÂrek yuzu, butun uzuvları ve sesi butun insanların yuzlerinden, azalarından ve seslerinden daha guzeldi. MubÂrek yuzu bir miktar yuvarlaktı. Neşeli olduğu zaman yuzu ay gibi nûrlanırdı. Sevindiği alnından belli olurdu. Gunduz nasıl gorurse gece de oyle gorurdu. Onunde olanları gorduğu gibi arkasında olanları da gorurdu. Bunları isbÂt eden yuzlerce hadîse kitaplarda yazılıdır. Yana ve geriye bakacağı zaman butun bedeni ile donup, bakardı. MubÂrek gozleri buyuk, kirpikleri uzundu. Gozlerinde bir miktar kırmızılık vardı. Gozlerinin karası gayet siyahtı. Alnı acıktı. MubÂrek kaşları ince ve arası acıktı. İki kaşı arasında olan damar, hiddetlenince kabarırdı. MubÂrek burnu gayet guzel olup, orta yeri bir miktar yuksekti. Başının buyukluğu gayet normaldi. MubÂrek ağzı kucuk değildi. Dişleri beyazdı, on dişleri seyrekti. Soz soylediği zaman, dişleri arasından nûr sacılırdı. Allahu teÂlÂ’nın kulları arasında, ondan daha fasih ve tatlı sozlu kimse gorulmedi. MubÂrek sozleri gayet kolay anlaşılır, gonulleri alırdı ve ruhları kendine cekerdi. Soz soylediği zaman, kelimeleri inci gibi dizilirdi. Bir kimse saymak istese, kelimeler sayılmak mumkundu. Ba’zan iyi anlaşılması icin uc kere tekrar ederdi. Cennette Muhammed (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) gibi konuşulacakdır. MubÂrek sesi, kimsenin sesinin yetişemediği yere yetişirdi. Peygamberimizin mubÂrek kolları etli, parmakları iriydi. Avuclarının ici genişti. Butun vucudunun kokusu miskten guzeldi. Bedeni hem yumuşak, hem de kuvvetliydi Kolları, ayakları ve parmakları uzundu. Ayak parmakları iriydi, ayaklarının altı cok yuksek olmayıp yumuşaktı. MubÂrek karnı geniş olup, goğsu ile karnı beraberdi. Omuz başının kemikleri iriydi. Goğsu genişti. Resûlullah efendimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) cok uzun boylu olmayıp, kısa da değildi. Yanına uzun bir kimse gelse, ondan uzun gorunurdu. Oturduğu zaman omuzu, oturanların hepsinden yukarı olurdu. MubÂrek sacları ve sakallarının kılı kıvırcık ve cok duz değil, yaratılışta onduleydi. Sacları uzundu. Onceleri kÂkul bırakırdı. Sonradan ikiye ayırır oldu. Saclarını ba’zan uzatır, ba’zan da keser, kısaltırdı. Sac ve sakalını boyamazdı. Bıyığını kısaltırdı. Bıyıklarının uzunluğu ve şekli, kaşları kadardı. Hususi berberleri vardı. Sakalını bir tutam uzatırdı. Peygamberimiz, kırmızı ile karışık beyaz benizli olup, gayet guzel ve sevimliydi. Siyah değildi. O, Arab idi. Arab, lugatte guzel demektir. Arabistanlı olduğu icin Arab denilmektedir. Nitekim babası Abdullah’ın guzelliği Mısır’a kadar şohret bulmuştu ve alnındaki nûrdan dolayı ikiyuze yakın kız evlenmek icin Mekke’ye gelmişti. Fakat, onunla evlenmek Âmine’ye nasip olmuştu. Mısır halkı esmer, Habeşistan halkı siyahtır. Bunlara habeş denir. Zengibar halkına zenci denir. Bunlar da siyahtır. Bunlar kendilerini Anadolu’da Arab diye tanıttıkları icin siyah denmektedir. Bu ise yanlıştır. Peygamber efendimiz guler yuzluydu. Tebessum ederek gulerdi. Gulerken mubÂrek dişleri gorunurdu. Gulduğu zaman, dişleri arasından cıkan nûru, duvarlar uzerine ışık verirdi. Ağlaması da, gulmesi gibi hafifti. Kahkaha ile gulmediği gibi, yuksek sesle de ağlamazdı. Fakat mubÂrek gozlerinden yaş akar, goğsunun sesi işitilirdi. Ummetinin gunÂhlarını duşunup ağlardı. Allahu teÂlÂnın korkusundan ve Kur’Ân-ı kerîmi işitince ve ba’zen de namaz kılarken ağlardı. Resûlullah (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) efendimiz, misvakını ve tarağını yanından ayırmazdı. MubÂrek sacını ve sakalını tararken aynaya bakardı. Geceleri gozlerine surme cekerdi. Peygamberimiz onune bakarak, suratle yururdu. Bir yoldan gectiği, guzel kokusundan belli olurdu. Cunku O’nun mubÂrek teri, miskten ve cicekten daha guzel kokardı. Guzel huyların hepsi Resûlullah’ta (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) toplanmıştı. Guzel huyları, Allahu teÂl tarafından verilmiş olup, calışarak sonradan kazanmış değildi. Bir muslumanın ismini soyleyerek, hicbir zaman lanet etmemiş ve asla mubÂrek eli ile kimseyi doğmemiştir. Kendi icin hicbir şeyden intikam almamıştır. Allah icin intikam alırdı. Akrabasına, EshÂbına ve hizmetcilerine tevazu ederek, iyi muamele de bulunurdu. Ev icinde cok yumuşak ve guler yuzluydu. Hastaları ziyÂrete gider, cenazelerde bulunurdu. EshÂbının işlerine yardım eder, cocuklarını kucağına alırdı. Fakat kalbi bunlarla meşgul değildi. MubÂrek ruhu, melekler Âlemindeydi. Resûlullah efendimizi ansızın goren kimseyi korku kaplardı. Kendisi yumuşak davranmasaydı, peygamberlik hallerinden, asla kimse yanında oturamaz, sozunu işitmeye takat, guc getiremezdi. Halbuki kendisi hayasının cokluğundan mubÂrek gozleri ile kimsenin yuzune bakmazdı. ZekÂt malı almaz, fakat hediye alırdı. Herkesin hediyesini kabul ederdi. Hediye getirene karşılık olarak kat kat fazlasını verirdi.

Peygamber Efendimizi (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) metheden onbinlerce kitap, kaside ve diğer eserler yazılmıştır. Bunları yazanlar icinde şohretleri ve sanatları butun dunyÂyı ve asırları kaplamış olanları dahi, Resûlullahı (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) methetmekten aciz olduklarını beyan etmişlerdir. Resûlullah (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) efendimiz gunumuzde de butun duny milletlerinin, ilim adamlarının, devlet, siyaset ve fikir adamlarının, ediplerin, tarihci ve askerî şahsiyetlerin alÂkasını cekmekte bunların her biri O’nu biraz inceledikten sonra hayranlık ve şaşkınlıklarını, dile getirmektedirler. Musluman olmayanlar, Peygamberimizin (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) sadece idareciliği, dehası, askerî, sosyal ve diğer yonlerini gormekte, yalnız bunlara bakarak O’nu tanımaya calışmaktadırlar. Gordukleri fevkalÂde ve hicbir insanda gorulmemiş ustunlukler karşısında acze duşmekle beraber, O’na peygamber gozuyle bakmadıkları icin O’nu tanımaktan ve anlamaktan cok uzak kalmaktadırlar. Muslumanlar Peygamber efendimizin (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) guzellik ve ustunluklerini ilimleri, ihlÂsları ve O’na olan muhabbetleri kadar derece derece gormekte ve anlayabilmektedirler. Bunlardan zahir Âlimleri O’nun zahiri vasıflarını, batın Âlimleri de batınî guzelliklerini gorebildikleri kadar dile getirmişlerdir. Ulema-i rasihîn denilen hem zahir ve hem de batın bilgilerinde ustad ve Peygamberimize (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) varis olan yuksek İslÂm Âlimleri ise O’nu butun guzellikleriyle gormuş ve aşık olmuşlardır. Bunların en başında Ebû Bekr-i Sıddîk (radıyallahu anh) gelmektedir. O, Resûlullah’daki (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) nubuvvet nûrunu gormekte, O’nun ustunluk, guzellik ve yuksekliklerini idrak ederek, O’na aşık olmakta oyle ileri gitmiştir ki, başka hicbir kimse Ebû Bekr-i Sıddîk (radıyallahu anh) gibi olamamıştır. Ebû Bekr-i Sıddîk (radıyallahu anh) her an, her baktığı yerde Resûlullah’ı gorurdu. Bir keresinde hÂlini “Y Resûlallah! Nereye baksam sizi goruyorum. Helada bile, karşımdasınız, utanıyorum.” diye arz etmişti. Bir keresinde de “Butun iyiliklerimi, sizin bir sehvinize (yanılmanıza) değişirim” demişti. Resûlullah’ın (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) guzelliğini en iyi gorup anlayan ve anlatanlardan biri de zevcÂt-ı mutahhareden, mu’minlerin annesi Hz. Âişe idi. Hz. Âişe Âlim, muctehid, akıllı, zekî, edib idi. Gayet beliğ ve fasih konuşurdu. Kur’Ân-ı kerîmin mÂnÂlarını, helÂl ve harÂmları, Arap şiirlerini ve hesap ilmini cok iyi bilirdi. Resûlullahı (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) metheden şu iki beyti Hz. Âişe soylemiştir:

“Ve lev semi’u fî mısre evsÂfe haddihî.

Lem bezelû fî sevmi Yûsufe min nakdin.

Levîm Zelîh lev reeyne cebînehû

Le Âserne bilkat’il kulûbi alel eydi.”

“Eğer Mısır’dakiler, Onun (Peygamber efendimizin) yanaklarının guzelliğini işitmiş olsalardı, (Guzelliği dillere destan olan) Yûsuf aleyhisselÂmın pazarlığında hic para vermezlerdi. Yani butun mallarını, onun yanaklarını gorebilmek, icin saklarlardı. ZelihÂyı (Yûsuf aleyhisselÂma Âşık oldu diyerek) kotuleyen kadınlar Resûlullah’ın (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) parlak alnını gorselerdi ellerinin yerine kalblerini keserlerdi de acısını duymazlardı.” Gene Hz. Âişe buyuruyor ki: “Bir gun Resûlullah (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) mubÂrek nalınlarının kayışlarını cıkarıyordu. Bende iplik eğiriyordum. MubÂrek yuzune baktım. Parlak alnından ter damlıyordu. Ter damlası, her taraftı nûr sacıyordu. Gozlerimi kamaştırıyordu. Şaşakaldım. Bana doğru bakıp, “Sana ne oldu ki, boyle dalgın duruyorsun” buyurdu. Y Resûlallah! MubÂrek yuzundeki nûrların parlaklığına ve mubÂrek alnındaki ter danelerinin sactıkları ışıklara bakarak kendimden gectim, dedim. Resûlullah (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) kalkıp yanıma geldi. Gozlerimin arasını (alnımı) optu ve “Y Âişe! Allahu teÂl sana iyilikler versin! Beni sevindirdiğin gibi, seni sevindiremedim” buyurdu. Ya’ni senin beni sevindirmen, benim seni sevindirmemden coktur dedi. Hazret-i Âişe’nin mubÂrek gozlerinin arasını opmesi, Resûlullahı (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) severek, O’nun cemÂlini anlayarak gorduğu icin aferin ve takdir olmaktadır. Resûlullah’ın (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) Kur’Ân-ı kerîmde gecen isimlerinden biri de Kur’Ân-ı kerîmin kalbi olan “YÂsin” sûresindeki “YÂsin” kelimesidir. UlemÂ-i Rasihîn’in buyuklerinden olan Seyyid Abdulhakim-i ArvÂsî hazretleri, “YÂsin”, (Ey benim muhabbet deryamın dalgıcı olan habibim) demektir.” buyurmuştur. Bu deryanın ismini duyanlar, uzaktan gorenler, yakınına gelenler, icine girip nasibi kadar derine inenlerin hepsi, omurlerinin her safhasında Resûlullahın (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) aşkı ile yanıp tutuşmuşlar, yanık feryatlar, icli gozyaşları ve yakıcı mısralarla bu aşklarını dile getirmişlerdir. Bunların icinde en buyuk ve meşhûrlarından olan ve bu muhabbet deryasından buyuk pay sahibi olan MevlÂna HÂlid-i Bağdadı hazretleri de Resûlullaha (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) olan muhabbet ve aşkını dile getirdiği kasidelerinden birinde şoyle yazmaktadır.

Server-i Âlem, sana Âşık olup da, yanarım!

Her nerede olsam, o guzel cemÂlin ararım.

KÂ’be kavseyn tahtının sultÂnı sen, ben bir hicim.

Misafirinim dememi saygısızlık sayarım.

Herşey cihanda senin şerefine yaratıldı.

Rahmetin bana da yağsa, o Ân olur beharım.

Herkes KÂ’be’yi tavaf icin geliyor HicÂz’a,

Sana kavuşmak şevkîle, ben dağları aşarım.

Se’adet tÂcı giydirildi, ru’yÂda başıma,

Ayağın toprağı serpildi yuzume sanırım.

Dostunu oven Âşıkların bulbulu, ey CÂmi!

DivÂnında şu yazılar, oluyor, tercumanım.

Dili sarkmış, susuz kalmış, uyuz bir kopek gibi,

Senin ihsÂn denizinden bir damla arzularım.

Resûlullah’ı sevmek, butun muslumanlara farz-ı ayndır. O serverin sevgisi bir gonule yerleşirse, İslÂmiyeti yaşamak, imÂnın ve İslÂm’ın tadına doyulmaz zevkine ermek, cok kolay olur. Bu sevgi, iki cihanın efendisine tam uymaya sebep olur. Bu sevgi ile Allahu teÂlÂnın habibine ikram ettiği sonsuz ve tarife sığmaz nimetlere ve bereketlere kavuşmakla şereflenilir. Kucuk, buyuk her muslumanı doğrudan doğruya Resûlullahın sevgisine goturen ehli sunnet Âlimleri ve kitapları bu bereketlerin senetleridir.