Biz iki arkadaş, bir başka alemden bu dunyaya bir anda getirildiğimizi farzedelim.
Etrafımızıssız olsun. Bizden başka kimsecikler bulunmasın cevrede...
Biz hayretler icerisinde ve ne yapacağımızı şaşırmış bir halde iken, karşımızda yer yarılsın, bir ağac cıksın ortaya.
Suratle buyusun. O'nun golgesinde bir sure dinlenelim.
Derken meyveler bitmeye başlasın dallarında. Onları koparıp yiyelim.
Biraz sonra salına salına bir hayvan gelsin yanımıza...
Onu sağalım ve sutunu icelim.
Etrafta şoyle bir gezinmek isteyelim.
Uzaktan bir başka hayvan gelsin dort nala.
Ve tam onumuzde dursun.
Ona binelim ve bir sure gezinelim...
Butun bu işleri tabi karşılayıp, hic hayret etmeden ve hissizce yapabilirmiyiz?
Şairin ifadesiyle: ben kimim ve bu hal neyin nesi? demezmiyiz?
Kalbimiz heyacanla carpmazmı?
Butun bu ikramlar karşısında kime ve nasıl teşekkur edeceğimizi sorup oğrenmek bizim icin en birinci vazife olmazmı?
Şimdi sahnemiz değişsin. biz yalnız olmayalım.
Cevremiz binlerle,yuzbinlerle, sarılsın.
VE nihayet bu gunku dunya nufusu cıksın ortaya.
Bize hizmet eden bitki ve hayvanların sayısı artıkca artsın.
Derken gunumuzdeki bitki ve hayvan turlerini karşımızda bulalım.
Sonra soralım kendi kendimize değişen ne?
Yalnızken gosterdiğimiz heyacanı,hayreti ve icimizde coşan şukur arzusunu
şimdi nicin besleyemiyoruz?
Gercekte,hayretimiz daha da artmalı değilmiydi?
Yoksa şu kalabalıklar,şu yuksek binalar,dedikodular,şu gecim kavgaları bizim
duşunclerimize perde mi oluyor?
Prof. Dr ALAADDİN BAŞAR.
__________________