Terzi Kusto bir gun, yeni diktiği elbiseyi Efendi uzerinde prova ederken, Yahya Efendi:
-Kusto Usta! Elbisenin yenisi mi iyidir, eskisi mi? Ne dersin demiş.
Terzi Kusto:
Bu ne sozdur Hazretim? Her şeyin yenisi iyi olur elbet tabii. Niye sordunuz anlayamamışım, diye cevap verince,
Yahya Efendi, gulumseyerek:
Anlamışsın anlamışsın da, anlamamış gibi yapıyorsun. Bazılar aynı şeyin hep eskisinde ısrar ederler nedense. Sozgelimi sen. Senin de eskimiş giysilerin ama hala yenilemiyorsun. Terzi kendi sokuğunu dikemezmiş, senin sokuğunu de biz dikelim, ne dersin, demiş.
Bu cok zarif, cok manidar soru karşısında Terzi Kusto şoyle bir kaykılarak, heykel gibi donup duşundukten sonra:
-Anlamışım Hazretim, anlamışım, umarım gec kalmamışım, demiş.
Yahya Efendi.
-Niye gec kalacaksın? diye sorunca,
Terzi Kusto:
-Curuyen giysi yama tutmaz Hazretim, demiş.
Yahya Efendi de:
-Sana yamadan soz eden kim, yeniden soz ediyorum ben sana yeniden.
O sırda provasını tamalayan Terzi Kusto:
-Tamam Hazretim, elbiseniz bana gore tamam. Sizin bir şikayetiniz var mı?
Yahya Efendi:
-Cebi yok mu bu elbisenin Kusto Usta? diye sormuş.
Terzi Kusto:
-Aaaa! Olmaz mı Hazretim. Var elbet fakat dikişlerini sckmeyi unutmuşum, diyerek, cep ağızlarının dikişlerini sokunce, cebin icinden bir kese altın cıkmış.
Bu duruma cok şaşıran Kusto, ne diyeceğini, ne edeceğini bilmez bir halde kıvranırken, Yahya Efendi:
-Ne kıvranıp duruyorsun Kusto Usta? O altınlar senin. Sana ait, demiş.
Terzi Kusto:
-Hayır Hazretim, ben koymadım anları oraya, deyince,
Yahya Efendi.
-Elbette sen koymadın Kusto Usta. Bize ait hicbir şey yok ki zaten. Her şey onun. Senin hazineni bizim cebimize koymuş, onu sen bizim elimizden alacaksın demekki, diyerek, Kusto'nun elindeki keseyi Kusto'nun eline sıkıştırırken şunu ilave etmiş: Gonul ceplerinin dikişlerini soktuğun zaman, asıl hazineyi orada bulacaksın, deyince,
Kusto:
-Tamam Hazretim tamam. Ben de oldum Musluman. Am, para icin değildir. Gonlumun cepleri acıldı şu an, diyerek Yahya Efendi'nin ellerine kapanmış.

Kaynak:Yahya Efendi, Mustafa Ozdamar, Kırk Kandil, 1997
__________________