Daha Onceden Verildi İse Affedin
Hz. Hamza’nın Musluman olması uzerine, Mekkeli muşriklerin telÂş ve endîşeleri had safhaya varmıştı. Cunku parmakla gosterilen kahramanlardan biri de Musluman olmuş, Resûlullahın saflarında yer almıştı. Bu beklenmedik hÂdise, muşrikleri, busbutun cileden cıkardı.

Hz. Omer bu sırada daha Musluman olmamıştı. Bir gun, Resûlullah efendimizi, gorduğu yerde oldurmek niyetiyle evinden cıktı. Sevgili Peygamberimizi Mescid-i HarÂm’da namaz kılarken buldu ve namazın bitmesini isteyerek, dinlemeye başladı. Habîb-i ekrem efendimiz, El-HÂkka sûre-i şerîfini okuyordu.
HattÂboğlu Omer, Peygamber efendimizin okuduklarını hayranlıkla dinliyordu. Omrunde boyle guzel sozler duymamıştı. Bunu kendisi, sonradan şoyle anlatır:

“Dinlediğim bu sozlerin belÂgatına, duzgunluğune, derli topluluğuna hayrÂn olmuş, nicin geldiğimi unutmuştum. Bu hÂdiseden sonra, kalbimde İslÂma karşı bir istek hÂsıl oldu.”

Bu hÂdisenin, Hz. Omer’in Musluman olmasında muhim te’sîri olmuştur. Cunku kalbini yumuşatmış, Musluman olmasına zemin hazırlamıştır.

Hz. Hamza’nın Musluman olmasından uc gun sonra, Ebû Cehil, muşrikleri toplayıp dedi ki:

- Ey Kureyş! Muhammed, putlarımıza dil uzattı. Bizden once gelen atalarımızın Cehennemde azÂb gorduklerini, bizim de oraya gideceğimizi soyledi! Onu oldurmekten başka cÂre yoktur! Onu oldurecek kişiye, yuz kızıl deve ve sayısız altın vereceğim!

Bir anda HattÂboğlu Omer’in kalbinden, İslÂma olan istek kayboldu ve yerinden fırlayarak dedi ki:
- Bu işi HattÂboğlundan başka yapacak yoktur.

- Haydi HattÂboğlu! Gorelim seni! Bu işi senden başka yapabilecek kimse yoktur.

HattÂboğlu Omer, kılıcını kuşanarak yola duştu. Giderken Nu’aym bin Abdullah’a rastladı.

Yolda Nuaym bin Abdullah kendisine sordu:

- YÂ Omer, boyle şiddet ve hiddetle nereye gidiyorsun?

- Milletin arasına nifÂk sokan, kardeşi kardeşe duşuren bir kimseyi oldurmeye gidiyorum.

- YÂ Omer, guc bir işe gidiyorsun. Onun EshÂbı cevresinde pervane gibi donmektedir. Ona birşey olmasın diye titremektedirler. Onun yanına yaklaşıp, zarar veremezsin!
Bu soze cok hiddetlenen Hz. Omer kılıcına sarıldı:

- Yoksa sen de mi onlardansın? Once senin işini bitireyim.

Nuaym bin Abdullah cevap verdi:

- Sen benimle uğraşacağına, kardeşin FÂtıma ile enişten Saîd’in yanına git! Onlar, coktan Musluman oldular. Sen once kendi yakınların ile uğraş!

- Hayır, onlar Musluman olamazlar.

- Bana inanmazsan, git evlerine, kendilerine sor!

Bunun uzerine Hz. Omer, kardeşini merak edip, ofkeyle hemen evlerine gitti. O sıralarda TÂh sûresi yeni nÂzil olmuş, eniştesi Saîd ile kızkardeşi FÂtıma bunu yazdırıp, Hz. HabbÂb bin Eret adındaki sahÂbîyi evlerine getirmiş, okuyorlardı.

HattÂboğlu Omer, kapıdan bunların sesini duydu. Kapıyı cok sert caldı. Onu, kılıcı belinde kızgın gorunce, yazıyı saklayıp, Hz. HabbÂb’ı gizlediler. Sonra kapıyı actılar. İceri girince sordu:

- Ne okuyordunuz?
- Bir şey okumuyorduk.

- Hayır, okuyordunuz. İşittiğim doğru imiş. Siz de O’nun sihrine aldanmışsınız!
Hz. Sa’îd’i yakasından tutup, yere attı. Kardeşi, efendisini kurtarayım derken, onun yuzune de ofkeli bir tokat indirdi. Yuzunden kan akmaya başladığını gorunce, kardeşine acıdı. FÂtıma’nın canı yanmış, kana boyanmış idi. Fakat îmÂn kuvveti, kendisini harekete getirip, Allahu teÂlÂya sığınarak dedi ki:

- YÂ Omer! Nicin Allahtan utanmaz, Âyetler ve mu’cizeler ile gonderdiği Peygamberine inanmazsın? İşte ben ve zevcim, Musluman olmakla şereflendik. Başımızı kessen de bundan donmeyiz.

Sonra Kelime-i şehÂdeti okudu. HattÂboğlu Omer, kızkardeşinin bu îmÂnı karşısında birden yumuşadı ve yere oturdu. Yumuşak sesle dedi ki:

- Hele şu okuduğunuz kitabı cıkarın.

- Sen temizlenmedikce, onu sana vermem.

Omer bin HattÂb gusul abdesti aldı. Ondan sonra FÂtıma, Âyet-i kerîme yazılı sahifeyi getirdi. Omer bin HattÂb guzel okurdu. TÂh sûresini okumaya başladı. Kur’Ân-ı kerîmin fesÂhatı, belÂgatı, ma’nÂları ve ustunlukleri kalbini gitgide yumuşattı.
Goklerde ve yeryuzunde ve bunların arasında ve yedi kat toprağın altındaki şeyler hep O’nundur) [TÂhÂ: 6] meÂlindeki Âyet-i kerîmeyi okuyunca, derin derin duşunceye daldı. Dedi ki:

- YÂ FÂtıma! Bu bitmez tukenmez varlıklar, hep sizin taptığınız Allahın mıdır?

- Evet, oyle ya! Şuphe mi var?

- YÂ FÂtıma! Bizim binbeşyuz kadar altından, gumuşten, tunctan, taştan oymalı, suslu heykellerimiz var. Hicbirinin, yeryuzunde bir şeyi yok.Şaşkınlığı busbutun artmıştı. Biraz daha okudu.

(Allahu teÂlÂdan başka ibÂdet edilecek, tapılacak hak bir ilÂh, bir ma’bûd yoktur. En guzel isimler O’nundur) [TÂhÂ: 8] meÂlindeki Âyet-i kerîmeyi duşundu. Sonra dedi ki:- Hakîkaten, ne kadar doğru.

HabbÂb bu sozu işitince, gizlendiği yerden fırladı ve tekbîr getirdikten sonra mujdeyi verdi:

- Mujde y Omer! Resûlullah efendimiz Allahu teÂlÂya du ederek, “Y Rabbî! Bu dîni, Ebû Cehil yahut Omer ile kuvvetlendir, buyurdu. İşte bu devlet, bu saÂdet sana nasîb oldu.

Bu Âyet-i kerîme ve bu duÂ, HattÂboğlu Omer’in kalbindeki duşmanlığı sildi, supurdu. Hemen;

- Resûlullah nerede? Beni, Resûlullaha goturur musunuz? dedi. Zîr kalbi, Resûlullaha tutulmuştu.

Omer bin HattÂb’ın Resûlullahı gormek icin yola cıktığı sırada, Resûl-i ekrem, Hz. ErkÂm’ın evinde EshÂbına nasîhat veriyordu. HattÂboğlu Omer’in geldiği, ErkÂm’ın evinden goruldu. Kılıcı da yanında idi. Heybetli, kuvvetli olduğundan, EshÂb-ı kirÂm, Resûlullahın etrafını sardı. Hz. Hamza dedi ki:

- Omer’den cekinecek ne var, iyilik ile geldi ise, hoş geldi. Yoksa o kılıcını cekmeden başını ucururum.
Resûlullah efendimiz buyurdu ki:

- Yol verin, iceri gelsin!

CebrÂil aleyhisselÂm, daha once, Omer bin HattÂb’ın îmÂn etmek icin geldiğini ve yolda olduğunu haber vermişti. Resûlullah efendimiz, onu, tebessum buyurarak karşıladı. Omer bin HattÂb, Resûlullahın onunde diz coktu. Resûlullah efendimiz, onu, kolundan tutup buyurdu ki:

- ÎmÂna gel, y Omer!

O da temiz kalb ile Kelime-i şehÂdeti soyledi. EshÂb-ı kirÂmın, sevincten soyledikleri tekbîr sesleri goğe yukseldi.

Hz. Omer, Musluman olduktan sonraki hÂlini şoyle anlattı:

“Musluman olduğum zaman, EshÂb-ı kirÂm, muşriklerden gizlenir ve ibÂdetlerini gizli yaparlardı. Bu duruma cok uzuldum ve Resûlullaha suÂl ettim:

- YÂ Resûlallah! Biz hak uzere değil miyiz?

Evet. Allahu teÂlÂya yemîn ederim ki, ister olu ister diri olunuz, muhakkak hak uzerindesiniz.

- YÂ Resûlallah! MÂdem ki biz hak uzerinde, muşrikler de bÂtıl yoldadırlar, o hÂlde ne diye dînimizi gizliyoruz? Vallahi biz, dîn-i İslÂmı, kufre karşı acıklamaya daha haklı ve daha lÂyıkız. Allahu teÂlÂnın dîni, Mekke’de, hic şuphesiz ustun gelecektir. Kavmimiz bize karşı insaflı davranırlarsa ne ÂlÂ, yok taşkınlık etmek isterlerse, kendileriyle carpışırız.

YÂ Resûlallah! Seni hak Peygamber olarak gonderen Allahu teÂlÂya yemîn ederim ki, hic cekinmeden ve korkmadan, oturup İslÂmı anlatmadığım bir muşrik topluluğu kalmayacaktır. Artık ortaya cıkalım.

Kabûl buyurulunca, iki saf hÂlinde dışarı cıkıp, Harem-i şerîfe doğru yuruduk. Safların birinin başında Hamza, diğerinin başında da ben vardım. Sert adımlarla, toprağı un edercesine, Mescid-i harÂma girdik. Kureyşli muşrikler, bir bana, bir Hz. Hamza’ya bakıyorlardı."
Hz. Omer’in bu gelişi uzerine, Ebû Cehil ileri cıkıp, “YÂ Omer! Bu ne hÂldir?” deyince, Hz. Omer hic aldırış etmeden Kelime-i sehÂdet getirdi:

- Eşhedu en l ilÂhe illallah ve eşhedu enne Muhammeden abduhû ve resûluh!

Ebû Cehil ne diyeceğini şaşırdı. Donup kaldı. Hz. Omer bu muşrik gurûhuna donerek dedi ki:

- Ey Kureyş! Beni, bilen bilir! Bilmeyen bilsin ki, ben HattÂboğlu Omer’im. Karısını dul, cocuklarını yetim bırakmak isteyen yerinden kıpırdasın! Kımıldayanı, kılıcımla doğrayıp yere sererim!

Bunun uzerine Kureyşli muşrikler, bir anda dağılıp, oradan uzaklaştılar.

Boylece, ilk defa Harem-i şerîfte acıktan namaz kılındı.
Hz. Omer, haksızlık karşısında cok hiddetli olduğu gibi, adÂletin yerine getirilmesinde de o kadar şefkÂtli idi. Bu yuzden adÂleti ile meşhûr olmuştur.

Bir gun at satın almak istedi. Atı tecrube etmek niyetiyle biniciye verdi. Ata binen kimse, koştururken, at tokezleyip kazÂya uğradı. Hz. Omer atı satıcısına geri vermek istediğinde, satıcı almadı. Sonunda durum, KÂdî Şureyh hazretlerine intikal etti. KÂdî sordu:

- At, sahibinin izniyle mi koşturuldu?

Hz. Omer dedi ki:

- Hayır, ben denemek icin koşturdum.

Atı almak macbûriyetindesiniz

Bunun uzerine, kÂdî şu hukmu verdi:

- ŞÃ‚yet at sahibinin rızÂsı ile tecrube edilseydi, sahibine iÂde edilebilirdi. Fakat, siz sahibinden izin almadığınız icin geri veremezsiniz, atı almak mecbûriyetindesiniz.

Hz. Omer;
- Hak ve adÂlet husûsunda boynumuz kıldan incedir, deyip atın bedelini verdi.

Hz. Omer, sonu pişmanlık olan iş yapmazdı.

Onun zamanında, Muslumanlar İslÂmiyeti İran iclerine kadar yaydılar. İranlı meşhûr kumandan HurmizÂn, teslîm olmamak icin cok direndi, fakat hayatının tehlikeye girdiğini gorunce teslîm oldu. Hz. Omer, huzûruna cıkartılan HurmizÂn’a sordu:

- Bize soyliyeceğin bir şey var mıdır?

- Var! Fakat once olecek miyim, kalacak mıyım bunu bilmem lÂzımdır.

- Konuş, sana zarar gelmiyecektir.

- Ey buyuk halîfe, onceleri biz İranlılar siz Arabları olduruyor, zorla mallarınızı ellerinizden alıyorduk. Ne zaman ki, Allah size peygamber gonderdi. Ondan sonra bizim ustunluğumuz sona erdi. Siz azîz, biz zelîl olduk.
__________________