Bir derviş. Evden ayrılışında hanımına işe gidiyorum diyerek ayrılır, ancak doğru tekkeye gider ibadet ederdi. Akşam eve donduğunde Hanımı:
- Yiyecek bir şeyimiz yok biliyorsun, elin boş mu dondun, dediğinde de
- Calıştığım zat oyle comertki... Ondan para istemekden utanıyorum. Ay sonunda ucretimin tamamını toptan verecek, derdi.

Ay sonu geldiğinde, yine evden ayrılmış, tekkeye gitmiş, ibadete koyulmuştu. Akşam eve doneceğinde bir duşunce kendisini aldı, ay sonu idi, hanıma ne diyecekti. Mahzun mahzun eve doğru yuruyordu. Sonunda eve yaklaştı. Evden leziz yemek kokuları etrafa yayılıyordu. Şaşırmıştı, kapıyı hanımı guler yuzle acar, iceri girerler olanları kocasına şoyle anlatır:
- Kimin yanında calışıyuorsan bey, gercekten comert biriymiş. Oğle sıraları idi, nur yuzlu iki zat kapıyı caldı: "Bunlar beyinin iş ucretleridir. Eğer bundan sonra da işine devam eder ve daha fazla calışırsa, ucereti daha da artacaktır" dediler ve taze kesilmiş koyun eti, ceşit ceşit yiyecek, hic tatmadığım meyveler ve bir kese de altın verdiler. Allah razı olsun o kimseden. Aclıktan artık tahammulumuz kalmamıştı.

Hanımından bu sozleri dinleyen derviş Allah'a şukredip, ibadetine devam etti....

Allah (c.c.) neye kadir değil ki !
__________________