Ey Yucelerden Yuce Rabbim! Butun mal ve mansıp sahipleri kapılarını surmelediler. Sen’in yuce dergahının kapısı ise asla kapanmaz ve dilekte bulunanlara her zaman acıktır.
Ya Rabbî, Ya İlahî! Yıldızlar gaybûbet Âlemine, gozler de uykuya daldılar. Sen ise, ey Rabbim, Hayy’sın, Kayyûm’sun; uykudan, uyuklamadan sonsuz defa munezzeh ve muberrÂsın.
Ya Rab! Gece, karanlığıyla mevcûdÂtın uzerini ortunce doşekler de seriliverdi ve sevenler sevdikleriyle başbaşa kaldılar. Sen, Sen’in yolunda, Sana ulaşma istikametinde cehd u gayret icinde bulunanların biricik sevgilisi, (benim gibi) yalnızlık gurbetine maruz kalanların da yegane enîsisin!
Ya İlÂhî! Ulu dergÂhına sığınan bu kimsesiz kulunu kapından kovacak olursan ben gidip hangi kapıya iltica edebilirim ki! İlÂhî! Yakınlığından mahrum edersen beni, o zaman ben kimin yakınlığını umabilirim ki! İlÂhî! Şayet Sen bana azap etmeyi murad buyurursan, ben biliyorum ki, cezalandırılmaya fazlasıyla mustehakım! Fakat affınla sarıp sarmalarsan, o da Sen’in lutfun ve keremindir.
Ya Seyyidî, ya İlÂhî! Marifet erbabı kulların Sen’i bulduklarında Sen’den başka ne varsa hepsinden yuz cevirmişlerdir. Salih kulların Sen’in fazlınla necÂta ermişlerdir. Taksîratı pek cok gunahkarlar da “Tevbe, ya Rabbi!” deyip yine Senin kapına yonelmişlerdir.
Ey affı guzel Rabbim! Ne olur, affının serinliğini ve marifetinin halÂvetini benim ruhuma da duyur ve beni onlarla doyur! Her ne kadar ben bunlara lÂyık olmasam bile, haşyetle onunde iki buklum olup ikÂbından sakınılmaya lÂyık olan da, mucrimlerin gunahlarını bağışlama şanına yaraşan da yalnız Sen’sin!
__________________