Peygamber Efendimizin Peygamber Oluşu
Hz Muhammed Nasıl Peygamber Oldu

Hz. Muhammed (s.a.s.) 40 yaşında Peygamber oldu. 23 yıllık Peygamberlik devresinin 13 yılı Mekkede, 10 yılı Medinede gecti. Bu itibÂrla Peygamberlik devresinin:

a) Nubuvvetden Hicrete kadar devÂm eden 13 yıllık suresine
“Mekke Devri (610- 622);

b) Hicretten vefÂtına kadar olan 10 yıllık suresine de
“Medine Devri (622-632) denir.

BİRİNCİ BOLUM MEKKE DEVRİ

I- HZ.MUHAMMED (S.A.S.)İN Peygamber OLUŞU

1- HİRADA İNZİVÂ

Eskiden beri Mekkedeki hanîf ve zÂhitler, recep ayında inzivÂya cekilirlerdi. Her biri, Mekkenin 3 mil (bir saat) kuzeyinde Hira (Nûr) dağında bir koşeye cekilir, tefekkure dalardı. (49)

40 yaşlarına doğru Hz. Peygamber (s.a.s.)in kalbinde de bir yalnızlık sevgisi belirdi. O da Hira (Nûr) Dağında bir mağaraya cekilip, gunlerce orada kalıyor, CenÂb-ı Hakkın sonsuz kudret ve azametini duşunerek Ona ibÂdet ediyordu. Giderken azığını da berÂberinde goturuyor, bitince evine donuyor, sonra tekrar gidiyordu. Boylece CenÂb-ı Hakk, Onu buyuk vazifesine hazırlıyordu. Zaman zaman “Sen Allah elcisisin diye kulağına sesler geliyor, fakat etrafta hic bir şey goremiyordu.(50)

Hz. Muhammed (s.a.s.)e ilÂhi vahyin başlangıcı, sÂdık ruyÂlar şeklinde oldu. Gorduğu her ruya, olduğu gibi cıkıyordu. (51) Bu hÂl, altı ay kadar devam etti.

2-İLK VAHY

610 yılı Ramazan ayının(52) Kadir Gecesinde,(53) ridÂsına burunup Hiradaki mağarada duşunmeye dalmış olduğu bir sırada, bir sesin kendisini ismi ile cağırmakta olduğunu duydu. Başını kaldırıp etrafına baktı; kimseyi goremedi. Bu sırada her tarafı ansızın bir nûr kaplamıştı; dayanamayıp bayıldı. Kendisine geldiğinde karşısında vahiy meleği CebrÂili gordu. Melek Ona:

-Oku Dedi. Hz. Muhammed (s.a.s.):

-Ben okuma bilmem, diye cevap verdi. Melek, Hz. Muhammed (s.a.s.)i kucaklayıp gucsuz bırakıncaya kadar sıkdı.

-Oku diye emrini tekrarladı. Hz. Muhammed (s.a.s.) yine:

-Ben okuma bilmem cevÂbını verdi. Melek emrini tekrarlayıp ucuncu defa Hz. Peygamber (s.a.s.)i sıktıktan sonra “el-Alak Sûresinin ilk beş Âyetini okudu.

“Yaratan Rabbının adıyle oku. O, insanı alaktan (aşılanmış yumurtadan) yarattı. Oku, kalemle (yazmayı) oğreten, insana bilmediğini belleten Rabbın sonsuz kerem sahibidir. (El-Alak Sûresi, 15).

Meleğin arkasından Hz. Peygamber (s.a.s.)de bu Âyetleri tekrarladı. Heyecanla mağaradan cıkarak evine geldi. Yolda ilerlerken gok yuzunden bir sesin:

“Ya Muhammed. Sen Allahın elcisisin, Ben de Cibrilim dediğini duydu. Başını kaldırdığı zaman, CebrÂili gordu.(54) Korku icinde evine vardı. Eşi Hz. Haticeye:

“Beni ortunuz, cabuk beni ortunuz dedi. Bir muddet dinlenip heyecÂnı gectikten sonra gorduklerini Hz. Haticeye anlattı, kendimden korkuyorum, dedi. Hz. Hatice, Onu şu olmez sozlerle teselli etti.

“Oyle deme. Allaha yemin ederim ki, CenÂb-ı Hakk hic bir vakit seni utandırmaz. Cunku sen , akrabanı gozetirsin. İşini gormekten Âciz kimselerin ağırlıklarını yuklenirsin, Fakire verir, kimsenin kazandıramayacağını kazandırırsın. MisÂfiri ağırlarsın. Hak yolunda zuhûr eden olaylarda halka yardım edersin (55)

3- VARAKANIN SOZLERİ

Hatice daha sonra Hz. Peygamber (s.a.s.)i amcazÂdesi Nevfel oğlu Varakaya goturdu. Varaka hanîflerdendi. TevrÂt ve İncili okumuş, İbrÂnî dilini ve eski dinleri bilen bir ihtiyardı. Varaka Peygamberimiz (s.a.s.)i dinledikten sonra:

-Mujde sana y Muhammed, Allaha yemin ederim ki sen Hz. İsÂnın haber verdiği son Peygambersin. Gorduğun melek, senden once CenÂb-ı Hakkın MusÂya gondermiş olduğu Cibrildir. Keşki genc olsaydım da, kavmin seni yurdundan cıkaracağı gunlerde sana yardımcı olabilseydim Hic bir Peygamber yoktur ki, kavmi tarafından duşmanlığa uğramasın, eziyet gormesin (56) dedi. Aradan cok gecmeden Varaka oldu.

II- NEBÎLİK VE RASÛLLUK

Şupheziz, seni biz, şÃ‚hit, mujdeleyici ve uyarıcı olarak gonderdik.
(Fetih Sûresi, 8)

İlk vahiyden sonra, kısa bir sure vahyin arkası kesildi.(57) Bir gun Hz. Peygamber (s.a.s.) Hiradan donerken, bir ses işitti. Başını kaldırıp semÂya bakınca, kendisine daha once Hiradaki mağarada gelen meleği gordu.

Korku ve heyecÂn icinde evine dondu.

“Hemen beni ortunuz, beni ortunuz. dedi. Bu esnada CebrÂil, el-Muddessir Sûresinin ilk Âyetlerini getirdi.
“Ey ortusune burunen (Peygamber). Kalk, (insanları) azÂb ile korkut. Rabbının adını yucelt (Namazda tekbir getir.) Elbiseni temiz tut. Kotu şeyleri terket. (el-Muddessir Sûresi, 1-5).

İlk vahiy ile Hz. Muhammed (s.a.s.) “Nebî olmuş, henuz başkalarına “Hak Dini tebliğ ile gorevlendirilmemişti. Bu ikinci vahiy ile “RisÂlet verildi. Hak Dini tebliğ ile gorevlendirildi. Ancak acık dÂvet emredilmedi.

1- İSLÂMDA İLK İBÂDET

İslÂmda Allaha imÂndan sonra ilk farz kılınan ibÂdet, namazdır. İkinci vahiy ile el-Muddessir Sûresinin ilk Âyetlerinin indirilmesinden sonra, Mekkenin ust yanında bir vÂdide, Cibril (a.s.), Rasûlullah (s.a.s.)e gosterip oğretmek icin abdest almış, peşinden Cibrilden gorduğu şekilde Rasûlullah (s.a.s.) de abdest almıştır.

Sonra Cibril (a.s.) Hz. Peygamber (s.a.s.)e namaz kıldırmış ve namaz kılmayı oğretmiştir.(58)

Eve donunce Rasûlullah (s.a.s.) abdest almayı ve namaz kılmayı eşi Hz. Haticeye oğretmiş, o da abdest almış ve ikisi birlikte cemÂatle namaz kılmışlardır.

2- İLK MUSLUMANLAR

“İyilik işlemekte onde olanlar, karşılıklarını almakta da onde olanlardır.
(VÂkıa Sûresi, 10)

Hz. Peygamber (s.a.s.)e ilk imÂn eden ve Onunla birlikte ilk defa namaz kılan kişi, eşi Hz. Hatice oldu. Daha sonra evlÂtlığı HÂrise oğlu Zeyd.(59) ve amcasının oğlu Hz. Ali Musluman oldular.

a ) Hz. Alinin İslÂmı Kabûl Etmesi

Ebû TÂlib, Hz. Muhammed (s.a.s.)i, 8 yaşından 25 yaşına kadar evinde barındırmış Onu oz cocuklarından daha cok sevmişti. Evliliğinden sonra Hz. Muhammed (s.a.s.), eşi Hz. Haticenin evine gecmiş ve maddî bakımdan refÂha kavuşmuştu. (60) Ebû TÂlibin Âilesi ise pek kalabalıktı. Peygamberimiz (s.a.s.) amcasının sıkıntısının biraz azalması icin 5 yaşından itibÂren Aliyi yanına almıştı. Bu yuzden Ali, Hz. Peygamber (s.a.s)in yanında kalıyordu.(61)

Hz. Ali, Peygamberimiz (s.a.s.) ile Hz. Haticeyi namaz kılarken gorunce, bunun ne olduğunu sordu. Peygamber Efendimiz, Ona Muslumanlığı anlattı. O da Muslumanlığı kabûl etti. Bu esnÂda Hz. Ali henuz on yaşlarında bir cocuktu.

b) Hz. Ebû Bekirin Musluman Olması

Hz. Muhammed (s.a.s.)in yakın ve en samîmi dostu olan Ebû KuhÂfe oğlu Ebû Bekir, Kureyş kabîlesinin Teymoğulları kolundandır. Baba ve anne tarafından soyu, Hz. Peygamber (s.a.s.)in soyu ile Murrede birleşir.
Hz. Ebû Bekirin Mekkede Kureyş arasında buyuk bir itibÂrı vardı. Zengin ve durust bir tuccÂrdı. Aralarındaki guven ve samîmiyet sebebiyle, Peygamberimiz (s.a.s.) Âilesi dışındakilerden ilk olarak Hz. Ebû Bekiri İslÂma dÂvet etti. Hz. Ebû Bekir bu dÂveti tereddutsuz kabûl etti. EsÂsen, cÂhiliyet devrinde bile putlara hic tapmamış, ağzına bir yudum icki koymamıştı. Hz. Ebû Bekirin Musluman olmasıyla, Peygamberimiz (s.a.s.) buyuk bir desteğe kavuştu. Onun gayret ve delÂletiyle, Mekkenin onemli şahsiyetlerinden AffÂn oğlu OsmÂn, Avf oğlu Abdurrahman, Ebû Vakkas oğlu Sad, AvvÂm oğlu Zubeyr, Ubeydullah oğlu Talha da Muslumanlığı kabûl ettiler. Hz. Haticeden sonra Musluman olan bu 8 zata “İlk Muslumanlar (Sabıkûn-i İslÂm) denilir.

3- ACIK DÂVETİN BAŞLAMASI (613-614 M)

Peygamber (s.a.s.) Efendimiz ilk uc yıl halkı gizlice İslÂma dÂvet etti. Yalnızca cok guvendiği kimselere İslÂmı acıkladı. (62) Başta Hz. Ebû Bekir olmak uzere, Hak dini kabul etmiş olanlar da, el altından guvendikleri arkadaşlarını teşvik ediyorlardı. Bu uc yıl icinde Muslumanların sayısı ancak 30′a cıkabildi.(63) Bunlar ibÂdetlerini evlerinde gizlice yapıyorlardı.

Peygamberliğin dorduncu yılında (614 M.) inen: “Sana emrolunan şeyi acıkca ortaya koy, muşriklere aldırma. (el-Hicr Sûresi, 94) anlamındaki Âyet-i celile ile İslÂmı acıktan tebliğ etmesi emrolundu. Bunun uzerine Rasûl-i Ekrem (s.a.s.) halkı acıktan İslÂma dÂvete başladı.

Harem-i Şerife gidip kendisine inen Âyetleri acıktan okuyordu:

“Ey insanlar şuphesiz ben, goklerin ve yerin mulk (ve hÂkimiyetine) sÂhip ve kendinden başka hic bir tanrı olmayan, dirilten ve olduren Allahın sizin hepinize gonderdiği Peygamberiyim. O halde Allaha, ummî nebiy olan Rasûlune-ki Oda Allaha ve Onun sozlerine inanmıştır,- imÂn edin, Ona uyun ki doğru yolu bulmuş olasınız (el-Araf Sûresi, 158) diyerek onları İslÂma dÂvet ediyordu.

Acık dÂvetin başlamasından sonra, halkla daha kolay temas edebilmek icin Rasûlullah (s.a.s.), kendi evinden, Saf ile Merve arasında işlek bir yerde bulunan “Erkamın evine taşındı. Bir cok kimse bu evde İslÂmla şereflendiği icin bu eve “DÂr-ı İslÂm denildi.(64/1)

4- YAKIN AKRABASINI İSLÂMA DÂVETİ

“Once en yakın akrabanı (Allahın azÂbıyla) korkut (eş Şuar Sûresi, 214) anlamındaki Âyet-i celîle inince Rasûl-i Ekrem (s.a.s.), Saf Tepesine cıkarak:

“Ey Abdulmuttaliboğulları, Ey Fihroğulları, Ey AbdimenÂfoğulları, Ey Zuhreoğulları diyerek butun akrabasına oymak oymak seslendi. Hepsi toplandıktan sonra:

-Ey Kureyş cemÂati, size “şu dağın eteğinde veya şu vÂdide duşman suvÂrisi var. Uzerinize baskın yapacak desem, bana inanır mısınız? diye sordu. Hepsi bir ağızdan:

-Evet, inanırız, cunku şimdiye kadar senden hic yalan duymadık, sen yalan soylemezsin dediler. O zaman Rasûlullah (s.a.s.):

-O halde ben size, onumuzde şiddetli bir azÂb gunu bulunduğunu, Alaha inanıp, Ona kulluk etmeyenlerin bu buyuyk azÂba uğrayacaklarını haber veriyorum Yemin ederim ki, Allahtan başka ibÂdete lÂyık tanrı yoktur. Ben de Allahın size ve butun insanlara gonderdiği Peygamberiyim(Rasûl-i Ekrem her bir oymağa ayrı ayrı hitÂb ederek) Allahtan kendinizi ibÂdet karşılığında satın alarak, azÂbından kurtarınız. Bu azÂbtan kurtulmanız icin, ben Allah tarafından verilmiş hic bir nufûza sÂhip değilim(64/2)

-Ey Kureyş CemÂati! Siz uykuya dalar gibi oleceksiniz. Uykudan uyanır gibi dirileceksiniz. Kabirden kalkıp Allah divÂnına varınca, muhakkak dunyadaki butun yaptıklarınızdan hesÂba cekileceksiniz. İyiliklerinizin mukÂfÂtını, kotuluklerinizin de cezÂsını goreceksiniz. “O MukÂfÂt ebedi Cennet, cez da Cehenneme girmektir (65) diyerek sozlerini bitirdi.

Peygamberimiz (s.a.s.)in bu sozleri, umumi bir muhÂlefetle karşılanmadı. Yalnızca Ebû Leheb:

-HelÂk olasıca, bizi bunun icin mi cağırdın? sozleriyle Rasûlullah (s.a.s.)in gonlunu kırdı. Bunun uzerine onun hakkında:

“Ebû Lehebin iki elleri kurusun,yok olsun. Ona ne malı ne de kazandığı fayda verdi. Alevli bir ateşe yaslanacaktır O. Boynunda bukulmuş bir ip olduğu halde, karısı da odun hammalı olarak. (Leheb Sûresi, 1-5) meÂlindeki sûre-i celîle nÂzil oldu.(66) Hz Muhammedin Peygamber Oluşu

III- MEKKE MUŞRİKLERİNİN MUSLUMANLARA KARŞI DAVRANIŞLARI

İslÂmın Mekkede yayılmaya başlaması ile Mekke halkı iki kısma ayrıldı. l) Muslumanlar, 2) Muslumanlığı kabûl etmeyen muşrikler.

Muşriklerin, Muslumanlara karşı davranışları, sırasıyla beş safha gecirdi: Alay, hakaret, işkence, ilişkileri kesme (boykot), memleketten cıkarma ve oldurme (şiddet politikası).

1- ALAY VE HAKARET DONEMİ

Kureyşliler başlangıcta Hz. Muhammed (s.a.s)in Peygamberliğini onemsememiş gorunduler. İmÂn etmemekle beraber, putlar aleyhine soz soylemedikce, Hz. Peygamber (s.a.s.)in dÂvetine ses cıkarmadılar. Yalnızca, Rasûlullah (s.a.s.)i gorduklerinde, “İşte gokten kendisine haber geldiğini iddia eden diyerek eğlendiler. Muslumanları alaya alıp kucumsediler. Boylece “alay devri başlamış oldu.

KurÂn-ı Kerîm, onların bu tutumlarını bize bildirmektedir.

“Suclular, şuphesiz muminlere gulerlerdi. Yanlarından gectiklerinde, birbirlerine goz kırpıp, kaş işÃ‚retiyle istihz ederlerdi. Arkadaşlarına donduklerinde, eğlenerek (neşe icinde) donerlerdi. Muminleri gorduklerinde, “bunlar gercekten sapık kimseler derlerdi. (el-Mutaffifîn Sûresi, 29-32)

Putlarla ilgili, “Siz de; Allahı bırakıp tapmakta olduklarınız (putlar) da, hic şuphesiz Cehennem odunusunuz (el-Enbiya Sûresi, 98) anlamındaki Âyet-i kerîme inince, muşrikler son derece kızdılar. Artık Muslumanlara duşman olup, hakaret ettiler. Boylece, “hakaret devri başladı.

Kureyşin puta tapıcılıkta yararı vardı. Mekke puta tapıcıların merkezi durumundaydı. KÂbe ve civÂrındaki putları ziyÂret icin gelenlerle Mekke hergun dolup taşıyor, bu yuzden Kureyş, hem para, hem itibÂr kazanıyordu. Mekkede Muslumanlık yayılırsa butun bu menfaatler elden gittiği gibi, diğer kabîleler Kureyşe duşman olabilirlerdi. Ustelik Muslumanlık herkesi eşit sayıyor, soy-sop, asÂlet, zenginlik-fÂkirlik farkı gozetmiyordu. Bu yuzden Kureyş ileri gelenleri Muslumanlığı kendi cıkarları icin tehlikeli gorduler. Muslumanlığın yayılmasını onlemek ve ortadan kaldırmak icin her cÂreye başvurdular.

2- İŞKENCE DONEMİ

a) Kureyşin Ebû TÂlibe Başvurması:

Kureyşin ileri gelenlerinden Utbe b. Rabia, Şeybe b. Rabia, Ebû Cehil, Ebû Sufyan, Velîd b. Muğıra, Âs b. VÂil ve Âs b. HişÃ‚mdan oluşan bir heyet HÂşimoğullarının reisi Ebû TÂlibe gelerek:

“Kardeşinin oğlu ilÂhlarımıza hakaret ediyor, dinimizi yeriyor, bizi aptal, dedelerimizi sapık gosteriyor. Ya O bu işten vazgecsin, yahut sen himÂyeden vazgec de, biz hakkından gelelim dediler. Ebû TÂlib onları tatlılıkla savdı.(67) Hz. Peygamber (s.a.s.)in eskisi gibi gorevine devam ettiğini gorunce yeniden Ebû TÂlibe geldiler.
“Artık sabır ve tahammulumuz kalmadı. Ne olacaksa olsun, iki taraftan biri yok olsun, diğeri kurtulsun diye tehdit ettiler. Ebû TÂlib durumun nÂzik olduğunu gordu. Butun Kureyşe karşı koyamazdı. Yeğeni Hz. Muhammed (s.a.s.)e durumu anlatarak:

-Bak oğlum, akraba arasında duşmanlık sokmak iyi olmaz. Sen yine dinine gore hareket et, ama onların putlarını aşağılama, onlara sapık deme. Kendini de , beni de koru, bana gucumun ustunde yuk yukleme dedi. Hz. Peygamber (s.a.s.) uzuldu. Artık amcası da kendisini koruyamıyacaktı. Muslumanlar henuz sayıca az ve zayıftı. MubÂrek gozleri yaşlarla dolarak:

-Ey amca, Allaha yemin ederim ki, onlar sağ elime Guneşi, sol elime de Ayı koysalar, ben yine gorevimi bırakmam diyerek ayrılmak uzere yerinden kalktı.Yeğeninin gucenmesine dayanamayan Ebû TÂlib:

-Ey kardeşimin oğlu, istediğini soyle, yemin ederim ki, seni hic bir zaman, hic bir şey karşısında himÂyesiz bırakacak değilim. dedi.(68) Daha sonra Ebû TÂlib, HÂşimoğullarını toplayarak durumu anlattı ve Kureyşe karşı Âile şerefi adına Hz. Peygamber (s.a.s.)in korunmasını istedi. Ebû Lehebden başka butun Âile fertleri, Musluman olsun, olmasın, bu teklifi kabûl ettiler.(69)

b) Kureyşin Hz.Peygamber (s.a.s)e Başvurması

Ebû TÂlibe yaptıkları murÂcaatlardan bir sonuc alamayınca Kureyş uluları bizzÂt, Hz. Peygember (s.a.s.)e geldiler:

-YÂ Muhammed! Sen soy ve şeref yonunden hepimizden ustunsun. Fakat Araplar arasında, şimdiye kadar hic kimsenin yapmadığını yaptın; aramıza ayrılık soktun, bizi birbirimize duşurdun. Eğer maksadın zengin olmaksa, seni kabîlemizin en zengini yapalım. Reislik istersen, başkan secelim. Evlenmek duşunuyorsan, Kureyşin en asil ve en guzel kadınları ile evlendirelim. Eğer cinlerin kotuluğune kapılmışsan, seni tedÂvî ettirelim. İstediğin her fedakÂrlığa katlanalım. Bu davÂdan vazgec, duzenimizi bozma dediler. Rasûlullah (s.a.s.):

-Soylediklerinizden hic biri bende yok. Beni Rabbım size Peygamber gonderdi, bana kitÂp indirdi. CenÂb-ı Hakkın emirlerini size tebliğ ediyorum. İmÂn ederseniz, dunya ve Âhirette mutlu olursunuz. İnkÂr ederseniz, CenÂb-ı Hak aramızda hukmedinceye kadar sabredip bekleyeceğim. Putlara tapmaktan vazgecip, yalnızca Allaha ibadet ediniz. diye cevÂp verdi. (70)

- “Bizim 360 tane putumuz Mekkeyi idÂre edemezken bir tek Allah dunyayı nasıl idÂre eder diyerek gittiler.(71)

“O kÂfirler, iclerinden bir uyarıcının (Peygamberin) geldiğine şaştılar. Bu yalancı bir sihirbÂzdır dediler. O (Peygamber) butun ilÂhları tek bir Tanrı mı yapmış? Bu cidden şaşılacak birşey dediler. (Sad Sûresi, 4-5).

c) İlk Muslumanların Gordukleri Eza ve Cefalar

Muşrikler, Ebû TÂlib ve Hz. Peygamberle yaptıkları goruşmelerden netice alamayınca Muslumanlara ez ve işkenceye başladılar.(72)

Hz. Ebû Bekir, Hz. Osman gibi kuvvetli ve itibÂrlı bir Âileye mensup olanlara pek ilişemiyorlardı. Fakat kimsesiz, fakir Muslumanlara, ozellikle kole ve cÂriyelere cihÂn tÂrihinde eşine rastlanmayan vahşet derecesinde işkenceler yapıyorlardı. Ebû Fuheyke, HabbÂb, BilÂl, Suhayb, AmmÂr, YÂsir ve Sumeyye bunlardandı.

SafvÂn b. Umeyyenin kolesi olan Ebû Fuheyke, efendisi tarafından her gun ayağına ip bağlanarak, kızgın cakıl ve kumlar uzerinde surukletilirdi.

Demirci olan HabbÂb, kor hÂlindeki komurlerin uzerine yatırılmış; komurler sonup kararıncaya kadar, goğsune bastırılarak kıvrandırılmıştı.

AmmÂrın babası YÂsir, bacaklarından iki ayrı deveye bağlanıp, develer ters yonlere surulerek parcalanmış, kocasının bu şekilde vahşice oldurulmesine dayanamayıp muşriklere karşı soz soyleyen Sumeyye, Ebû Cehilin attığı bir ok darbesiyle oldurulmuştu.(73)

Halef oğlu Umeyye, kolesi Habeşli BilÂli hergun cırılcıplak kızgın kumlar uzerine yatırır, goğsune kocaman bir taş koyarak guneşin altında saatlerce bırakır; Hz. Peygamber (s.a.s.)e kufretmesi, Muslumanlığı terk etmesi icin ez ederdi. Birgun, ellerini ayaklarını sımsıkı bağlayarak boynuna bir ip gecirmiş, sokak cocuklarının eline vererek cıplak vucûdunu kızgın kumlar uzerinde Mekke sokaklarında surutmuştu. Sırtı yuzulup kanlar icinde kalan BilÂl, bu durumda yarı baygın halde bile “Ehad, Ehad (Allah bir, Allah bir) diyordu.(74)

Anne ve babası vahşice oldurulen AmmÂr, gorduğu işkencelere dayanamamış, muşriklerin istedikleri sozleri soylemişti. Ellerinden kurtulunca, ağlayarak Hz. Peygamber (s.a.s.)e durumu anlatmış, Rasûlullah (s.a.s.)de: “Sana tekrar eziyet ederlerse; kurtulmak icin yine oyle soyle demişti.(75)

Hz. Ebû Bekir, muşrik sÂhiplerinin işkencelerinden kurtarmak icin, yedi tane Musluman kole ve cÂriyeyi buyuk bedeller odeyerek satın alıp ÂzÂd etmişti. Rasûlullah (s.a.s.)in muezzini BilÂl bunlardandı.(76)

HÂşimîlerden cekindikleri ve Ebû TÂlibin himayesinde olduğu icin onceleri Rasûlullah (s.a.s.)in şahsına dokunamıyorlardı. Zamanla “mecnûn, falcı, şÃ‚ir sihirbaz gibi sozler soylemeğe başladılar. En sonunda fırsat buldukca Ona da hakaret, işkence ve her turlu kotuluğu yapmaktan cekinmediler. Gececeği yollara dikenler dokuyorlar, uzerine pis şeyler atıyorlar, kapısına kan ve pislik suruyorlar, evinin onune pislik atıyolardı. Bir defa Harem-i Şerifte namaz kılarken “Ukbe b. Ebî Muayt saldırıp boğmak istemiş, Hz. Ebû Bekir kurtarmıştı (77) Başka bir zaman, KÂbenin yanında namaz kılarken, Ukbe b. Ebî Muayt Ebû Cehilin teşvikiyle yeni kesilmiş bir devenin ic organlarını, secdeye vardığında uzerine atmış; kızı FÂtıma yetişip uzerindeki pislikleri temizledikten sonra, başını secdeden kaldırabilmişti.(78) Muşriklerin kotulukleri giderek dayanılmaz bir duruma gelmiş. Muslumanlar Mekkede barınamaz hÂle gelmişlerdi.

3- HABEŞİSTANA HİCRET

“Zulme uğradıktan sonra, Allah yolunda hicret edenleri, and olsun ki, dunyada guzel bir yerde yerleştiririz. Âhiret ecri ise daha buyuktur.
(en-Nahl Sûresi, 41)

a) Habeşistana İlk Hicret Edenler (615 M.)

Muşriklerin ezÂları dayanılmaz bir hal almıştı. Muslumanlar serbestce ibÂdet edemiyorlardı. Bu sebeple Rasûlullah (s.a.s.) Muslumanların Habeşistana hicret etmelerine izin verdi.
Muslumanlar Habeşistana iki defa hicret ettiler. İlk defa 12si erkek, 4′u kadın 16 kişi Mekke Devrinin (Peygamberliğin) 5′inci yılında (615 M.) Recep ayında Mekkeden gizlice ayrılarak Kızıldeniz kıyısında birleştiler. Başlarında bir reisleri yoktu. Buradan kiraladıkları bir gemi ile Habeşistana gectiler. İclerinde, Hz. Osman, eşi Rukiyye, Zubeyr b. AvvÂm, Abdurrahman b. Avf ve Abdulllah b. Mesûd gibi muhterem zÂtlar da vardı.(79)

b) İkinci Habeşistan Hicreti (616 M.)

İlk hicret edenler Habeşistanda iken inen “en-Necm Sûresini Hz. Peygamber (s.a.s.) HÂrem-i Şerifte muşriklere okudu. Bitince, sûrenin sonunda “secde Âyeti bulunduğu icin, Allaha secde etti. Bu sûrenin 19 ve 20′inci Âyetlerinde muşriklerin putlarından “LÂt, Uzza ve MenÂtın isimleri de gectiğinden muşrikler de Hz. Peygamber (s.a.s.)le birlikte putları icin secde etmişlerdi. Bu olay, “Mekkeliler toptan Musluman oldu diye bir şÃ‚yianın cıkmasına sebep olmuş, bu asılsız şÃ‚yia t Habeşistanda duyulmuş, bu yuzden hicret eden Muslumanlar da, Habeşistanda uc ay kaldıktan sonra donmuşlerdi.(80) Muslumanlar, Habeşistandan donduklerine pişman oldular. Cunku muşrikler zulum ve işkencelerini daha da artırmışlardı. Bu sebeple Muslumanlar, Mekke Devrinin 7′inci yılında (616 M.) 77si erkek, 13′u kadın olmak uzere 90 kişi 2′inci defa Habeşistana hicret ettiler. Bu ikinci hicrette kafile başkanı Hz. Alinin ağabeyi CÂfer Tayyardı.(81)

c) Kureyş Elcileri İle CÂfer Arasında Gecen MunÂzara

Muslumanların Habeşistana hicreti, muşrikleri endişelendirdi. Muslumanlığın etrÂfa yayılmasından korktular. Hicret eden Muslumanların kendilerine teslim edilmesi icin Habeşistan NecÂşisi (82) Ashameye kıymetli hediyelerle Amr b. Âs ile Abdullah b. Ebî Rabiayı elci olarak gonderdiler.(83) NecÂşi Muslumanlarla Kureyş elcilerini huzurunda karşılaştırdı. Muslumanlara:

-Kureyşliler elci gondermişler, sizi geri istiyorlar, ne dersiniz diye sordu. Muslumanların reisi CÂfer ayağa kalkarak:

-Ey hukumdar, sorunuz onlara, biz onların kolesi miyiz?

Kureyş delegeleri adına Âs oğlu Amr (Amr b.Âs) cevÂp veriyordu:

-Hayır, hepsi hurdur.

-Onlara borcumuz mu var?

-Hayır, hic birinde alacağımız yok.

-Kısas edilmemiz icin, onlardan oldurduğumuz kimse var mı?

-Oyle bir isteğimiz yok.

-O halde bizden ne istiyorlar?

Amr cevap verdi:

-Bunlar atalarımızın dininden cıktılar, ilÂhlarımıza hakaret ettiler, genclerin inanclarını bozdular, aramıza ayrılık soktular.

Bu iddialara karşı CÂfer:

-Ey hukumdar, biz cÂhil bir kavimdik. Taştan, ağactan yaptığımız putlara tapıyorduk. Kız cocuklarımızı diri diri taprağa gomuyor, olmuş hayvanların leşlerini yiyorduk. İcki, kumar, fuhuş ve herturlu ahlÂksızlığı yapıyorduk. Hak hukuk tanımıyorduk. Kuvvetliler zayıfları eziyor, zenginler fakirlerin sırtından geciniyordu.

CenÂb-ı Hakk bizim hidÂyetimizi diledi. İcimizden soyu-sopu, asÂleti, ahlÂk, fazilet ve durustluğu hakkında kimsenin kotu soz edemeyeceği bir Peygamber gonderdi. O bizi puta tapma zilletinden kurtardı. Tek, Allahı tanıttı. Yalnız Ona kulluğa cağırdı. Butun ahlÂksızlıklardan uzaklaştırdı. Doğru soylemeği, emÂneti gozetmeyi, akrabalık haklarına riÂyeti, komşularla hoş gecinmeyi oğretti. Yalan soylemeği, yetim malı yemeği, haksızlık etmeği yasakladı.

Biz Ona inandık. Onun gosterdiği Hak Dini kabûl ettik. Bu yuzden kavmimizin hakaret ve işkencelerine uğradık. Fakat dinimizden donmedik. Dayanamaz hÂle gelince onlardan kacıp, sizin himÂyenize sığındık dedi. KurÂn-ı Kerimden Âyetler okuyarak herkesi heyacÂna getirip ağlattı.(84) Hz. İs ve Meryemle ilgili olarak:

“Meryem cocuğu alıp kavmine getirdi. Onlar: Meryem, utanılacak bir şey yaptın. Ey Harûnun kızkardeşi, baban kotu bir kimse değildi, annen de iffetsiz değildi dediler. Meryem cocuğu gosterdi: Biz beşikteki cocukla nasıl konuşabiliriz dediler. Cocuk: Ben şuphesiz Allahın kuluyum, bana kitap verdi ve beni Peygamber yaptı. Nerede olursam olayım, beni mubÂrek kıldı. Yaşadığım muddetce namaz kılmamı, zekÂt vermemi ve anneme iyi davranmamı emretti, beni bedbaht bir zorba kılmadı. Doğduğum gunde, oleceğim gunde ve dirileceğim gunde bana selÂm olsun.. dedi.

İşte hakkında şupheye duştukleri Meryem oğlu İs gercek soze gore budur. (Meryem Sûresi, 27, 34)

Bu Âyetleri dinleyen Habeş hukumdarı:

-Allaha yemin ederim ki, bu sozler Hz. İsÂya gelen sozlerle aynı kaynaktan, dedi ve Kureyş elcilerinin teklifini reddetti.(85)

Ertesi gun, Amr NecÂşinin huzuruna cıkarak:

-Onlar Hz. İs hakkında yakışıksız sozler soyluyorlar, diyerek hukumdarı tahrik etmek istedi. Cunku Habeş NecÂşisi Ashame Hırıstiyandı.

Bu idiaya karşı CÂfer:

-Biz, Hz. İs hakkında CenÂb-ı Hak KurÂnda ne bildirmişse ancak onu soyleriz dedi ve sonra şu anlamdaki Âyeti okudu.

“Meryem oğlu İs Mesih, Allahın Peygamberi, Meryeme ulaştırdığı kelimesidir. O, Allah tarafından bir rûhdur (en-Nis Sûresi, 171)

Bunun uzerine NecÂşi yerden bir cop alıp gostererek:

“-Hz. İsÂnın dedikleri ile sizin soyledikleriniz arasında şu cop kadar bile fark yok. Sizi ve Peygamberinizi tebrik ederim. ŞehÂdet ederim ki, O zÂt, hak Peygamberdir. Onu Hz İs mujdelemişti dedi. Sonra, Kureyş elcilerine:

“-Peygamberlerini yalanlayan kavmin hediyesi bana lÂzım değil, diyerek getirdikleri hediyeleri geri verdi.(86)
Habeşistanda Muslumanlar guven icinde kaldılar. Bunlardan bir kısmı, Muslumanlar Medineye hicret edince Medineye gittiler (622 M.). Bir kısmı Hudeybiye barışına kadar orada kaldılar. (628 M.) CÂferin başkanlığında son 16 kişilik kafile ise Hayberin fethi esnÂsında Medineye dondu. (628 M.)