Peygamberimizin Yuksek Ahlakı

Allahu teÂlÂ, sevgili Peygamberine (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) verdiği iyilikleri, ihsanları sayarak, O’nun mubÂrek kalbini okşarken, kendisine guzel huylar verdiğini de saymakta, “Sen guzel huylu olarak yaratıldın” buyurmaktadır. İkrime (radıyallahu anh) buyuruyor ki, Abdullah İbni AbbÂs’dan işittim: Bu Âyet-i kerîmedeki (Huluk-ı azim) yani guzel huylar, Kur’Ân-ı kerîmin bildirdiği ahlÂktır. Âyet-i kerîmede “Sen huluk-ı azim uzeresin” buyuruldu. Huluk-ı azim demek, Allahu teÂl ile sır, gizli şeyleri bulunmak, insanlar ile de guzel huylu olmak demektir. Cok kimselerin İslÂm dinine girmesine, Resûlullahın (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) guzel ahlÂkı sebep oldu. Sozleri gayet tatlı olup gonulleri alır, rûhları cezb ederdi. Aklı o kadar cokdu ki, Arabistan yarımadasında, sert, inadcı insanlar arasında gelip, cok guzel idare ederek ve cefÂlarına sabrederek, onları yumuşaklığa ve itÂ’ate getirdi. Coğu dinlerini bırakıp musluman oldu ve dîn-i İslÂm yolunda babalarına ve oğullarına karşı harb etdi. Onun uğrunda mallarını, yurtlarını fed edip, kanlarını akıtdı. HÂlbuki, boyle şeylere alışık değildiler. Guzel huyu, yumuşaklığı, afvı, sabrı, ihsanı, ikramı, o kadar cokdu ki, herkesi hayran bırakırdı. Gorenler ve işitenler seve seve musluman olurdu. Hicbir hareketinde, hicbir işinde, hicbir sozunde, hicbir zeman, hicbir cirkinlik, hicbir kusur gorulmemişdir. Kendisi icin kimseye gucenmediği hÂlde, din duşmanlarına, dîne dil ve el uzatanlara karşı sert ve şiddetli idi.

Muhammed aleyhisselÂmın bin mu’cizesi gorundu, dost duşman herkes de bunu soyledi. Bu kadar mucizelerinin en kıymetlisi, edebli olması ve guzel huyları idi. Ebû Said-i Hudrî hazretleri buyurdu ki: Resûlullah (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem), hayvana ot verirdi. Deveyi bağlardı. Evini supururdu. Koyunun sutunu sÂğardı. Ayakkabısının sokuğunu dikerdi. Camaşırını yamardı. Hizmetcisi ile birlikte yerdi. Hizmetcisi el değirmeni cekerken yorulunca ona yardım ederdi. Pazardan ote beri alıp, torba icinde eve getirirdi. Fakirle, zenginle, buyukle, kucukle karşılaşınca, once selÂm verirdi. Bunlarla musÂfeha etmek icin, mubÂrek elini once uzatırdı. Koleyi, efendiyi, beyi, siyahı ve beyazı bir tutardı. Her kim olursa olsun, cağrılan yere giderdi, onune konulan şeyi, az olsa da, hafif, aşağı gormezdi. Akşamdan sabaha ve sabandan akşama yemek bırakmazdı. Guzel huylu idi. İyilik etmesini sever idi. Herkesle iyi gecinirdi. Guler yuzlu, tatlı sozlu idi. Soylerken gulmezdi. Uzuntulu gorunurdu. Fakat, catık kaşlı değildi. Aşağı gonullu idi. Fakat, alcak tabiatlı değildi. Heybetli idi. Yani saygı ve korku hasıl ederdi. Fakat, kaba değildi. Nazik idi. Comert idi. Fakat, israf etmez, faydasız yere birşey vermezdi. Herkese acır idi. MubÂrek başı hep onune eğik idi. Kimseden birşey beklemezdi. Se’Âdet, huzur isteyen, O’nun gibi olmalıdır. Enes bin MÂlik (radıyallahu anh) buyuruyor ki, (Resûlullaha (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) on sene hizmetcilik ettim. Bana bir kerre uf demedi. Şunu nicin boyle yaptın, bunu nicin yapmadın buyurmadı). Yine (MesÂbîh) de, Enes bin MÂlik diyor ki, (Resûlullah (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) insanların en guzel huylusu idi. Beni bir gun, bir yere gonderdi. Vallahi gitmem dedim. Fakat, gidecektim. Emrini yapmak icin dışarı cıktım. Cocuklar sokakta oynuyordu. Onların yanından gecerken arkama baktım. Resûlullah (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) arkamdan geliyordu. MubÂrek yuzu guluyordu. “Y Enes! Dediğim yere gittin mi?” buyurdu. Evet gidiyorum Y Resûlallah (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) dedim). Ebû Hureyre (radıyallahu anh) diyor ki, (Bir gazÂda, kÂfirlerin yok olması icin du buyurmasını soyledik. (Ben, la’net etmek icin, insanların ÂzÂp cekmesi icin gonderilmedim. Ben, herkese iyilik etmek icin, insanların huzura kavuşması icin gonderildim” buyurdu.) Allahu teÂlÂ, Enbiy sûresinin yuzyedinci Âyetinde (Seni, Âlemlere rahmet, iyilik icin gonderdik) buyuruyor. Ebû Said-i Hudrî (radıyallahu anh) buyurdu ki: (Resûlullah’ın (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) hayÂsı, bakire İslÂm kızlarının hayÂlarından daha coktu). Enes bin MÂlik (radıyallahu anh) diyor ki, (Resûlullah (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) bir kimse ile musÂfeha edince, o kimse elini cekmedikce, mubÂrek elini ondan ayırmazdı. O kimse, yuzunu cevirmedikce, mubÂrek yuzunu ondan cevirmezdi. Bir kimsenin yanında otururken iki diz uzerinde oturur, ona saygı olmak icin mubÂrek bacağını dikip oturmazdı). CÂbir bin Sumre (radıyallahu anh) diyor ki, (Resûlullah (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) az konuşurdu. Luzumlu olduğu zaman veya birşey sorulunca soylerdi). Bundan anlaşılıyor ki, her muslumanın (MÂlÂya’n&#238, faydasız şey soylememesi, susması lÂzımdır. MubÂrek sozlerinde tertîl ve tersîl vardı. Yani, gayet acık ve metodlu konuşur ve kolay anlaşılırdı. Enes bin MÂlik (radıyallahu anh) buyuruyor ki, (Resûl “aleyhisselÂm” hastayı ziyÂrete gider, cenaze arkasında yurur, cağrılan yere giderdi. Eşeğe de binerdi. Resûl aleyhisselÂmı Hayber gazasında gordum. Yuları bir ip olan eşek uzerinde idi. Resûl “aleyhisselÂm” sabah namazından cıkınca, Medine cocukları ve işcileri su dolu kablarını onune getirirler. MubÂrek parmağını icine sokmasını dilerlerdi. Kış ve soğuk su olsa da, her birine mubÂrek parmağını sokar, gonullerini yapardı). Yine Enes (radıyallahu anh) diyor ki, (Bir kucuk kız, Resûl aleyhisselÂmın elini tutup bir iş icin goturseydi, birlikte gider, muşkulunu hallederdi).

CÂbir (radıyallahu anh) diyor ki, (Resûl aleyhisselÂmdan birşey istenip de yok dediği işitilmedi). Enes bin MÂlik buyuruyor ki, (Resûl “aleyhisselÂm” ile birlikde gidiyordum. Uzerinde burd-i NecrÂnî vardı. Yani Yemen kumaşından bir palto vardı. Arkadan bir koylu gelip, yakasından oyle cekti ki, paltonun yakası mubÂrek boynunu cizdi, yeri kaldı. Resûl “aleyhisselÂm”, onun bu hÂline guldu. Ona birşey verilmesi icin emir buyurdu). Resûl aleyhisselÂmın komşusu bir ihtiyar kadın vardı. Kızını Resûl aleyhisselÂma gonderdi. Namaz kılmak icin ortunecek bir elbisem yok. Bana, namazda ortunecek bir elbise gonder diye yalvardı. Resûl aleyhisselÂmın o anda başka elbisesi yokdu. MubÂrek arkasındaki antÂriyi cıkarıp, o kadına gonderdi. Namaz vakti gelince, elbisesiz mescide gidemedi. EshÂb-ı kirÂm, bu hÂli işitince, Resûl “aleyhisselÂm” o kadar comertlik yapıyor ki, gomleksiz kalıp, mescide cemaate gelemiyor. Biz de her şeyimizi fakirlere dağıtalım dediler. Allahu teÂlÂ, hemen İsr sûresinin yirmidokuzuncu Âyetini gonderdi. Once habibine, hasislik etme, birşey vermemezlik yapma buyurup, sonra da, sıkıntıya duşecek ve namazı kacırarak, uzulecek kadar da dağıtma! Sadakada ortalama davran buyurdu. O gun, namazdan sonra, Hz. Ali (radıyallahu anh), Resûlullahın yanına gelip, (Y Resûlallah (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem)! Bugun, coluk cocuğuma nafaka yapmak icin sekiz dirhem gumuş odunc almıştım. Bunun yarısını size vereyim. Kendinize entari alınız) dedi. Resûl “aleyhisselÂm” carşıya cıkıp, iki dirhem ile bir entari satın aldı. Geri kalan iki dirhem ile yiyecek almağa giderken gordu ki, bir a’m oturmuş Allah rızÂsı icin ve Cennet elbiselerine kavuşmak icin, bana kim bir gomlek verir diyordu. Almış olduğu entariyi bu a’mÂya verdi. A’mÂ, entariyi eline alınca, misk gibi guzel koku duydu. Bunun, Resûl aleyhisselÂmın mubÂrek elinden geldiğini anladı. Cunku, Resûl aleyhisselÂmın bir kere giydiği her şey, eskiyip dağılsa bile, parcaları da misk gibi guzel kokardı. A’m du ederek, (Y Rabbi! Bu gomlek hurmetine, benim gozlerimi ac) dedi. İki gozu hemen acıldı. Resûl aleyhisselÂmın ayaklarına kapandı. Resûl aleyhisselÂm oradan ayrıldı. Bir dirhem ile bir entari satın aldı. Bir dirhem ile yiyecek satın almaya giderken, bir hizmetci kızın ağladığını gordu. (Kızım, nicin boyle ağlıyorsun) buyurdu. Bir yahudinin hizmetcisiyim. Bana bir dirhem verdi. Yarım dirhem ile bir şişe ve yarım dirhem ile de yağ satın al dedi. Bunları alıp gidiyordum. Elimden duştu. Hem şişe, hem de yağ gitti. Şimdi ne yapacağımı şaşırdım dedi. Resûl “aleyhisselÂm”, son dirhemini kıza verdi. “Bununla şişe ve yağ al, evine gotur” buyurdu. Kızcağız, eve gec kaldığım icin yahudinin beni doğeceğinden korkuyorum dedi. Resûl “aleyhisselÂm”, “Korkma! Seninle birlikte gelir, sana birşey yapmamasını soylerim” buyurdu. Eve gelip, kapıyı caldılar. Yahudi kapıyı acıp, Resûlullahı (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) gorunce şaşırıp kaldı. Yahudiye, olan biteni anlatıp, kıza birşey yapmaması icin şefaat buyurdu. Yahudi, Resûlullahın ayaklarına kapanıp, (Binlerce insanın baş tacı olan, binlerce arslanın, emrini yapmak icin beklediği ey koca Peygamber! Bir hizmetci kız icin, benim gibi bir miskinin kapısını şereflendirdin. Y Resûlallah! Bu kızı senin şerefine ÂzÂd ettim. Bana imÂnı, İslÂmı oğret. Huzurunda musluman olayım) dedi. Resûl “aleyhisselÂm”, ona muslumanlığı oğretti. Musluman oldu. Evine girdi. Coluğuna cocuğuna anlattı. Hepsi musluman oldu. Bunlar, hep Resûlullahın (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) guzel huylarının bereketi ile oldu. Resûl aleyhisselÂmın guzel huyları pek coktur. Her muslumanın bunları oğrenmesi ve bunlar gibi ahlÂklanması lÂzımdır. Boylece, dunyÂda ve ahirette felaketlerden, sıkınalardan kurtulmak ve o iki cihan efendisinin şefaatine kavuşmak nasib olur. Resûlullah efendimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) şu duÂyı cok okurdu: (Allahumme innî es’eluke sıhhate vel-Âfiyete vel-emÂnete ve husnel-hulkı verrıdÂe bilkaderi birahmetike y erhamerrÂhimîn). Bunun manÂsı (Y Rabbî! Senden, sıhhat, afiyet ve emÂnete hıyanet etmemek ve guzel ahlÂk ve kaderden rÂzı olmak istiyorum. Ey merhamet sahiplerinin en merhametlisi! Merhametin hakkı icin, bunları bana ver!) demektir. Biz zavallılar da, ulu ve şanlı Peygamberimiz gibi du etmeliyiz!