Peygamberimizin ay mucizesi
Ay mucizesi nasıl gercekleşmiştir

Kureyşli muşrikler, Resûli Ekrem Efendimizin dÂvasını tasdik eden bircok mucizeye şÃ‚hid oldukları hÂlde, yine de inat ve inkÂrlarından vazgecip ona sadÂkat ellerini uzatmıyorlardı. Gordukleri her mucizeye bir kulp takarak nazarlarda kucuk ve basit bir hÂdiseymiş gibi gostermek isteyerek, hem kendilerini, hem de halkı aldatma yoluna gidiyorlardı. Zaman zaman da akıllarınca Resûli Ekrem'i guc durumda bırakmak niyetiyle kendilerince meydana gelmesini mumkun gormedikleri isteklerde bulunuyorlardı. "Eğer, gercekten Allah tarafından vazifelendirilmiş bir peygamber isen, şunu şunu yap, şunu şunu goster de gorelim!" diyorlardı.

Bu istelerde bulunurken maksatları îman etmek değildi; bilÂkis, KÂinatın Efendisini guc durumda bırakmaktı. Fakat, CenÂbı Hakk, muşriklere karşı Sevgili Resulunu hicbir zaman guc durumda bırakmıyor ve hicbir zaman muavenet ve muhafazasını uzerinden eksik etmiyordu!

Yine bir gun, ileri gelenlerinden Ebû Cehil, Velid b. Muğire gibilerin de icinde bulunduğu bir grup muşrik, Peygamber Efendimize gelerek, "Eğer sen, gercekten soylediğin gibi Allah tarafından vazifelendirilmiş bir peygamber isen, bize Ay'ı ikiye ayır; oyle ki, yarısı Ebû Kubeys Dağı, diğer yarısı Kuaykıan Dağı uzerinde gorulsun!" dediler.

Resûli Ekrem Efendimiz, "Şayet bunu yaparsam îman eder misiniz?" diye sordu.

Onlar, "Evet, îman ederiz." dediler.

DÂvasında haklı ve doğıru olduğunu gostermek icin mucizeyi istemek, peygamberin vazifesidir; istenilen mucizeyi yaratan ise CenÂbı Hakk'tır.

Ay'ın bedir hÂliydi; yÂni en guzel gorunduğu 14. gecesiydi.

KÂinatın Efendisi, Allah'ın emir ve iradesi dairesinde hareket eden Ay'a şehÂdet parmağıyla işaret etti.

Bu işareti Nebevî kÂfi geldi ve Ay ikiye ayrıldı; oyle ki, yarısı muşriklerin istedikleri gibi Ebû Kubeys Dağı uzerinde, diğer yarısı ise Kuaykıan Dağı ustunde iki parca hÂlinde gorundu!

Resûli Kibriya Efendimiz, orada bulunan halka, "ŞÃ‚hid olunuz! ŞÃ‚hid olunuz!" diye seslendi.

Bu apacık mucize karşısında da muşrikler, inat ve inkÂrlarından vazgecmediler; ustelik, "Bu da Ebû Kebşe'nin oğlunun bir sihridir."307 diyerek asılsız bir te'vilde bulunup kendi kendilerini aldatma ve teselli etme yoluna saptılar. Gozleri onunde cereyan eden hÂdiseyi elbette inkÂr edemezlerdi. İnkÂr edemedikleri icin de, cıkar yol olarak "Sihirdir." demek zorunda kalıyorlardı!