Hicret olayı

Son Akabe biatıyla Medine muslumanlar icin rahat edecekleri ve sığınacakları bir yer olmuştu. İkinci Akabe biatini duyan Mekkeli muşriklerin muslumanlara tutumları cok şiddetli ve pek tehlikeli bir hÂl almıştı. Muslumanlar icin Mekke’de kalmak tahammul edilemeyecek derecede gucleşmişti. Peygamberimize (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) durumlarını arz ederek, Mekke’den hicret icin musÂade istediler. Peygamberimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) “Sizin hicret edeceğiniz yurdun, iki kara taşlık arasında hurmalık bir şehir olduğu bana gosterildi” buyurdu. Aradan bir muddet gecmişti. Bir gun Peygamberimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) sevincli bir halde EshÂb-ı kirÂmın yanına gelip “Sizin hicret edeceğiniz yer bana bildirildi. Orası Yesrib (Medine)’dir. Oraya hicret ediniz” ve “Orada Musluman kardeşlerinizle birleşin. Allahu teÂl onları size kardeş yaptı. Yesribi (Medine’yi) size emniyet ve huzur bulacağınız bir yurt yaptı.” buyurdu. Resûlullah’ın (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) izin vermesi ve tavsiye etmesi uzerine Muslumanlar Medine’ye peyderpey hicret etmeye başladılar. Resûlullah, hicret edenlere son derece ihtiyatlı ve tedbirli davranmalarını sıkı sıkı tenbih ediyordu. Muslumanlar, muşriklerin dikkatini cekmemek icin kucuk gruplar halinde yola cıkıyor, mumkun olduğu kadar gizli hareket ediyorlardı. Medine’ye ilk hicrette bulunan; muşriklerden cok eziyet gormuş olan Ebû Seleme’dir. Neden sonra işin farkına varan muşrikler, hicret etmek uzere yola cıkan muslumanlardan gorebildiklerini yoldan cevirmeye, kadınları kocalarından ayırmaya, gucu yettiklerini hapis etmeye ve ceşitli cefalar cektirmeye başladılar. Onları dinlerinden dondurmek icin her turlu eziyeti yaptılar. Fakat bir ic harbin patlak vermesinden korktukları icin oldurmeye cesaret edemediler. Ancak Muslumanlar da her fırsattan istifade ederek Medine’ye hicrete devam ettiler. Bu arada Hz. Omer de bir gun kılıcını kuşandı, yanına oklarını Ve mızrağını alıp KÂ’beyi acıkca yedi defa tavaf etti. Orada bulunan muşriklere yuksek sesle şunları soyledi: “İşte ben de dinimi korumak icin Allah yolunda hicret ediyorum. Karısını dul, cocuklarını yetim bırakmak, anasını ağlatmak isteyen varsa onume cıksın.” Boylece Hz. Omer ve yanında yirmi kadar musluman gupegunduz acıktan Medine’ye doğru yola cıktılar. O’nun korkusundan bu kafileye hic kimse dokunamadı. Daha sonra EshÂb-ı kirÂmdan diğerleri de hicrete devam ettiler. Bu arada Hz. Ebû Bekir de hicret icin izin istedi. Resûlullah “Sabreyle. Umidim odur ki; Allahu teÂl bana da izin verir. Beraber hicret ederiz.” buyurdu. Hz. Ebû Bekir: Anam babam sana fed olsun. Boyle ihtimal var mıdır? diye sordu. Resûlullah da; “Evet vardır” buyurunca sevindi. Sekizyuz dirhem vererek hemen iki deve satın aldı. Beklemeye başladı. Nihayet Mekke’de Hz. Peygamberimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem), Hz. Ebû Bekir, Hz. Ali, fakirler, hastalar, ihtiyarlar ve muşriklerin hapsettiği kimseler kaldı. Diğer taraftan Medineliler (EnsÂr), hicret eden Mekkeliler’i (Muhacirler) cok iyi karşılayıp, misafir ettiler. Aralarında kuvvetli bir birlik meydana geldi. Resûlullah’ın da hicret edip muslumanların başına gececeği ihtimaliyle Mekkeli muşrikler telÂşa kapıldılar. Muhim işleri goruşmek icin bir araya geldikleri DÂru’n-Nedve’de toplandılar, ne yapacaklarını konuşmaya başladılar. Şeytan, Şeyhi Necdi kılığında, ihtiyar bir Necdili şeklinde muşriklerin yanına geldi. Konuşmalarını dinledi. Ceşitli teklifler one suruldu. Hicbiri beğenilmedi. Sonra şeytan da soze karışıp, onlara “Sizin duşunduklerinizin hicbiri O’na karşı care değildir. Cunku O’nun oyle guler yuzu tatlı dili vardır ki, her tedbiri bozar. Başka care duşununuz” diyerek fikrini soyledi. Kureyşin reisi ve en azılı İslÂm duşmanı olan Ebû Cehil: En doğru fikir şudur ki, her kabileden bir kuvvetli kimse secelim. Herbiri ellerinde kılıcları ile Muhammedin (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) uzerine saldırsın. Kılıc vurup kanını doksunler. Boylece kimin oldurduğu belli olmaz. Zaruri olarak diyete rÂzı olurlar. Biz de O’nun diyetini verir, bu sıkıntıdan kurtuluruz dedi. Şeyhi Necdi kılığında aralarına katılan Şeytan da bu fikri beğendi ve hararetle tasdik etti. Onlar bunun hazırlığı icindeyken Allahu teÂlÂ, Resûlune hicret emri verdi. CebrÂil (aleyhisselÂm) gelerek muşriklerin kararını ve o gece yatağında yatmamasını bildirdi. Peygamberimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem), Hz. Ali’yi kendi yatağında yatmasını ve bıraktığı emanetleri sahiplerine vermesini soyledi. “Bu gece yatağımda yat uyu, şu hırkamı da uzerine ort! Korkma sana hic bir zarar gelmez.” buyurdu. Geceleyin YÂsin sûresinin ilk sekiz Âyetini okuyarak, kendisini oldurmek icin evini sarmış kÂfirlerin uzerine bir avuc toprak sactı ve evinden cıktı. Muşriklerin hicbiri onu goremedi. Peygamber efendimizin sactığı topraktan o gun kime isabet ettiyse daha sonra Bedir Savaşında olduruldu. Safer ayının yirmiyedinci Perşembe gunu, Peygamberimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) ve Hz. Ebû Bekir yanlarına bir miktar yiyecek alarak, bir kılavuz ile birlikte yola cıktılar. Bir saatlik mesafedeki Sevr dağında bulunan mağaranın onune geldiler. Mağara’ya Resûlullahtan (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) izin alarak once Hz. Ebû Bekir girdi, iceriyi dikkatlice gozden gecirdi. Gorduğu cok sayıdaki delikleri, yılan ve akrep cıkmaması icin, gomleğini parcalayarak kapattı. Acık kalan bir deliği de ayağı ile kapayıp Peygamber efendimizi iceri davet etti. Resûlullah’ın (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) iceri girmesinden sonra Allahu teÂlÂ’nın emriyle bir orumcek kapıya ağını ordu ve bir cift guvercin yuva yaparak yumurtladı. Sabaha kadar evin cevresinde bekleyen muşrikler sabahleyin icerde Hz. Ali’yi gorunce şaşırdılar. Resûlullah’ı (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) yatağında bulamayan muşrikler, her tarafı aramaya başladılar. Hz. Ebû Bekir’in evine gittiler orada da bulamadılar, iz takip ederek Sevr dağındaki mağaranın onune geldiklerinde, bir orumceğin mağaranın ağzını ormuş ve bir guvercinin de yuva yapmış olduğunu gorduler. İceriye bakmadan geri donduler. Allahu teÂlÂ, bu mucize ile Peygamberini ve O’nun arkadaşı Hz. Ebû Bekir’i muşriklerin kotuluklerinden korudu. Ayaklarının ucuna baksalardı her ikisini de goreceklerdi. Bu durum karşısında Resûlullah (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) icin endişelenen Hz. Ebû Bekir’i Peygamberimiz teselli etdi ve Ona ”Sen uzulme, Allah bizimle beraberdir” buyurdu. Mağarada Peygamber efendimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) başını Hz. Ebû Bekir’in dizine koyarak bir miktar uyumuştu ki, bir yılan Hz. Ebû Bekir’in delik uzerine koyduğu ayağını ısırdı. Izdırapla gozlerinden yaş aktı. Peygamberimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) uykudan uyanıp, “Y Eb Bekir! Seni ağlatan şey nedir?” diye sorunca, Hz. Ebû Bekir de “Ayağımı birşey ısırdı, canım yandı. Fakat anam, babam sana fed olsun, Y Resûlallah!” dedi. Hemen Peygamberimiz yılanın soktuğu yere mubÂrek tukruğunu surdu ve Allahu teÂlÂnın izniyle Hz. Ebû Bekir iyileşti. Peygamberimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) ve Hz. Ebû Bekir uc gun uc gece bu mağarada kaldı. Hz. Ebû Bekir’in oğlu Abdullah, Mekke’de duyduklarını, geceleyin mağaraya gelip, haber veriyor, Ebû Bekir’in azadlı kolesi ve surulerinin cobanı Âmir bin Fuheyre ise geceleri sut getiriyor ve izleri yok ediyordu. Rebiulevvelin birinci Pazartesi gunu mağaradan ayrılarak Medine’ye doğru yola cıkan Resûlullah’ı (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) ve Hz. Ebû Bekir’i her yerde aramalarına rağmen bulamayan muşrikler Âdeta cılgına donmuşlerdi. En azılıları olan Ebû Cehil, Mekke ve civarında tellÂllar bağırtarak Peygamberimizi (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) ve Ebû Bekir’i (radıyallahu anh) bulup getirenlere ve yerlerini bildireceklere 100 deve vaad ediyordu. Onun bu vaadini duyan ve mala tamah eden bazı kimseler silÂhlarını alıp atlarına atlayıp yola duştuler. Bunlardan biri de SurÂka idi. Peygamber efendimize yaklaşınca Peygamber efendimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) ona bir nazar etti. SurÂka’nın atının ayakları dizlerine kadar kuma gomuldu. SurÂka şaşkına donup af diledi ve kurtulması icin du istedi. Resûlullah (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) tebessum ederek du etti. SurÂka kurtuldu ve Peygamber efendimizin (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) emri ile geri dondu. SurÂka, Mekke’nin fethinden sonra musluman olmuştur. Peygamber efendimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) ve Hz. Ebû Bekir (radıyallahu anh) yollarına devam ederek milÂdın 622 ci senesi Eylulunun yirminci ve Rebiulevvel’in sekizinci Pazartesi gunu Medine yakınlarındaki Kub koyune vardılar. Bu gun muslumanların hicrî guneş yılının başlangıcı oldu. Bu senenin Mayıs ayının 16 cı Cum’a gunune tesaduf eden Muharrem ayının birinci gunu de muslumanların hicrî kameri yılının başlangıcı olması, Hz. Omer’in hilÂfeti zamanında soz birliği ile kabul edildi. Birkac gun burada kalan Peygamberimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem), ilk iş olarak Kub mescidini yaptı. Rebiulevvelin 12. Cum’a gunu Medine şehrine doğru yola cıktı. RÂnûna vadisinden gecerken, oğle vakti olmuştu. Burada ilk Cum’a namazını kıldı ve ilk hutbeyi okudu. Namazdana sonra her ikisi ve yanındakiler develerine bindi ve Medine’nin yolunu tuttular. EshÂb-ı kirÂm, Peygamber efendimizin (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) teşrifini buyuk bir heyecan ile bekliyordu. Ona kavuşma şevkiyle yanıyorlardı. Yollara duşup, ufuklara bakarak gunlerce beklemişlerdi. Nihayet bir benzeri daha gorulmemiş ve gorulmeyecek mutluluğa kavuştular. Sevgili Peygamberimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) Medine’ye teşrif etti.
EshÂb-ı kirÂmın meşhûrlarından Enes bin MÂlik hazretleri Resûlullahın (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) Medine-i munevvereye girdiği gunden daha guzel ve neşeli bir gun gormedim buyurmuştur. O gun sevinc sedaları Medine semalarına yukseldi. EshÂb-ı kirÂm sevinc gozyaşları doktu. Kadınlar ve cocuklar şiirler soyluyordu. Şu mısraları yuksek sesle terennum ettiler.

“Tale’al-bedru aleynÂ, min seniyyÂt-ul-veda’

Vecebe’ş-şukru aleynÂ, MÂ de’allahu dÂ

Eyyuhel-meb’ûsu fina, ci’te bil-emr-il-mut”

“Veda yokuşundan ay doğdu uzerimize,

Allah’a her du ettikde, şukretmek lÂzım bu nimete!

Ey bize gonderilen yuce Peygamber! İtaat etmemiz gereken bir emirle geldin bize!” Herkes Peygamberimize (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) “Bize buyurun, Y Resûlallah (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem)” diyerek, evlerine davet ediyorlardı. Resûl-i Ekrem efendimiz (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) devesini serbest bıraktı. Deve ilk defa iki yetime ait bir arsaya coktu ve cok durmadan kalktı. Biraz yurudukten sonra ikinci olarak başka bir yere coktu. Burası Peygamber efendimizin (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) dayıları olan NeccÂroğullarından Ebû Eyyûb-i EnsÂrî (radıyallahu anh) hazretlerinin evine en yakındı. Peygamberimiz, bu zÂta misafir oldu. EnsÂr (Medineli Muslumanlar) dîni icin vatanını terk eden MuhÂcir kardeşlerini barındırdı, evlerinde misafir etti, iş buldu, mulklerinden yer verdi ve her yardımı yaptı. Bu ceşit fedÂkÂrlık ancak İslÂm kardeşliğinde vardır. Nitekim Allahu teÂl “Ancak mu’minler kardeştirler.” buyurarak, gercek sevgi ve samimiyetin maddî menfaatle değil, imÂn ve inancla var olabileceğini buyurmuştur. Bu da bu derecede acıkca EnsÂr ve MuhÂcirînin arasında gorulmektedir. Medine’ye hicretin, İslÂm tarihinde buyuk onemi vardır. Hicretten sonra Muslumanlığın kolayca ve suratle yayılması sağlanmış, İslÂm dininin merkezi Mekke’den Medine’ye nakledilmiş oldu. EnsÂr ve MuhÂcirîn bu yeni İslÂm merkezinde el ele vererek İslÂm dininin kuvvetlenmesi icin her fedÂkÂrlığa katlanıyorlar. Resûlullah’ın (sallÂllÂhu aleyhi ve sellem) etrafında toplanarak ve İslÂm dininin esaslarına uyarak yeni bir nizam ve mes’ûd bir hayat kuruyorlardı. Eski sıkıntılı ve korkulu gunler arkada kalmış, inanclarından dolayı insanlara işkence yapan muşriklerin eza ve cef veren ellerinin uzanamayacağı Medine’de hurriyet ve emniyet havası icinde sakin, tatlı bir hayat başlamıştı. Muslumanlar bir devlet olmuşlardı. Cihad emri, burada geldi. Medine’deki kabileler arasındaki kin ve duşmanlık kalktı.