Peygamber Efendimizin adaletli oluşu
Peygamberimizin adaleti
Hz Muhammedin adaleti

Peygamberimiz ( s.a.s.) adeletli bir insandı. Kimsenin Haksızlığa uğratılmasına goz yummazdı. Esasen doğrulukla adalet birbirini tamamlayan iki guzel haslet olup Bunların her ikiside Peygamberimiz’de ( s.a.s.) kemal derecesinde idi. Gencliğinden beri herkes onu “ emin guvenilir” olarak biliyordu. Ticaet arkadaşlari onun hakkinda “ ne kimsenin hakkını yerdi nede kimseye hakkını yedirirdi. Hak konusunda batır gonul dinlemezdi” derler. Hz. Peygamber ( s.a.s.) acıkca islamı davetle emroluduğunda safa tepesinden kureyşlilere: “ size şu dagin ardindan duşman atlilarinin gelmekte oldugunu soylesem inanirmisiniz?” deyince; “ Evet inanırız cunku sen hayatında asla yalan soylemedin.” Cevabını veriyorlardı. İnkarcılar Mekke donemi boyunca Peygamberimiz ( s.a.s.)’e “ Şair mecnun sihirbaz-buyucu” diyerek iftiralarla lekelemek istemişler yabancilara onu boyle tanitarak islam’ın yayılma hızını kesmek istemişler fakat ona asla “ yalancı hayin” diyememişlerdi. Hatta peygamberimiz ( s.a.s.)’in mektubunu Şam’da alan bizans imparatorunun: “ Daha once bu adamın yalanına rastladınızmı ? sorusuna. Peygamberimizin baş duşmanlarından olmasına rağmen Ebu sufyan “ Hayır asla!” diye cevap vermek zorunda kalmıştır. Cenab-ı Hak Peygamberimiz ( s.a.s.)’e “ Emrolunduğun gibi dosdoğru hareket et!” talimatını vermiş Peygamberimiz ( s.a.s.) de hayatı boyunca sırat-ı mustakimden ayrılmamıştır.


Bir kere Mahzumilerden bir kadın hırsızlık etmişti. Yuksek bir aileye mensuptu. Bu yuzden kureyşliler bu kadının ceza gormesine taraftar olmamışlar. Hz. Usame’yi de tavassut icin Peygamberimiz ( s.a.s)’ e gondermişlerdi. Cunku Peygamberimiz ( s.a.s.) Hz. Usame’yi cok severdi. İş te bu esnada Rasul-i Ekrem Hazretleri ( s.a.s.) şoyle buyurdu: “ ( Bugun medeniyetlerinden hicbir eser kalmayan eski milletler) israiloğulları bu gibi taraf tutmalar yuzunden helak oldular. Bunlar fakirler uzerine şiddetli cezalar tatbik eder nufuzlu ve zengin olanları cezasız bırakırdı... Şayet kızım Fatıma aynı sucu işleseydi gereken cezayı ona da verirdim.

Rebeze’den Medine’ye gelmekte olan Sa’lebe oğullarından bir gurup insan şehrin yakınında bir yerde konaklamışlardı. Peygamberimiz ( .s.a.s) onlarla karşılaştı ve satın almak istediği bir devenin fiyatını sordu. Pazarlık yapıldı. Peygamberimiz ( s.a.s.) deveyi alarak Medine’ye dondu. Fakat oradakiler deveyi satan alanın Hz. Peygamber ( s.a.s.) olduğunu bilmiyorlardı. Parasını almadan deveyi verdikleri icin tartışmaya giriştiler. İclerinden bir kadın şoyle diyordu: “ Nicin tartışıyorsunuz? Bu kadar paralık alınlı adam hic gormedik. Dikkat etmedinizmi? Onun yuzu ayın on dordu gibi parlamaktaydı” Kadın bu sozleriyle deveyi satın alanın kendilerini aldatacak yaratılışta olmadığını anlatmak istemiştti. Aradan cok gecmedi. Hava kararmak uzere idi bu sırada bir zat geldi. Bir miktar yiyecekle devenin bedeli olan parayı getirdi ve “ bunlar Rasulullah( s.a.s.)’in gonderdiğini” soyledi. Topluluk ertesi gun şehre girdiginde Peygamberimiz ( s.a.s.) Mescid’de ashabına nasihat etmekle meşguldu. Bu esnada Ensar’dan bir zat Salebe Oğullarının gecmişte akrabasından birini oldurduklerini şimdi onlardan birini oldurmesi gerektiğini soyleyince Peygamberimiz ( s.a.s.): “ Hayır bunu yapamazsınızé Bir evlad babasının sucu yuzunden oldurulmez! Buyurdu. Bir defasında da ganimet dağıtılırken taşkın hareketlerde bulunan birine Peygamberimiz ( s.a.s.) “ Sabırlı ol sıranı bekle!” diye elindeki ince değneği uzatmış adamın yuzu hafifce cizilmişti. Peygamberimiz ( s.a.s.) hemen değneği adamın eline vererek “ İşte yuzum!” demişse de adam hatasini anlamiş olarak Peygamberimiz ( s.a.s.)’den ozur dilemiştir.

Hasili Peygamberimiz ( s.a.s.) sozun tam anlamiyla adalet ve insaf sahibi idi.