Peygamber ne demek

Allah TeÂl kullarına, dilediği bilgileri ve talimatı iletmeleri icin bazı insanları
secmiş, onları yuklenecekleri vazifeye uygun ahlÂk, yetenek ve guclerle donatmıştır.
Kur’Ân’da nebî ve resul olarak anılan bu kişiler icin dilimizde peygamber kelimesi
kullanılır. Aslı Farsca olan “peygamber” kelimesinin İslamî kaynaklardaki karşılığı “nebi”
(coğulu, enbiyÂ) ve “resûl” (coğulu, rusul)’dur. “Nebi” kelimesi sozlukte; “haber ve bilgi

alan/getiren, yuksek ve şerefli”; “resûl” kelimesi ise “elci, aracı” demektir.
Dinî bir terim olarak; “Allah’ın mesajını insanlara ileten, hak dini tebliğ eden” kimse
anlamına gelir.
“Nebî” ile “resûl” arasında fark olduğunu, yeni bir kitap yeni bir şeriat ile gonderilen
peygamberlere “resul-mursel” onceki bir resûl’e gonderilen kitap ve şeriatı tebliğ ile
gorevlendirilenlere de “nebî” dendiğini soyleyen bilginler olmuştur (TehÂnevî, KeşşÃ‚fu
IstılÂhÂti’l-Funûn, Lubnan, 1996, I, 860, II, 1681).
Kur’Ân’da resuller gibi nebilere de kitap, hukum ve hikmet verildiği bildirilmektedir.
(bk. Bakara, 2/213; Âl-i İmrÂn, 3/70, 81; CÂsiye, 45/16; Ankebut, 29/27; Hadîd, 57/26).
“Resûl” ile “nebi” kelimelerinin gectiği ayetler birlikte değerlendirildiğinde her
ikisinin de ortak niteliklere sahip olduğu gorulmektedir. Bu nitelikler; kendilerine kitap,
hikmet, nubuvvet ve hukum verilmesi ve vahyedilmiş olması, uyarıcı ve mujdeci
olmalarıdır (bk. Âl-i İmrÂn, 3/79, 81; NisÂ, 4/163-165; AhzÂb, 33/34-35; Hadîd, 57/25-26; Hac, 22/52).
Peygamberlerde beş ortak nitelik bulunur: NÂdiren işledikleri ve “zelle” denen hataları
dışında gunahtan korunmuşlardır (ismet), akıllı ve zekidirler (fetÂnet), Allah’tan aldıkları
vahyi kullara olduğu gibi iletirler (tebliğ), her bakımdan guvenilir kişilerdir (emanet), ozu
sozu bir, durust insanlardır (sıdk).
İlk insan ve ilk peygamber olan Hz. Âdem’den son peygamber (hÂtemu’l-enbiyÂ)
Muhammed Mustafa’ya kadar bircok peygamber gelip gecmiş; bunların bir kısmına kucuk,
bir kısmına da buyuk hacimli kitaplar gonderilmiştir (vahiy). Âdem’e 10, Şît’e 50, İdrîs’e
30 ve İbrÂhim’e 10 olmak uzere 100 sahîfe (bk. Suyûtî, ed-Durru’l-Mensûr, VIII, 489; Âlûsî, XV, 141-
142) ile Tevrat, Zebûr, İncil ve Kur’Ân isimleriyle anılan dort buyuk kitap, isimleri ve
miktarları kutsal kaynaklarda ve şifahî rivayetlerde bildirilen vahiyler, yani peygamberlere
indirilmiş kitap ve sayfalardır (bk. A‘lÂ, 87/18-19). Bunların sonuncusu, son peygamber Hz.
Muhammed’e gelmiş bulunan Kur’Ân-ı Kerîm’dir.